ช่วงบ่าย ผมกำลังกลุ้มใจอยู่คนเดียวบนหลังคาอาคาร

 

“เป็นปัญหาที่ยากจริงๆ…”

 

ถ้าคิดอย่างใจเย็นก็นะ

 

ผมไม่สามารถถามอลิเซียได้ตรงๆ ว่าคู่ต่อสู้ในการดวลไม่ใช่มาเรียน่า แล้วเธอไปสู้กับใครมากันแน่

 

ผมไม่อยากไปขุดคุ้ยบาดแผลในใจของเธอ

 

ผมเลยคิดว่ามันเป็นเรื่องที่โด่งดัง คงมีใครที่รู้เรื่องในตอนนั้นบอกได้ แต่ถูกหลีกเลี่ยง ก็เลยไม่ได้คำตอบ

 

วันนี้เป็นวันแรกของชีวิตในโรงเรียน

 

อย่างที่คาดไว้ ผมกับอลิเซียถูกขุนนางคนอื่นๆ หลีกเลี่ยงอย่างสิ้นเชิง

 

ก็ดีแล้วล่ะ

 

ทั้งผมและอลิเซียต่างเข้าใจดีว่า การไม่ถูกทำร้ายและถูกหลีกเลี่ยงนี่แหละคือความสงบสุขที่สุด

 

เรื่องวุ่นวายที่อลิเซียก่อขึ้นเป็นเรื่องจริง และการถูกมองด้วยสายตาหลากหลาย 
ทั้งความอยากรู้อยากเห็นหรือความดูถูก ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

 

ไม่จำเป็นต้องโวยวายว่าการปฏิบัติกับเธอนั้นไม่ถูกต้อง

 

ถ้าเธอพร้อมที่จะยอมรับสถานการณ์และใช้ชีวิตอย่างสงบ ผมก็จะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ

 

ไม่ว่าจะเป็นนรก หรือที่ไหนก็ตาม ผมจะอยู่ข้างๆ เธอเสมอ

 

กลับมาที่ประเด็นเดิมกันดีกว่า

 

มาเรียน่าที่ผมเจอในห้องเรียนคือตัวเอก แต่เธอดูไม่เหมือนตัวเอกเลย

 

เพื่อยืนยันความจริงนี้ ผมจึงย้อนรอยเหตุการณ์ในความทรงจำ

 

ระยะเวลาที่เรียนในโรงเรียนคือ 3 ปี แต่เกมครอบคลุมเนื้อหาแค่ 1 ปี

 

เป็น 1 ปีที่เข้มข้นของตัวเอกสามัญชนกับเหล่าขุนนางหนุ่มหล่อ

 

เหตุการณ์การพบกันกับตัวละครเป้าหมายแต่ละตัวจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วหลังเข้าเรียน 
และถ้าดำเนินความสัมพันธ์กับองค์ชายไปเรื่อยๆ เหตุการณ์การถอนหมั้นก็จะเกิดขึ้นได้ง่ายๆ

 

จากนั้น เนื้อเรื่องก็จะดำเนินไปในลักษณะที่ตัวเอกจะกระชับความสัมพันธ์กับเหล่าตัวละครเป้าหมายให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น 
พร้อมทั้งร่วมมือกันหลีกเลี่ยงอุปสรรคที่เกิดจากคุณหนูตัวร้าย

 

พอมาคิดดูแล้ว การเริ่มต้นด้วยการถอนหมั้นตั้งแต่แรกนี่ก็เป็นเกมที่รุกหนักเหมือนกันนะ?

 

แต่ก็คงเป็นเพราะถ้าไม่ทำแบบนั้น เกมก็อาจจะถูกมองว่าเป็นแค่เนื้อเรื่องทั่วไปและขายไม่ออกก็ได้มั้ง

 

“ตัวเอกกำลังสร้างความสัมพันธ์กับองค์ชายอย่างชัดเจน เหตุการณ์ถอนหมั้นจะไม่เกิดขึ้นถ้าไม่ใช่แบบนั้น”

 

ผมพึมพำออกมาพลางจัดระเบียบข้อมูลในความทรงจำ

 

ในกรณีนั้น ตัวเอกกับองค์ชายจะทานอาหารกลางวันร่วมกันใต้ร่มไม้ในสวนกลาง ไม่ใช่ในโรงอาหาร

 

สำหรับสามัญชนแล้ว โรงอาหารของชนชั้นสูงนั้นรู้สึกอึดอัด

 

เพราะจะถูกเหน็บแนมทุกกิริยาบทในการกิน

 

ตัวเอกจะนำข้าวกล่องมาทานคนเดียวในสวนกลาง และองค์ชายก็จะเข้ามาหา 
และการทานอาหารกลางวันร่วมกันในสวนกลางก็กลายเป็นเรื่องปกติ

 

ถ้าดำเนินความสัมพันธ์กับตัวละครอื่น ก็จะมีตัวละครเป้าหมายคนอื่นนอกเหนือจากองค์ชายเข้ามาหาเอง

 

ถ้าดำเนินความสัมพันธ์กับตัวละครทั้งหมด ก็จะกลายเป็นกลุ่มใหญ่พอสมควร

 

หลังเคลียร์เกมแล้ว จะมีภาพประกอบที่ทุกคนกำลังสนุกสนานกันให้ดู ชื่อภาพนั้นคือ “ฮาเร็มมื้อกลางวัน 01”

 

ชื่อนี่มันส่งเดชเกินไปแล้วนะ

 

เมื่อเนื้อเรื่องดำเนินไปได้ 3 เดือน ก็เกือบจะแน่นอนว่าจะมีการดำเนินอีเวนต์มื้อกลางวันนี้

 

ด้วยเหตุนี้ การที่ผมมองเห็น [เอ็ดเวิร์ด แกรนด์ อีเธอร์แดม] องค์ชายแห่งประเทศนี้ 
และเป็นอันดับ 1 ของตัวละครเป้าหมายจากตำแหน่งที่มองเห็นได้ชัดเจนนี้ ก็จะทำให้รู้ได้เองว่าใครคือตัวเอก

 

องค์ชายถูกเรียกว่าเป็นตัวละครหลัก

 

เพราะเขาเป็นคนหลอกง่ายน่ะสิ

 

ความสัมพันธ์ของเขากับตัวเอกย้อนไปก่อนเข้าโรงเรียน

 

ตอนที่เขาปลอมตัวไปในเมืองหลวงที่แออัด ตัวเอกได้สอนให้เขารู้จักชีวิตของสามัญชน องค์ชายจึงมีความใฝ่ฝันอันแผ่วเบาต่อเธอ

 

เมื่อเวลาผ่านไป การได้พบกับตัวเอกในโรงเรียนอีกครั้ง ช่างเป็นเรื่องราวที่ชะตาลิขิต และนั่นก็ทำให้องค์ชายหลงใหลได้อย่างง่ายดาย

 

ไม่ว่าจะเป็นในส่วนดันเจี้ยน ส่วนการโจมตีของเผ่าปีศาจ หรือส่วนสงครามกับประเทศอื่น ความสามารถพื้นฐานขององค์ชายก็สูง ทำให้สามารถเคลียร์เกมได้อย่างง่ายดาย

 

ราวกับว่าทีมผู้สร้างกำลังบอกว่า “เริ่มจากคนนี้ก่อนนะ” เขาจึงเป็นเหมือนองค์ชายในบทเรียนเริ่มต้นนั่นเอง

 

“ขอโทษที่ทำให้รอนาน!”

 

“ฉันก็เพิ่งมาถึงเหมือนกันเพคะ ฝ่าบาท”

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า การปล่อยให้เลดี้รอนานแบบนี้เป็นเรื่องที่ราชวงศ์ไม่สมควรทำเลยนะ? 
อีกอย่าง ตอนที่เราทานข้าวกล่องของเธอด้วยกันที่นี่ อยากให้เธอเรียกฉันว่าเอ็ดเวิร์ด ไม่ใช่ฝ่าบาท 
ฉันอยากให้เธอเรียกชื่อฉัน ไม่ใช่ยศถาบรรดาศักดิ์”

 

มาแล้ว มาแล้ว หนุ่มหล่อ

 

หนุ่มหล่อผมทองเข้ามาในสวนกลางและพูดประโยคที่ฟังแล้วขนลุก

 

และผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเอ็ดเวิร์ดไม่ใช่มาเรียน่า

 

“ไม่หรอกเพคะ เกรงใจเหลือเกิน…”

 

“แพทริเซีย เมื่อก่อนเธอก็เรียกฉันว่าเอ็ดเวิร์ดโดยไม่ต้องคิดอะไรเลยนี่”

 

“นั่น นั่นก็เพราะฉันไม่รู้ว่าฝ่าบาทเป็นเชื้อพระวงศ์…”

 

“ได้โปรดเถอะแพทริเซีย ต่อหน้าเธอฉันแค่อยากเป็นเอ็ดเวิร์ด ไม่ใช่เชื้อพระวงศ์ การที่เธอเรียกชื่อฉันมันทำให้ฉันมีกำลังใจ”

 

“งั้น งั้นก็…เอ็ดเวิร์ด…อายจังเลยค่ะ”

 

พื้นที่สีชมพูแผ่ขยายตรงหน้า

 

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเอ็ดเวิร์ดมีผมสีทองและดวงตาสีฟ้าเช่นกัน แต่ดูไม่เหมือนมาเรียน่าเลย

 

ใครกัน ใครกันนะ

 

ค้นหาในความทรงจำเท่าไหร่ก็ไม่มีนักเรียนชื่อแพทริเซีย

 

เมื่อผมเพ่งมองด้วยการเสริมพลังร่างกาย รากผมของเธอกลับเป็นสีดำ

 

ชัดเจนว่าย้อมสี

 

ไม่ใช่มาเรียน่า แต่เป็นใครบางคน ปลอมตัวมา และมาอยู่ในตำแหน่งตัวเอก

 

“นี่ เอ็ดเวิร์ด! อย่าลืมสิว่าพวกเราก็อยู่นะ!”

 

“ใช่แล้วครับ! คุณคิดจะชิงตัดหน้าไปคนเดียวไม่ได้หรอกนะครับ!”

 

“ฝ่าบาทครับ การทานมื้อกลางวันพร้อมกันทุกคนอร่อยกว่าใช่ไหมครับ?”

 

“ไม่น่าเชื่อเลยว่าสวนกลางแห่งนี้จะกลายเป็นโรงอาหารของเราไปเสียแล้ว แพทริเซีย 
เธอช่างเป็นคนร้ายกาจที่ยึดท้องของเราทุกคนไปเสียได้”

 

“แต่ก็อร่อยนะ อร่อยกว่าทานที่โรงอาหารหรือหอพักหลายเท่า การทานข้าวกล่องที่แพทริเซียทำมาให้พร้อมกับทุกคนที่นี่มันแปลกจริงๆ”

 

“ดูสนุกกันจังเลยนะ? ผมขอร่วมวงด้วยได้ไหมครับ คิกคิก”

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า ทุกคนมากันครบเลยนี่คะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันรู้ว่าทุกคนจะพูดแบบนั้น เลยทำมาเยอะเป็นพิเศษเสมอ มาทานด้วยกันนะคะ?”

 

“นี่พวกนาย…แพทริเซียก็คงลำบากแย่ พวกนายไม่รู้จักประมาณตัวเองบ้างเหรอ?”

 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเอ็ดเวิร์ด ฉันสบายมาก”

 

“แพทริเซียเธอนี่ซื่อบริสุทธิ์จริงๆ เลยนะ…แต่ตรงนั้นแหละที่น่ารักสำหรับเธอ…”

 

ฮะ ฮาเร็ม 01!

 

เธอมาอยู่ในตำแหน่งตัวเอกและสร้างฮาเร็ม 01 ขึ้นมา

 

ในชั่วขณะนั้น ผมก็มั่นใจ

 

ว่าผู้หญิงคนนี้ชื่อแพทริเซียที่ปลอมตัวเป็นมาเรียน่า เป็นคนประเภทเดียวกับผม

 

ไม่สิ ถ้ามีสามัญสำนึกปกติ คงไม่สร้างฮาเร็มแบบนั้นหรอกใช่ไหม?