นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ - ตอนที่ 51 การหลบหนี

       หัวหน้ากิลด์ตะโกนอย่างสั่นเทา 「พวกเจ้ารออะไรอยู่!? จับพวกเขาซะ! จะเป็นหรือตายก็ได้!」

       ทหารที่ก่อนหน้านี้ยืนนิ่งไม่ขยับเริ่มชักดาบตามคำสั่ง เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

 

       ถึงแม้ว่าผมจะไม่อยากฆ่าพวกเขา เพราะพวกเขาเป็นทหารของเมืองนี้ แต่ผมก็ต้องเตรียมตัวรับมือ เพื่อป้องกันตัวเอง ผมตั้งท่ารอดูท่าทีของพวกเขา

       ทหารสามคนพุ่งเข้ามาพร้อมกัน ผมตอบโต้ด้วยการซัดหมัดใส่ท้องของคนหนึ่ง และเตะอีกคนเข้าที่หน้า จนเขากลิ้งไปชนคนที่สาม

 

       「ทุกคน โจมตีซะ!」

       หัวหน้ากิลด์สั่งอีกครั้ง แต่ไม่มีใครขยับเลย ดูเหมือนตอนนี้พวกเขาจะเข้าใจความแตกต่างของพลังระหว่างพวกเราแล้ว

 

       โคคุโยเตะเสยทหารสองคนจะกระเด็นไป ขณะที่ผมปล่อยลูกไฟลอยวนในฝ่ามือด้วยท่าทีคุกคาม

       「ผมจะไม่ออมมืออีกแล้วนะ พวกคุณพร้อมที่จะตายหรือยัง?」

       คำถามของผมทำให้เหล่าทหารถอยหลังไปหนึ่งก้าว

 

       「บ้าเอ้ย พวกเราถอยก่อน!」

       คำพูดของกาลันทำให้ผมโล่งใจ แต่ผมก็พยายามไม่แสดงออกมากเกินไป

       「อย่าลืมพวกที่นอนอยู่ตรงนั้นด้วยล่ะ ถ้าลืมทิ้งไว้ล่ะก็โคคุโยอาจเหยียบพวกเขาก็ได้นะ」

       ทหารที่เหลือช่วยลากเพื่อนที่หมดสติออกไปและรีบหนีตามกันไป

 

       「……เรื่องนี้จะบานปลายแน่ ๆ ถ้าเราไม่ออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด……」

       ผมลูบคอโคคุโยแล้วพูดว่า 「ขอบใจนะ」 เขาสูดหายใจแรงแล้วสะบัดหางเดินกลับไปยังคอกม้า

 

       ผมเปิดประตูแล้วกลับเข้าไปในคฤหาสน์ พบว่าสาว ๆ ทั้งสามคนยืนอยู่พร้อมอาวุธในมือ ชี้มาทางผม

 

       「เกิดอะไรขึ้น? ทำไมมองผมแบบนั้น……?」

       「พวกเขาสั่งให้คุณส่งพวกเราไปใช่ไหม? ถ้าต้องสู้กับคุณ เราก็จะสู้!」

       ผมส่ายหน้าให้กับนาตาลี

       「ผมไล่พวกเขาให้ถอยไปแล้ว แต่ก็ไม่ใช่วิธีที่น่ารัก น่ารัก อย่างการเจรจาหรอกนะ พวกเรารีบเตรียมตัวออกเดินทางกันเถอะ」

 

       ผมบอกให้พวกเธอเอาสัมภาระออกมาจากห้อง เพื่อที่ผมจะได้เก็บเข้าคลังมิติ พวกเธอก็รีบไปหยิบมาอย่างรวดเร็ว

       เมื่อผมเก็บของพวกเธอเรียบร้อย ก็เหลือสัมภาระจากร้านของนาตาลี

 

       「เฟอร์ริส เรากำลังจะออกจากบ้านแล้ว เธอเข้าไปในศิลาได้ไหม?」

       「ได้ค่ะ……」

       เฟอร์ริสเดินเข้ามาหาผม สัมผัสกับศิลาภูตแล้วก็ถูกดูดเข้าไป

 

       「โอเค ออกเดินทางกันเถอะ」

       พวกเธอพยักหน้าและเดินออกจากคฤหาสน์พร้อมกับผม ขณะที่โคคุโยก็ออกมาจากคอกม้า

 

       ……แต่ก็น่าเสียดายจริง ๆ คฤหาสน์นี้ สิ่งของทุกอย่างในนี้ยังสะอาดอยู่เสมอเพราะเฟอร์ริส แถมมันยังมีห้องอาบน้ำอีกด้วย

       ผมสัมผัสประตูหน้าบ้านเป็นครั้งสุดท้ายก่อนออกเดินทาง ผมคิดในใจว่า 「ถ้าเอาไปด้วยได้จะดีมากเลย……」 แล้วคฤหาสน์ก็หายไป

 

       หืมมมมม……อ้าวนี่ผมเก็บมันเข้าไปงั้นเหรอ?

       「「「นะ  นะ นี่ มัน อาาาาาร้ายยยยยยยยยยย……」」」

       สาว ๆ ทั้งสามคนต่างตกตะลึง มองพื้นดินที่เหลือเพียงฐานดินของคฤหาสน์เดิม

 

       ผมค้นหามันในคลังมิติและเจอรายการที่ถูกระบุว่า 「คฤหาสน์」

       「โทยะ นายมีพื้นที่เก็บของมากขนาดไหนกันแน่……!? หลังจากนี้นายต้องต้องเล่าให้ฟังอย่างละเอียดแล้วล่ะ」

       ผมเองก็ยังแทบจะไม่อยากเชื่อเหมือนกัน ดูเหมือนถ้าผมมองอะไรเป็น 「สิ่งของ」 ผมก็สามารถเก็บมันเข้าไปได้ ในความเป็นจริงมันมีบ้านอยู่ในคลังมิติของผมอยู่แล้ว ผมน่าจะรู้ตัวตั้งแต่ตอนนั้นแล้วสิ

 

       ผมเอารถม้าออกมาแล้วพ่วงเข้ากับโคคุโย

       นาตาลีพึมพำกับตัวเองขณะมองรถม้า

       「……รถม้าเองก็ด้วยเหรอ……」

       ในขณะที่นาตาลีกำลังถกเถียงกับจิตใต้สำนึกตัวเองอยู่นั้น พวกเราก็เตรียมตัวพร้อมสำหรับการเดินทางแล้ว

 

       「เอาล่ะ ออกเดินทางกันเถอะ เราจะไปที่ร้านของนาตาลีก่อน」

       ทั้งสามคนขึ้นไปบนรถม้า ผมขึ้นไปนั่งที่เบาะสารถี จากนั้นโคคุโยเริ่มลากรถม้าออกไป

 

       ผมใช้เวทค้นหา เพื่อตรวจสอบความเคลื่อนไหวในเมืองระหว่างทางไปยังร้านของนาตาลี

 

       「ไอ้คุณนักบวช ถ้าคลังมิติของนายยังมีที่ว่างอยู่ ให้เก็บมันทุกอย่างเท่าที่ทำได้นั้นแหละ」

       ผมบอกให้ชาร์และอัลอยู่ในรถม้าเพื่อคอยระวังรอบ ๆ ในขณะที่ผมกับนาตาลีช่วยกันเก็บของทุกชิ้นเข้าใส่คลังมิติของเรา

 

       「เรียบร้อย ฉันอยู่ที่นี่มามากกว่าสิบปีแล้ว มันดูกว้างขึ้นมากในตอนที่มันโล่ง ๆ แบบนี้」

       「ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาอาลัยอาวรณ์ รีบไปกันเถอะก่อนที่ประตูเมืองจะปิด」

       「จริงด้วย รีบไปกันเถอะ」

 

       พวกเรากลับขึ้นไปบนรถม้า และเมื่อผมให้สัญญาณ โคคุโยก็เริ่มออกเดินทางอีกครั้ง

 

       ตอนนั้นเกือบเย็นแล้ว พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า ประตูเมืองจะปิดในตอนค่ำและจะไม่เปิดจนกว่าจะเช้า

 

       「พวกเจ้าจะออกจากเมืองตอนนี้หรือ?」

       「ใช่ เรามีธุระด่วน」

       「อืม…… ตอนกลางคืนมีมอนสเตอร์อยู่เยอะนะ ระวังตัวด้วยล่ะ!」

       「ขอบคุณครับ พวกเราจะระวัง」

 

       ผมโบกมือให้ทหารยามที่ประตูแล้วเดินทางออกจากเมือง

 

       จุดหมายแรกของเราคือเมืองทางตะวันตกชื่อดัมเบลอร์ ผมตั้งใจจะซื้อเสบียงอาหารเพิ่มก่อนที่เมืองรอง อย่างเมืองดัมเบลอร์ เราต้องซื้ออาหารและสิ่งของจำเป็นก่อนจะผ่านป่าไปยังจักรวรรดิลูเน็ต เพราะเราไม่สามารถตรงไปยังจักรวรรดิลูเน็ตได้ในทันที เพราะมีความเป็นไปได้ที่จะมีทหารตั้งแนวขวางกั้นอยู่ที่จุดตรวจ

 

       พวกเราใช้เวทมนตร์สร้างแสงสว่างเพื่อเดินทางให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะตั้งค่ายพักให้อยู่ไกลออกจากตัวเมือง

 

       เรามุ่งหน้าเข้าไปในป่าที่มีต้นไม้ค่อนข้างเบาบาง ก่อนจะตัดสินใจพักค้างคืนที่นั่น

 

       ผมนำบ้านที่เคยใช้ระหว่างฝึกชาร์และอัลออกมา

       「คืนนี้พวกเราจะนอนในนี้นะ」

       พวกเธอพยักหน้า แต่สำหรับนาตาลี—

 

       「นี่มันมาอยู่ที่นี่ได้ยางงายยยยย!?」

       เสียงของนาตาลีดังลั่นในความมืดของป่า