ตอนที่ 800 : คนที่ควรจะกลัวคือคุณต่างหาก

หลูหมิงหยวนก้มหน้าลง โดยที่ไม่ได้พูดอะไร ผ่านไปครู่หนึ่ง จู่ ๆ เขาก็หัวเราะออกมา

และท่าทีของเขาก็ดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคนทันที

เมื่อเห็นว่าเขาดูเปลี่ยนไป สีหน้าของโจวโจวก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน หนูน้อยถือดาบไม้ท้อเอาไว้แน่น ก่อนจะค่อย ๆ ถอยหลังไปหลายก้าว

แววตาของหลูหมิงหยวนมองมาที่เธออยู่ครู่หนึ่ง และรอยยิ้มที่ชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา ก่อนจะมองไปยังทิศทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว

เขามองไปยังน้องสาวและน้องชายต่างแม่ของเขา ก่อนจะมองไปที่หลูหมิงเฉิง

หางตาของเขายกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดอย่างเฉยเมยว่า “พวกนายพูดพอหรือยัง ตอนนี้พวกนายกำลังแสร้งเป็นคนดีอยู่อย่างนั้นหรือ พวกนายนี่ไม่คิดที่จะยอมปล่อยอะไรไปเลยจริง ๆ อยากจะเอาทุกอย่างไปจากฉันหมดเลยหรือยังไง”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาของทั้งสามคนก็เบิกกว้างขึ้นมาทันที พวกเขาแทบจะไม่เชื่อตาตัวเองเลยว่าคนที่ถูกพวกเขารังแกมาโดยตลอดอย่างหลูหมิงหยวนจะกล้าพูดแบบนี้ออกมา

“นี่นายบ้าไปแล้วหรือ ! ” หญิงสาวคนนั้นคือหลูหมิงหย่า

ส่วนหลูหมิงฮ่านนั้นเป็นคนอารมณ์ร้อน เขาจึงรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที ก่อนจะรีบพุ่งเข้าไปหาหลูหมิงหยวน “รนหาที่ตายนักใช่ไหม ! ”

แต่ไม่คาดคิดเลยว่า หลูหมิงหยวนกลับมองไปที่เขาอย่างไม่ใส่ใจ ราวกับว่ากำลังมองขยะชิ้นหนึ่งเท่านั้น วินาทีต่อมา เขาก็คว้าไปที่ข้อมือของหลูหมิงฮ่านเอาไว้ ก่อนจะพับแขนไปด้านหลัง

วินาทีต่อมา เสียงร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดก็ได้ดังขึ้นมา “อ้าก–”

หลูหมิงฮ่านจับไปที่แขนของเขา ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนกับว่าไหล่ของเขาจะหลุด มันเจ็บมากจนเหงื่อเย็นผุดขึ้นมาเต็มหน้าผากของเขา

“พี่สาม ! ” หลูหมิงหย่าตะโกนออกมาด้วยความตกใจ และกำลังจะเข้าไปจัดการหลูหมิงหยวน

ทันใดนั้น หลูหมิงเฉิงก็ขวางเธอเอาไว้เสียก่อน

“พี่รอง ? ” หลูหมิงหย่ามองไปที่เขาด้วยความสงสัย และไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้รั้งเธอเอาไว้

ทว่าหลูหมิงเฉิงกลับไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย เขาเพียงแค่มองไปยังหลูหมิงหยวน และพูดอย่างใจเย็นว่า “นายไม่ใช่หลูหมิงหยวน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลูหมิงหยวนก็ยกยิ้มที่มุมปาก “ถ้าฉันไม่ใช่หลูหมิงหยวน แล้วจะเป็นใครล่ะ ? ”

หลูหมิงเฉิงไม่ได้อธิบายต่อ

เพราะเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

แต่เขาเชื่อว่าคนที่อยู่ตรงหน้านั้น ไม่ใช่พี่ใหญ่คนที่อ่อนแอคนนั้นอย่างแน่นอน

เพราะเขารู้สึกว่าคนที่อยู่ตรงหน้าของเขานั้นดูอันตรายเป็นอย่างมาก

หลูหมิงหย่าไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก เธอจึงพูดออกไปด้วยความโกรธว่า “เขาเสแสร้งน่ะสิ ! ”

หลายปีที่ผ่านมานี้เขาเสแสร้งมาโดยตลอด และตอนนี้เขาก็ได้เผยตัวตนที่แท้จริงออกมาแล้ว

ฮึ่ม เธอรู้ว่าเขาไม่ได้เป็นคนที่ดูใสซื่อ เป็นคนดีและใจบุญเหมือนกับที่เขากำลังทำอยู่ในตอนนี้

หลูหมิงหยวนเองก็ไม่ได้ปฏิเสธเรื่องนี้เช่นกัน

เขาทำราวกับว่ากำลังหยอกสัตว์เลี้ยงตัวน้อย ๆ เล่น ก่อนจะพูดขึ้นว่า “แล้วทำไมเธอถึงคิดว่าฉันเสแสร้งอย่างนั้นหรือ ? ”

“ก็เพื่อมรดกยังไงล่ะ” หลูหมิงหย่าพูดอย่าโพล่งออกมา

หลูหมิงหยวนจึงถามต่อ “ถ้าอย่างนั้น ช่วยบอกฉันทีสิ ว่าทำไมตอนนี้ฉันถึงไม่เสแสร้งต่อ ? ”

“ก็เพราะว่า…” หลูหมิงหย่าชะงักไปครู่หนึ่ง

นั่นสิ ทำไมเขาถึงไม่เสแสร้งต่อกันล่ะ ?

เธอมองไปที่เขาด้วยความสับสน

ตอนนี้แววตาของหลูหมิงเฉิงกลับดูมืดลงไปเรื่อย ๆ และมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่างอยู่ภายในใจ

ทันใดนั้นเอง พ่อบ้านโจวก็ได้เดินเข้ามา เขาเป็นคนที่ผู้เฒ่าหลูไว้ใจที่สุด ทั้งยังไว้ใจมากกว่าลูก ๆ อย่างพวกเขาเสียด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นเช่นนั้น หลูหมิงหย่าก็หัวเราะออกมาด้วยความดีใจ “นายจบแล้วล่ะ ! ฉันจะทำให้ทุกคนรู้ ว่าทุกอย่างที่นายทำมาโดยตลอดนั้น เป็นแค่การแสดง”

หลูหมิงหยวนผายมือทั้งสองข้างของเขาออก โดยไม่มีท่าทีที่เกรงกลัวใด ๆ เลย ทั้งยังดูจะมีความสุขดีเสียด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นท่าทางของเขา หลูหมิงเฉิงก็ยิ่งรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างได้อย่างชัดเจน

ทว่าเขากลับนึกไม่ออกว่าอีกฝ่ายนั้นกำลังมีแผนการอะไรอยู่ ถึงได้ดูมั่นใจมากขนาดนี้

ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น พ่อบ้านโจวก็ได้เดินเข้าถึงแล้ว

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้มองทั้งสามคนเลย ก่อนจะโค้งให้กับหลูหมิงหยวนเล็กน้อย พร้อมกับพูดด้วยความเคารพว่า “ท่านประธาน”

เมื่อเห็นภาพนั้น ทุกคนต่างก็ตกตะลึงไปทันที

หลูหมิงฮ่านและหลูหมิงหย่ามองไปที่เขาอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะพูดด้วยความโมโหว่า “ลุงโจว ลุงเรียกใครว่าท่านประธานกัน หากพ่อของหนูรู้เข้า ลุงต้องถูกไล่ออกแน่ ๆ ! ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น พ่อบ้านโจวกลับดูไม่ได้มีความตกใจใด ๆ เลย

กระทั่งยังอธิบายให้เธอฟังด้วยความอดทนอีกว่า “คุณหนูครับ เกรงว่าคุณหนูคงไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้วล่ะครับ”

ทันใดนั้นเปลือกตาของหลูหมิงเฉิงกระตุกอย่างรุนแรง

เมื่อได้ยินพ่อบ้านโจวพูดขึ้นว่า “เพราะเมื่อครู่นี้คุณผู้ชายได้เสียชีวิตลงแล้ว ซึ่งคุณผู้ชายได้เขียนพินัยกรรมเอาไว้ว่าทรัพย์สินทุกอย่างและหุ้นของบริษัททั้งหมดจะถูกโอนให้กับคุณชายใหญ่ ดังนั้นตอนนี้คุณชายใหญ่ก็คือประธานบริษัทของตระกูลหลูครับ”

เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน !

ทุกคนต่างก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ

จริงอยู่ที่พวกเขายังคงได้สืบทอดธุรกิจเล็ก ๆ ของตระกูล แต่หุ้นที่ผู้เฒ่าหลูถืออยู่นั้นสำคัญที่สุด มันคือเงินหลายหมื่นล้านต่อปีเชียวนะ

ไม่เพียงแค่เงินเท่านั้น ทั้งยังแสดงถึงอำนาจอีกด้วย

ผู้ที่ได้ถือหุ้นนั้นก็จะได้เป็นผู้สืบทอดที่แท้จริงของตระกูลหลู ไม่ใช่เป็นแค่คนรุ่นสองที่คอยรับการสนับสนุนจากตระกูลหลูอีกต่อไป

ผู้เฒ่าหลูมอบสิทธิ์ในการถือหุ้นทั้งหมดให้กับหลูหมิงหยวนได้อย่างไรกัน !

หลูหมิงหย่ายังคงเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับเรื่องนี้

เธอไม่ได้สนใจเลยว่าพ่อที่ดูมีสุขภาพแข็งแรง จะเสียชีวิตอย่างกะทันหันแบบนี้ได้อย่างไร

ทว่าสีหน้าของหลูหมิงหยวนนั้นยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไป เขาโบกมือไปมา ก่อนจะพูดขึ้นว่า “พวกนายเสียงดังโวยวายเกินไปแล้ว อย่าทำให้แขกของฉันตกใจสิ พาพวกเขาออกไปเดี๋ยวนี้”

“ครับ” ลุงโจวตอบรับอย่างว่าง่าย ก่อนจะเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาเชิญพวกเขาออกไป

หลูหมิงหย่ายังคงโวยวายไม่หยุด จนสุดท้ายเธอก็ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยปิดปากเอาไว้ และพาตัวออกไป

เหล่าผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็มองดูภาพนี้ด้วยความตกตะลึง ไม่คาดเลยว่าวันนี้พวกเขาจะได้มาเจอกับเรื่องแบบนี้

ตระกูลหลูถึงเวลาเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่แล้วสินะ !

หลูหมิงหยวนนั้นไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย เขาก้มหน้าลง พร้อมกับจับจ้องไปยังดวงตาคู่หนึ่ง

ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความสงสัย แต่กลับไม่มีความหวาดกลัวอยู่เลย

เมื่อมองไปที่หนูน้อย หลูหมิงหยวนอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย พลางถามออกไปว่า “เธอไม่กลัวฉันหรือ ? ”

โจวโจวมองไปที่เขา ก่อนจะส่ายศีรษะ “คุณลุงต่างหากล่ะคะ ที่ควรจะกลัวหนู”

เธอสามารถส่งเขาไปเกิดใหม่ได้ทันทีเลยเสียด้วยซ้ำ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลูหมิงหยวนกลับรู้สึกเหมือนได้ฟังเรื่องตลก เขาจึงหัวเราะออกมาทันที

เสียงหัวเราะของเขานั้นดังก้องไปทั่วบริเวณ ราวกับเสียงฟ้าร้อง

โจวโจวรู้สึกขนลุกจนต้องลูบไปที่แขนของตัวเอง หนูน้อยขมวดคิ้ว พลางถามขึ้นว่า “ช่วยเรียกคุณลุงใจดีออกมาหน่อยได้ไหม ? หนูอยากเล่นกับเขา”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลูหมิงหยวนก็ได้หยุดหัวเราะลงทันที

เขามองไปที่โจวโจว ก่อนจะพูดออกมาด้วยความงุนงงว่า “เธอหมายถึงใครอย่างนั้นหรือ ? ”

“ก็คุณลุงคนที่กินข้าวกับหนูเมื่อกี้นี้ยังไงล่ะคะ” ขณะที่พูด โจวโจวก็ดึงชายเสื้อของเขา และเริ่มสำรวจตามร่างกายของเขาด้วยความสงสัย

“อ้าว ซ่อนคุณลุงใจดีเอาไว้ที่ไหนกันนะ ? ”

ด้วยคำพูดที่ดูซื่อ ๆ ไร้เดียงสาของหนูน้อย จึงทำให้หลูหมิงหยวนอดหัวเราะออกมาไม่ได้

รอยยิ้มในแววตาของเขานั้นดูลึกซึ้งขึ้นมาทันที และเริ่มรู้สึกสนใจหนูน้อยคนนี้มากขึ้น

ไม่คิดเลยว่า ตลอดหลายปีที่ผ่านมา คนแรกที่พบเรื่องนี้จะเป็นแค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น

แม้แต่พ่อแท้ ๆ หรือเหล่าน้องสาวและน้องชายของเขานั้นยังไม่รู้เลย

ช่างน่าสนใจจริง ๆ

เมื่อเห็นหนูน้อยเริ่มดึงชายเสื้อของเขา หลูหมิงหยวนกลับคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ทันที

“ฉันก็คือเขา”

แต่โจวโจวยังคงไม่เชื่อ เธอมองไปที่เขาด้วยความสงสัย เขาจึงพูดอีกครั้งด้วยท่าทีที่เฉยเมย “ฉันกับเขาเป็นคน ๆ เดียวกัน”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ” ทันใดนั้น โจวโจวก็ปฏิเสธคำพูดของเขาออกไปตรง ๆ

“คุณคือคนชั่ว ส่วนคุณลุงใจดีนั้นเป็นคนดี พวกคุณไม่ใช่คน ๆ เดียวกันสักหน่อย”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลูหมิงหยวนก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนก่อนจะพูดขึ้นว่า “หนูน้อย เธอกล้าด่าฉันแบบนี้ ไม่กลัวว่าจะเดินออกจากที่นี่ไม่ได้อย่างนั้นหรือ ? ”

ในตอนท้ายประโยค เขาได้กดเสียงให้ต่ำ เพื่อที่จะข่มขู่เธอ

ทว่าโจวโจวกลับกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะส่ายศีรษะ พร้อมกับหยิบดาบไม้ท้อของเธอออกมา และตอบกับไปด้วยน้ำเสียงที่จริงจังว่า “หนูบอกแล้วไง ว่าคุณต่างหากล่ะที่ต้องกลัวหนู”