หลังจากนั้น รถมาก็มาถึงโรงเรียนโดยไม่มีเหตุการณ์ใดๆ

 

ขอเล่าเรื่องโรงเรียนนี้สักหน่อย

 

สถาบันการศึกษาที่ได้ชื่อตามประเทศว่า “โรงเรียนอีเธอร์แดม” แห่งนี้ 
เป็นที่รวมตัวของเหล่าชนชั้นสูงของประเทศ

 

ผู้ที่จะสืบทอดตระกูลจะถูกบังคับให้เข้าเรียน ส่วนคนอื่นๆ 
หากสามารถจ่ายค่าเล่าเรียนและค่าหอพักได้ ก็สามารถเข้าเรียนได้ไม่มีปัญหา

 

ในเวลานี้ ชั้นเรียนจะถูกแบ่งตามยศและสถานะ โดยผู้ที่มีตำแหน่งบารอนขึ้นไปที่ต้องสืบทอดตระกูล 
หรือผู้ที่มีตำแหน่งเคานต์ขึ้นไป จะได้อยู่ในชั้นเรียนพิเศษโดยไม่มีข้อยกเว้น 
ส่วนที่เหลือจะเป็นชั้นเรียนทั่วไป

 

พูดง่ายๆ คือ ชั้นเรียนพิเศษมีโอกาสได้แต่งงานกับเชื้อพระวงศ์ ส่วนชั้นเรียนทั่วไปไม่มีโอกาสนั้น

 

นอกจากนี้ หากได้รับการยอมรับว่ามีความสามารถด้านเวทมนตร์หรือความรู้เป็นพิเศษ 
แม้จะเป็นสามัญชนก็ยังสามารถได้รับอนุญาตให้เข้าเรียนเป็นกรณีพิเศษในฐานะ “ลูกศิษย์ของปราชญ์”

 

โดยปกติแล้วจะไม่มีชั้นเรียนทั่วไปสำหรับสามัญชนกลุ่มนี้ 
แต่พวกเขาจะได้อยู่ในชั้นเรียนพิเศษแทน

 

ในเกมจีบหนุ่ม ตัวเอกก็อยู่ในตำแหน่งสามัญชนที่ได้รับสิทธิ์พิเศษนี้แหละ

 

ผมคิดว่าการเรียนก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ จะอยู่ชั้นเรียนทั่วไปก็ได้ไม่ใช่เหรอ 
แต่ดูเหมือนมันจะเป็นไปตามคำกล่าวอ้างของปราชญ์โบราณ

 

มันช่างคลุมเครือและไม่เข้าใจเลยใช่ไหมล่ะ?

 

เอาล่ะ เข้าเรื่องเลยดีกว่า

 

บอกตรงๆ ว่าในชั้นเรียนพิเศษที่อลิเซียเคยอยู่น่ะ มีแต่ศัตรูทั้งนั้น

 

ดังนั้น ถ้าเป็นไปได้ การไปชั้นเรียนทั่วไปคือเส้นทางที่ถูกต้องที่สุด

 

ถ้าเข้าไปอยู่ในชั้นเรียนพิเศษแล้วล่ะก็ 
จะต้องถูกพัวพันกับชีวิตในโรงเรียนอันวุ่นวายของพวกตัวเอกแน่นอน

 

แม้จะถูกเรียกว่าดินแดนที่ถูกทอดทิ้ง แต่ก็เป็นดินแดนของมาควิส

 

ในแง่ของสถานะแล้ว ผมควรจะต้องไปอยู่ชั้นเรียนพิเศษ 
แต่โชคดีที่การเหยียดชนชั้นสูงในเมืองหลวงเป็นเรื่องปกติ 
ทำให้ผมถูกจัดไปอยู่ชั้นเรียนทั่วไปแน่นอน

 

อลิเซียก็เช่นกัน แม้จะมาจากตระกูลดยุก แต่ปัจจุบันเธออยู่ในความดูแลของตระกูลเบรฟ

 

เธอถูกกดขี่ถึงขนาดที่ไม่ได้รับอนุญาตให้พาข้ารับใช้ติดตามไป 
ดังนั้นจึงไม่สามารถเข้าหอพักของชั้นเรียนพิเศษที่บังคับให้มีข้ารับใช้ติดตามได้

 

ผมคิดว่าเธอจะได้อยู่ชั้นเรียนทั่วไปพร้อมกับผม

 

แต่ไม่รู้ทำไม ทั้งสองคนกลับได้อยู่ชั้นเรียนพิเศษด้วยกัน

 

“บ้าไปแล้ว! บ้าไปแล้ว!”

 

“หยุดเถอะค่ะ!”

 

ผมกำลังโขกศีรษะกับโต๊ะเสียงดัง ตึงๆๆๆๆ จนอลิเซียโกรธ

 

“โต๊ะที่นี่ไม่แข็งแรงเหมือนที่บ้านคุณนะคะ!”

 

นอกจากนี้ เราคิดว่าเราจะถูกพาไปที่หอพักคนละแห่ง 
แต่ไม่รู้ทำไมเรากลับถูกพาไปยังคฤหาสน์สไตล์ตะวันตกเก่าแก่ที่ตั้งอยู่ห่างออกไปเล็กน้อยจากบริเวณหอพักพิเศษ

 

อลิเซียก็ได้รับคำบอกกล่าวแบบเดียวกัน และความอึดอัดใจเมื่อเราเจอกันโดยบังเอิญที่หน้าประตูนั้นแทบจะไม่มีเลย

 

‘ไม่ว่าใครจะพูดอะไร ฉันจะอดทนค่ะ ดังนั้นคุณก็ควรระงับการกระทำที่คาดเดาไม่ได้ด้วยนะคะ’

 

‘แม้จะเป็นหอหญิง ถ้ามีใครคิดทำร้าย ฉันจะรีบพุ่งเข้าไปช่วยเลย’

 

‘คงต้องหยุดเรื่องนั้นไว้ก่อนค่ะ ไม่งั้นจะถูกไล่ออกเอา’

 

เราตัดสินใจและแยกจากกันไปแบบนั้นแท้ๆ

 

ไม่น่าเชื่อว่าเพียงไม่กี่สิบนาทีต่อมา เราจะต้องมาเจอหน้ากัน 
และถูกบังคับให้ใช้ชีวิตอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน 
แบบนี้ระเบียบวินัยของโรงเรียนนี้เป็นยังไงกันแน่เนี่ย

 

“พอฟังเรื่องราวโดยละเอียดแล้ว เซบาสเหมือนจะไปติดต่อไปที่บ้านเก่าของฉันนะคะ?”

 

“เซบาสเหรอ?”

 

“ค่ะ พอมาถึงบ้านนี้ก็มีจดหมายวางอยู่ และเขียนไว้ในนั้นค่ะ”

 

การใช้ชีวิตในหอพักพิเศษโดยไม่มีข้ารับใช้เป็นเรื่องยากลำบาก

 

เพราะเป็นสถานที่ที่สร้างขึ้นโดยมีข้ารับใช้เป็นพื้นฐาน 
แม้แต่ตัวเอกก็ยังต้องเดินทางมาจากบ้านในเมืองหลวงเพื่อมาโรงเรียน

 

ในจดหมายของเซบาสเขียนไว้ว่า:

 

สำหรับตระกูลดยุกโอลด์วูดแล้ว ไม่ว่าจะลูกสาวที่ล้มเหลวเพียงใด 
การจะย้ายจากชั้นเรียนพิเศษไปชั้นเรียนทั่วไปนั้นเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้

 

แต่ในทางกลับกัน การให้กลับไปเรียนโดยมีข้ารับใช้ติดตามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น 
ก็จะถูกขุนนางคนอื่นดูถูกเอาได้

 

ดังนั้นเซบาสจึงเสนอว่า:

 

หากปล่อยให้เธอใช้ชีวิตในโรงเรียนเหมือนเป็นความอับอายที่ต้องทนอยู่ 
ตระกูลดยุกก็จะถือว่าได้จัดการอย่างเหมาะสมแล้ว และขุนนางคนอื่นๆ ก็จะยอมรับ

 

และแล้วก็หาเหตุผลต่างๆ นานามาสรุปว่าคฤหาสน์สไตล์ตะวันตกลึกลับที่ไม่ได้ใช้งานนี้จะถูกใช้เป็นหอพักแทน

 

“เหมือนกับว่าเราถูกปฏิบัติเหมือนของร้อนที่ไม่มีใครอยากแตะต้องเลยนะคะ”

 

อลิเซียยิ้มออกมาด้วยท่าทางลำบากใจ

 

“ไม่สิ นี่ไม่เป็นโอกาสที่จะพลิกสถานการณ์ได้เหรอ? ฉันว่ามันสะดวกที่สุดแล้วนะ”

 

ผมรู้สึกเหมือนได้รับความเมตตาจากพ่อแม่ของอลิเซีย

 

การกลับไปที่นั่นก็เหมือนกับต้องเผชิญหน้ากับความอับอายที่ถูกกำหนดไว้แล้ว 
และการอยู่คนเดียวในหอพักพิเศษนั้นทรมานยิ่งกว่า

 

นอกจากนี้ หากสามารถรักษาผลการเรียนให้อยู่ในระดับสูงในชั้นเรียนพิเศษไปจนจบการศึกษาได้ 
ข้อผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ ก็คงจะได้รับการผ่อนปรนบ้าง

 

“แล้วฉันก็ปกป้องเธอได้ง่ายขึ้นด้วย และฉันว่าที่นี่ก็ไม่ต่างจากตอนที่เราอยู่ในคฤหาสน์เท่าไหร่หรอก”

 

แม้แต่เซบาสเองผมก็ไม่คิดว่าจะสามารถแก้ไขปัญหาเรื่องหอพักได้ แต่ผมคิดว่าเขาทำได้ค่อนข้างดีเลยทีเดียว

 

“นั่นสินะคะ นั่นสินะ! ต้องเปลี่ยนความคิดซะแล้ว!”

 

เธอพยักหน้าหลายครั้งกับคำพูดของผม แล้วก็ตบแก้มตัวเองเบาๆ

 

“งั้นก็ต้องเริ่มจากการทำความสะอาดห้องก่อนเลยค่ะ ดูเหมือนไม่ได้ใช้มานานแล้วนะคะ 
เพราะมันสกปรกกว่าคฤหาสน์คุณอีก”

 

“เอ๊ะ จำเป็นต้องเอามาเทียบกับบ้านฉันด้วยเหรอ…?”

 

“แค่ไม่ได้เทียบกับห้องคุณก็ดีแล้วนี่คะ?”

 

“เอ๊ะ!”

 

ทำไมสำเนียงของข้ารับใช้ตระกูลเบรฟถึงติดปากไปแล้วเนี่ย?

 

ไม่ชอบเลย!

 

“เครื่องเรือนสำหรับใช้ชีวิตประจำวันดูเหมือนจะถูกขนย้ายมาให้ล่วงหน้าแล้ว 
โชคดีจังเลยนะคะ ของหนักๆ ฝากคุณจัดการเลยนะคะ”

 

“อืม”

 

ถ้าเป็นหอพักทั่วไปอาจจะไม่มีเวลาพักหายใจ การได้มีพื้นที่ที่ผ่อนคลายได้ก็นับว่าเป็นการจัดหาที่ดีมากแล้ว

 

“นี่! ว่าแต่มีสวนหลังบ้านนี่คะ? เราปลูกผักที่นี่เลยดีไหมคะ? 
ยังไงก็ไม่มีใครมาดูหรอกค่ะ ดีใช่ไหมคะ?”

 

“ฉันว่าก็ดีนะ”

 

อืมม อลิเซียแข็งแกร่งขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย

 

ว่าแต่ เพิ่งเข้าโรงเรียนก็ได้ใช้ชีวิตเหมือนคนเกษียณแล้วเหรอเนี่ย

 

ก็ไม่เลวนะ

 

คงไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับพวกตัวเอกให้มากความหรอก

 

ขณะที่ผมมองจดหมายพร้อมกับคิดว่าเซบาสทำได้ดีมาก 
ก็มีตัวอักษรที่เขียนด้วยพลังเวทเลือนรางปรากฏขึ้นมา

 

ตัวอักษรพลังเวทแบบเบรฟ

 

สิ่งที่ไม่สามารถมองเห็นได้หากไม่ได้รับการฝึกฝนพิเศษ

 

— “อุปกรณ์คุมกำเนิดซ่อนไว้ในห้องของคุณชายนะขอรับ ขอให้โชคดีในศึกนี้” —

 

แม้แต่ในจดหมายก็ยังกวนประสาท

 

ไม่มีอะไรจะบอกแล้วหรือไง…?

 

สิ้นเปลืองพื้นที่จริงๆ

 

ขณะที่คิดเช่นนั้น ก็มีข้อความอีกข้อความปรากฏอยู่ด้านล่าง

 

— “คุณชายขอรับ สิ่งที่กระผมทำได้คือการจัดให้ท่านทั้งสองได้อยู่ร่วมกัน 
และกระผมได้แจ้งทางโรงเรียนไปว่าท่านอลิเซียมีความเกี่ยวข้องกับตระกูลดยุก
และเหมาะสมที่จะอยู่ในชั้นเรียนพิเศษแล้ว แต่สำหรับการที่ลูกชายตระกูลเบรฟจะเข้าชั้นเรียนพิเศษ 
ท่านต้องสอบเข้าขอรับ เนื่องจากการสอบเป็นการวัดความสามารถ 
โปรดพยายามด้วยตัวท่านเองขอรับ” —

 

งั้นเหรอ?

 

ถ้าอลิเซียยังคงอยู่ในชั้นเรียนพิเศษ การที่ผมจะอยู่ชั้นเรียนทั่วไปก็ดูไม่สมเหตุสมผล

 

ไม่รู้ว่าจะเป็นการสอบแบบไหน แต่ถ้าเป็นการวัดความสามารถแล้วล่ะก็ 
การสอบผ่านให้ได้คือสิ่งที่สายเลือดตระกูลเบรฟต้องทำ!

TL/N
OK ระบายอารมณ์ ไว้เท่านี้ก่อนละกัน
ถ้าการแปลมันแย่มากจริงๆ ก็ต้องขอโทษด้วยนะ  
ถ้ามันแย่มากๆ ก็พิมทิ้งไว้เดียวจะมาตามแก้ไขให้