ในตอนนั้น ฉันไม่ชอบท่าทีเหมือนไม่แคร์ของยามาโมโตะ เลยกลายเป็นว่าฉันเริ่มเกลียดเขาไปเองฝ่ายเดียว

 

…ใช่แล้ว

…มันเป็นแบบนั้นจริง ๆ

ฉันลืมเรื่องในอดีตแบบนี้ไปหมดแล้ว

ทำไมกันนะ

แต่ก็แค่เรื่องงานโรงเรียน งานเลี้ยงหลังงานวัฒนธรรมจะหายไปสักปีสองปี พอนานวันเข้าก็กลายเป็นเรื่องไม่สำคัญ

 

“…นี่ อาคาริ เธอยังจำได้ไหม?”

 

หลังจากแยกกับอิโตะกับโอตะ ฉันกับอาคารินั่งรถไฟกลับบ้านด้วยกัน อิโตะกับโอตะจะค้างโรงแรมในโตเกียวและเที่ยวต่อวันรุ่งขึ้น พวกเขาชวนให้เราไปด้วย แต่พออาคาริปฏิเสธ ฉันก็เลยปฏิเสธตาม

 

คำถามของฉันกับอาคาริอาจจะฟังดูงง ๆ เพราะไม่มีประธาน แต่ดูเหมือนอาคาริจะเข้าใจสิ่งที่ฉันอยากถาม

 

“ถ้าเป็นเรื่องงานเลี้ยงหลังงานวัฒนธรรมปีหนึ่ง ฉันจำได้สิ”

 

“…งั้นเหรอ”

 

ฉันกำมือแน่นกับที่จับบนรถไฟ

 

“ฉันลืมไปหมดเลยจริง ๆ “

 

“เหรอ?”

 

“อืม”

 

ฉันพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ ในใจฉันรู้สึกผิดกับยามาโมโตะ อาจเพราะเราสนิทกันมากขึ้นก็ได้ เรื่องที่ฉันเคยรุมต่อว่าเขาในชั้นเรียน ทั้งที่ตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องที่ฉันลืมไปแล้ว

 

“…ก็ช่วยไม่ได้หรอก”

 

“จริงเหรอ?”

 

“อืม แน่นอนอยู่แล้ว”

 

อาคาริพูดอย่างหนักแน่น ซึ่งไม่ค่อยเห็นบ่อยนัก ถ้าอาคาริพูดแบบนี้ก็คงจริงนั่นแหละ ฉันเลยพยายามยอมรับความรู้สึกตัวเอง

 

…แต่ก็ยังมีข้อสงสัยอยู่ดี

มันคือข้อสงสัยเดียวกับที่ทำให้ฉันรู้สึกผิดเมื่อกี้

 

ตอนนี้ฉันอยู่กับยามาโมโตะ

ตอนนี้ฉันชอบยามาโมโตะ

 

ตลอดเดือนกว่า ๆ ที่ผ่านมา ฉันได้เห็นยามาโมโตะในหลายมุม

 

ทั้งตอนที่เขาช่วยเหลือ

ตอนที่ดูอ่อนแอ

ตอนที่หมกมุ่นกับการทำความสะอาด

และตอนที่เขายิ้ม

 

ฉันได้เห็นเขาหลายด้าน จนเกิดข้อสงสัยและความรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมา

 

วันนั้น ยามาโมโตะบอกว่า

“ลืมสั่งไม้สำหรับแคมป์ไฟ”

 

…มันเป็นแบบนั้นจริงเหรอ?

 

ไม่ใช่ว่าฉันสงสัยเรื่องไม้แคมป์ไฟไม่ได้ถูกสั่ง เพราะงานเลี้ยงหลังงานวัฒนธรรมก็ถูกยกเลิกจริง ๆ เหตุผลมันก็ชัดเจน

 

แต่สิ่งที่ฉันสงสัยคือ…

 

การลืมสั่งไม้ มันเป็นความผิดของยามาโมโตะจริง ๆ เหรอ?

 

…เขาเป็นคนแบบนั้นเหรอ

 

ขยัน

เจ้าระเบียบ

รอบคอบ

เกลียดความครึ่ง ๆ กลาง ๆ แบบสุด ๆ

 

คนแบบนั้นจะพลาดเรื่องพื้นฐานขนาดนี้จริงเหรอ?

 

“อาคาริ เธอเคยได้ยินอะไรจากยามาโมโตะไหม?”

 

อาคาริส่ายหัวเบา ๆ

 

“…งั้นเหรอ”

 

“นี่ เมกุ?”

 

“แล้วอาคาริ ตอนปีหนึ่ง ใครเป็นกรรมการงานวัฒนธรรมของห้องเธอ?”

 

ฉันเผลอพูดแทรกอาคาริไปเลย

ดูเหมือนอาคาริจะมีอะไรในใจเหมือนกัน เธอเลยทำหน้าหม่น ๆ

 

อาคาริคิดอยู่สักพัก

 

“…มาเอดะคุง ปีสามก็อยู่ห้องเดียวกันใช่ไหม”

 

“หมอนั่นเอง”

 

มาเอดะเป็นคนที่อยู่ชมรมฟุตบอล เสียงดังแต่ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจ

 

“อาคาริ มีเบอร์มาเอดะไหม?”

 

“จะทำอะไรเหรอ?”

 

“อยากถามเรื่องตอนนั้นน่ะ”

 

อาคาริทำหน้าตกใจนิดหน่อย

แต่ฉันเองก็แปลกใจที่ตัวเองจะกล้าทำอะไรแบบนี้เหมือนกัน

ถ้าไม่ใช่เพราะยามาโมโตะ ฉันคงไม่อยากขุดอดีตขึ้นมาแน่ ๆ

 

…แต่ถ้าเพื่อยามาโมโตะ ฉันไม่ลังเลเลย

 

ฉันรู้ดี

ถ้ายามาโมโตะรู้ว่าฉันจะทำอะไร เขาคงพูดว่า

 

“รู้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก”

 

เขาเป็นคนที่ไม่ชอบหันกลับไปมองอดีต

เพราะเขาเป็นแบบนี้ ฉันถึงค่อย ๆ ก้าวข้ามความกลัวที่อดีตแฟนเคยทำไว้ได้

 

เขาคงพูดว่า สิ่งที่ฉันทำมันไร้ความหมาย

 

…แต่ฉันไม่คิดแบบนั้น!

 

คนที่ฉันเคยทำร้าย

คนที่ฉันชอบในตอนนี้

 

ฉันทนไม่ได้หรอก ถ้าเขาต้องถูกกล่าวหาทั้งที่ไม่ได้ทำผิด…

 

แต่ก็เถอะ สิ่งที่ฉันทำมันอาจจะสายไปแล้วก็ได้

ต่อให้ไปบอกเพื่อนสมัยเรียนว่าความผิดนั้นไม่ใช่ของยามาโมโตะ ทุกคนก็คงไม่สนใจอะไรแล้ว

ฉันเองก็ลืมไปแล้วเหมือนกัน

 

…แต่ฉันยังขอโทษเขาได้

 

ถ้าฉันรู้ความจริง ฉันควรจะขอโทษเขา

 

อย่างน้อย คนที่เคยทำร้ายเขาและอยากอยู่กับเขาต่อไปอย่างฉัน…ควรจะขอโทษเขา

 

“น่าอิจฉาจังเลยนะ”

 

“…อือออ”

 

“เมกุ เมื่อก่อนเธอทำหน้าแบบนี้ไม่เป็นเลยนะ”

 

“ห-หน้าแบบไหนกันเล่า!”

 

“หน้าเด็กผู้หญิงที่กำลังมีความรักไง”

 

อาคาริกอดฉันในรถไฟ

ในขบวนรถไฟเกือบว่างเปล่า มีแต่คนที่หลับเพราะเหนื่อยจากงาน

 

…ถึงยังไงก็ยังอายอยู่ดี

 

“ขอโทษนะ ฉันไม่มีเบอร์มาเอดะคุงน่ะ”

 

“…งั้นเหรอ”

 

“งั้นเดี๋ยวลองถามให้ละกันนะ?”

 

“เอ๊ะ?”

 

“ถ้าได้แล้วจะบอกนะ ลองไปเจอเขาดูสิ”

 

“…ขอบใจนะ อาคาริ”

 

ตั้งแต่กลับมาเจอกันใหม่ ฉันกับอาคาริก็ยังมีบรรยากาศอึดอัดอยู่

แต่ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะฉันเองฝ่ายเดียว

 

แต่ถึงอย่างนั้น อาคาริก็…

 

ฉันกอดอาคาริกลับ

เธอคนนี้แหละ…เป็นเพื่อนแท้ของฉันจริง ๆ

ต่อให้เธอเคยคบกับยามาโมโตะมาก่อนก็เถอะ

 

แต่เธอก็ยังเป็นเพื่อนแท้ของฉันอยู่ดี

 

“…ขอโทษนะเสมอเลย”

 

“ไม่เป็นไรหรอก อย่าคิดมาก”

 

“…สักวันหนึ่ง ฉันจะช่วยเธอบ้างนะ”

 

“…ถ้าอย่างนั้นล่ะก็”

 

อาคาริเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง

 

“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”

 

แล้วเธอก็ยิ้มเศร้า ๆ เล็กน้อย