แม้ตอนต้นงานก๊ง คาซาฮาระจะทำให้บรรยากาศตึงเครียดไปบ้าง แต่หลังจากนั้นทุกอย่างก็กลับมาครึกครื้นเหมือนเดิม ถ้าฉันเป็นคนทำแบบนั้นบ้างคงโดนเมินไปแล้ว แต่คาซาฮาระกลับกลมกลืนกับคนอื่นได้อย่างเป็นธรรมชาติ ฉันได้แต่นั่งคิดว่าคนแบบเธอนี่เก่งจริง ๆ

 

พูดก็พูดเถอะ ถึงคาซาฮาระจะทำให้บรรยากาศเสีย ฉันก็ยังคงสนใจแค่เรื่องกินให้คุ้มกับเงินที่จ่ายไปเท่านั้น

 

“ยามาโมโตะคุง จะกินคาราอาเกะไหม?”

 

“อ้อ อืม”

 

“เดี๋ยวตักให้”

 

หลังเปลี่ยนที่นั่ง เด็กผู้หญิงที่นั่งข้างฉันก็ตักคาราอาเกะใส่จานให้ถึงสองชิ้น

 

“ขอบใจนะ”

 

ฉันกำลังจะเรียกชื่อเธอ แต่ดันนึกไม่ออก ทั้งที่ตอนแนะนำตัวกันก็ฟังอยู่ และเคยคุยกันตอนเจอที่โรงอาหารกับคาซาฮาระแท้ ๆ

 

“อิริเอะจัง”

 

คาซาฮาระที่นั่งอีกข้างรีบช่วยบอกชื่อให้

 

“อิริเอะซัง”

 

ฉันรีบเรียกชื่อเธอ

 

“ไม่ต้องเรียกซังหรอก…เรียกฮิคารุก็ได้”

 

“โอเค อิริเอะซัง”

 

เธออยากให้เรียกชื่อ แต่ฉันก็ยังเรียกนามสกุลอยู่ดี เพราะไม่คุ้นกับการเรียกชื่อผู้หญิง

 

“ฮะ ๆ ยามาโมโตะคุงนี่ตลกดีนะ”

 

ทั้งที่ฉันดูห่างเหิน แต่เธอกลับหัวเราะชอบใจ แปลกดี หรือว่าคาซาฮาระจะบอกนิสัยฉันให้เธอฟังไว้ก่อนแล้วก็ไม่รู้

 

“…คาราอาเกะอร่อยไหม?”

 

“อร่อย”

 

“จะกินอีกไหม?”

 

“ไม่เป็นไร กินกันทุกคนดีกว่า”

 

ฉันหันไปมองกลุ่มเพื่อนที่เหลือ แต่ทุกคนมัวแต่คุยกันจนไม่สนใจอาหาร สุดท้ายก็เหลือแค่ฉันกับอิริเอะซังที่นั่งกินกันสองคน

 

“กินเถอะ”

 

“งั้นขออีกชิ้นละกัน”

 

“ชอบคาราอาเกะเหรอ?”

 

“ก็ชอบนะ แต่ที่ชอบที่สุดคือกิวตัน”

 

“อ๋อ กิวตันอร่อยเนอะ ฉันชอบตรงที่มันหนึบ ๆ ดี”

 

“เข้าใจจริง ๆ อิริเอะซังนี่รู้เรื่อง”

 

หลังจากนั้นฉันก็เล่าเรื่องกิวตันให้อิริเอะซังฟังยาวห้านาที เธอก็ฟังยิ้ม ๆ ตลอด

 

มันรู้สึกแปลกดี

 

อย่างคาซาฮาระ เวลาฉันพูดอะไรยืดยาว เธอมักจะขัดขึ้นมากลางคัน เพราะเธอชอบพูดเรื่องที่ตัวเองสนใจมากกว่า

 

ส่วนฮายาชิ เวลาฉันพูดอะไรยืดยาว เธอจะทำหน้าเบื่อ露ออกชัดเจน ไม่สนใจฟังเลยด้วยซ้ำ

 

แต่กับอิริเอะซัง เธออาจจะไม่ได้สนใจเรื่องกิวตันจริง ๆ แต่ก็ไม่แสดงท่าทีรำคาญเลย

 

“อิริเอะซัง ถ้าไม่อยากฟังก็บอกได้นะ”

 

ฉันดันพูดออกไปเอง ทั้งที่เธอพยักหน้าตามอย่างตั้งใจ

 

“ไม่หรอก ฉันชอบฟังยามาโมโตะคุงพูดนะ”

 

“เหรอ…”

 

ฉันรู้สึกแปลก ๆ กับปฏิกิริยาแบบนี้ ไม่ชินเลยจริง ๆ

 

…แต่ก็คิดกับตัวเองว่า ถ้าไม่อยากฟังคนอื่นพูด ก็ควรบอกเขาตรง ๆ เหมือนกันนะ

 

“ยามาโมโตะคุงนี่ออกกำลังกายบ้างไหม?”

 

“หือ?”

 

“แบบว่า ฟิตเนสอะไรแบบนี้”

 

“อ๋อ สมัยมัธยมเคยเข้ายิมอยู่พักนึง ฉันเป็นคนจริงจังกับอะไรแบบนี้แหละ”

 

“ว่าแล้วเชียว ฉันก็ชอบไปยิมนะ”

 

“จริงเหรอ?”

 

สมัยมัธยม ฉันเคยบ้าฟิตเนสอยู่พักใหญ่ รู้สึกว่าการออกกำลังกายเป็นงานอดิเรกที่มีประโยชน์ที่สุดแล้ว ได้เห็นกล้ามเนื้อที่ตัวเองสร้างขึ้นมันก็ภูมิใจดี

 

แต่พอเริ่มอ่านหนังสือสอบเข้ามหาวิทยาลัย เวลาก็หายไปหมด เลยเลิกไปเอง พอไม่ได้ไปสักพัก ความอยากก็หายไปเลย

 

ฉันเป็นคนประเภทที่อินอะไรง่าย แต่ก็เบื่อง่ายเหมือนกัน

 

แต่พอได้คุยกับคนที่ชอบอะไรเหมือนกัน ก็รู้สึกสนุกขึ้นมาทันที

 

“เอ๊ะ เดี๋ยว ๆ อาคาริจังโอเคไหม?”

 

จู่ ๆ ก็มีเสียงดังมาจากข้างหลัง ฉันหันไปดู เห็นคาซาฮาระกำลังซบหลังฉันอยู่ หน้าแดง ๆ เหมือนจะเมา

 

“เธอเมาเหรอ?”

 

“ใครแอบให้เธอดื่มเหล้าเนี่ย?”

 

กลุ่มผู้หญิงหันไปถามกลุ่มผู้ชาย ฉันโดนเว้นไว้ เพราะดูเหมือนจะไม่สนิทกับกลุ่มนั้นเท่าไหร่

 

กลุ่มหนุ่มวิศวะรีบปฏิเสธว่าไม่ได้ให้เหล้า

 

“ถ้าโดนจับได้แย่แน่ ๆ นะ”

 

“นั่นสิ”

 

“แล้วทำไมถึงเมาได้ล่ะ?”

 

“หรือว่าแค่ได้กลิ่นก็เมาแล้ว?”

 

กลุ่มผู้หญิงหัวเราะขำ ส่วนกลุ่มผู้ชายก็มองคาซาฮาระอย่างสนใจ

 

คาซาฮาระเมาแค่ได้กลิ่นเหล้าเหรอ นึกไม่ถึงเลย ปกติเธอดูเป็นคนแข็งแรงแท้ ๆ

 

ฉันไม่เคยดื่มเหล้ากับเธอมาก่อน แต่ก็คิดว่าเธอน่าจะคอแข็ง ที่ไหนได้แค่กลิ่นก็เมาแล้ว

 

“แบบนี้มัน…”

 

“โคตรอีโมเลย”

 

กลุ่มผู้ชายพึมพำกันเบา ๆ

 

หลังจากนั้นคาซาฮาระก็ซบหลังฉันอยู่อย่างนั้นจนงานเลิก ฉันเลยต้องนั่งคุยกับอิริเอะซังต่อ และสุดท้ายก็ได้แลกไลน์กัน

 

“ไปต่อกันไหม?”

 

พองานเลิก กลุ่มผู้ชายก็ชวนกลุ่มผู้หญิงไปต่อ

 

“ขอโทษทีนะ อาคาริจังเมาแบบนี้คงไปต่อไม่ไหว”

 

“อ้อ…งั้นเหรอ”

 

กลุ่มผู้ชายดูผิดหวัง ถ้าผู้หญิงสนใจจริง ๆ คงทิ้งคาซาฮาระไปต่อแล้วล่ะ แต่ที่ไม่ไปก็เพราะไม่ได้สนใจขนาดนั้น

 

“ยามาโมโตะคุง ฝากดูแลอาคาริจังหน่อยได้ไหม?”

 

“หะ ฉันเหรอ?”

 

“ใช่สิ นายดูแข็งแรงสุดแล้ว ฝากเดินกลับด้วยนะ”

 

ผู้หญิงอีกสองคนก็หันมายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ จริง ๆ พวกเธอก็รู้เรื่องฉันกับคาซาฮาระจากตอนเจอที่โรงอาหาร

 

…ฉันคิดอยู่พักนึง

 

กับคาซาฮาระ ฉันมีอดีตเยอะ จะให้เดินกลับด้วยกันสองคนก็รู้สึกแปลก ๆ

 

แต่ถ้าปล่อยเธอไว้แบบนี้ เดี๋ยวฮายาชิก็คงมาว่าฉันอีก

 

“โอเค”

 

“ขอบใจนะ เจ้าชาย~”

 

“อย่าพูดอะไรน่าอายแบบนั้นสิ…”

 

“ฮะ ๆ งั้นฝากด้วยนะ บ๊ายบาย”

 

ฉันรับตัวคาซาฮาระมาจากกลุ่มผู้หญิง

 

“ช่วยแบกหน่อย ยามาโมโตะคุง”

 

“อ่า ได้ครับ”

 

คาซาฮาระขอให้ฉันแบก ฉันก็เลยให้เธอขึ้นหลัง

 

“…ยามาโมโตะคุง ฝากอาคาริจังด้วยนะ”

 

“อืม”

 

อิริเอะซังก็เดินจากไป

กลุ่มผู้ชายก็รีบออกจากร้านไปเลย คงไปต่อกันเอง

 

“ยามาโมโตะคุง โดนทิ้งแล้วเนอะ”

 

“ก็เพราะเธอนั่นแหละ”

 

“ปกติก็ไม่ได้สนิทกันอยู่แล้วนี่นา”

 

“ก็จริง”

 

ฉันกับคาซาฮาระคุยกันสองสามคำ ก่อนจะเดินออกจากร้านที่ยังคงเสียงดังอยู่

 

“กลับบ้านกันเถอะ”

 

“อื้ม!”

 

เสียงของคาซาฮาระสดใสมาก