“ชุดต้องแขวนไว้กับไม้แขวนเสื้อ ไม่งั้นจะเสียหายหรือยับได้ง่ายๆนะคะ เพราะมันเป็นของไว้อ้างอิง ถ้าคิดว่าเสียดายก็น่าจะอยากเก็บมันให้เรียบร้อยขึ้นมาบ้างใช่มั้ยล่ะคะ?”

 

หลังมื้อเย็น งานเก็บกวาดที่ถูกจัดขึ้นอย่างกะทันหันก็เริ่มต้นด้วยบทบรรยายของอาสุมิ

อาสุมิที่ปกติจะปล่อยผมยาว ตอนนี้มัดผมดูอยู่ในโหมดแม่บ้าน ใบหน้าของเธอบ่งบอกว่ากำลังจะจัดการกับเสื้อผ้าและบริเวณห้องน้ำอย่างจริงจัง

โดยมีการสั่งสอนจากอาสุมิคอยกำกับ ก่อนอื่นก็ต้องเอาเสื้อผ้าที่หมักหมมใส่เครื่องซักผ้า แล้วจัดการกับชุดคอสเพลยที่กระจัดกระจายอยู่ การหยิบแต่ละชุดขึ้นมาแขวนทีละชุดยังกลายเป็นงานใหญ่

 

“ก็จริงนะ ถึงจะใช้เงินที่ได้มาก็เถอะ แต่ก็ไม่อยากให้กลายเป็นขยะ ชุดบันนี่เกิร์ลหรือชุดว่ายน้ำวันพีซก็คงได้ใช้สักวันล่ะมั้ง”

“เห~ หมายความว่าจะได้ใช้สินะคะ?”

“ปะ เปล่า! แค่พูดไปเพราะนิสัยขี้เสียดายเฉยๆ!”

 

พออิโอริเผลอพูดพลาด ดวงตาของนักบุญผู้แสนใจดีก็หรี่ลงพร้อมปล่อยสายตาดูถูกกระแทกใส่ทันที ก็แน่ล่ะ เพราะชุดบันนี่เกิร์ลกับชุดว่ายน้ำวันพีซน่ะไม่ใช่ของที่อิโอริจะใส่แน่นอน ซึ่งหมายความว่า…มันต้องสำหรับผู้หญิง

สำหรับอาสุมิที่ต้องมาได้ยินเรื่องประหลาดแบบนี้ แน่นอนว่าต้องมองอย่างน่าสงสัย สายตานั้นเย็นเยียบเหมือนที่เคยใช้มองมาก่อนหน้านี้

 

“ถ้าเป็นชุดอื่นล่ะก็…ให้ฉันใส่ให้ก็ได้นะคะ”

“จริงเหรอ!?”

“แต่ห้ามเป็นชุดที่โป๊นะคะ! อืม… แต่ชุดนักเรียนหญิงแบบเซเลอร์นี่ก็น่าสนใจอยู่ล่ะนะ”

 

พออาสุมิเบือนสายตาเล็กน้อยขณะพูดแบบนั้น อิโอริก็รีบพูดขึ้นทันที

สำหรับนักวาดภาพแล้ว การได้เห็นคนใส่จริงๆ แล้วโพสท่าหรือดูองค์ประกอบภาพนั้นมีประโยชน์มากกว่าการแค่นั่งดูชุดเฉยๆอยู่แล้ว

และในฐานะชายหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่ง การพลาดโอกาสเห็นท่านนักบุญในชุดคอสเพลย์ก็เป็นเรื่องน่าเสียดายแย่

 

“ม.ต้นไม่ได้ใส่เซเลอร์เหรอ?”

“ตั้งแต่ม.ต้นก็เป็นชุดเบลเซอร์แล้วค่ะ”

“หืม แปลกดีแฮะ”

“ก็เลยน่ะค่ะ… เลยคิดว่าอยากลองใส่ชุดเซเลอร์สักครั้งนึงดู”

 

อาสุมิหยิบชุดนักเรียนเซเลอร์ที่วางทิ้งไว้บนเครื่องซักผ้าแล้วลองยกขึ้นมาเทียบกับตัว

แค่นั้นก็ดูเข้ากับเธออย่างเหลือเชื่อ

แค่ลองเทียบเฉยๆ ยังดูสนุกขนาดนี้ ดูเหมือนว่าอาสุมิจะมีความฝันอยากลองใส่ชุดนักเรียนแบบเซเลอร์จริงๆ

 

ถ้าแค่คอสเพลย์ล่ะก็อยากให้เธอลองใส่ดูเลยด้วยซ้ำหรือพูดให้ถูกคือ อยากเห็นมาก

อิโอริจึงตบมือเป๊าะแล้วเสนอขึ้นมาอย่างหนึ่ง

 

“โอเค ถ้าเธอยอมให้ถ่ายภาพตอนใส่ชุดพวกนี้ไว้เป็นข้อมูลวาดรูป ฉันจะเตรียมชุดที่อยากใส่ให้เท่าที่ต้องกา่รเลย”

“ตกลงค่ะ มาเป็นแบบ win-win สินะ แต่เฉพาะชุดที่ไม่โป๊เท่านั้นนะคะ”

“ขอบคุณมาก”

 

แม้จะเป็นชุดเลียนแบบสำหรับคอสเพลย์ แต่ถ้าเธออยากใส่จริง ๆ อิโอริก็เต็มใจให้ยืมได้ไม่อั้น

อิโอริได้ข้อมูลอ้างอิง อาสุมิได้เติมเต็มความฝัน เป็นข้อเสนอที่มีประโยชน์ทั้งสองฝ่าย ข้อตกลงจึงเกิดขึ้นโดยไร้ข้อขัดแย้ง อิโอริพนมมือด้วยความดีใจ

 

“อยากเห็นขนาดนั้นเลยเหรอคะ?”

“ก็แน่นอนสิ สำหรับนักวาดแล้ว มันสุดยอดเลยนะที่จะได้ภาพที่จัดท่าทางหรือองค์ประกอบได้เองตามใจน่ะ”

“แค่นั้นจริงเหรอคะ? ยังมีอีกใช่ไหม?”

“จะให้ฉันพูดอะไรอีกล่ะเนี่ย…”

 

อาสุมิยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะไขว้มือไว้ข้างหลังแล้วเงยหน้ามองอย่างกดดัน

อิโอริโดนจับได้เรื่องเอาความรู้สึกส่วนตัวมาปนกับงานแบบเต็มๆ

ทั้งในฐานะข้อมูลอ้างอิง และในฐานะชายคนหนึ่งที่อยากเห็นคอสเพลย์ของสาวสวย ความรู้สึกนั้นถูกจับได้หมดจด

 

“ทั้งหมดเลยค่ะ”

“เฮ้อ… ก็อยากเห็นสาวสวยอย่างมินาเสะคอสเพลย์น่ะ ฉันก็เป็นผู้ชายเหมือนกันนี่”

“ฮะฮะ ตรงไปตรงมาดีจังนะคะ”

“อย่าล้อกันสิ พูดมาขนาดนี้แล้ว ก็ฝากด้วยล่ะ”

 

อิโอริยอมรับออกไปตามตรง อาสุมิก็ยิ้มบางอย่างพึงพอใจ

ดูเหมือนว่าตอนนี้อาสุมิจะคุมเกมได้อย่างสมบูรณ์ ช่วงนี้เธอเริ่มเป็นฝ่ายชวนคุย เสนอตัวช่วยเหลือ กลายเป็นว่าบทบาทของทั้งสองคนสลับกันไปหมดแล้ว

 

“ตกลงตามสัญญาค่ะ ว่าแต่ ฉันเคยนึกว่าโทกิซากะซังไม่คิดอะไรกับฉันเลยด้วยซ้ำล่ะค่ะ น่าแปลกใจจัง”

“เป็นไปไม่ได้หรอก”

 

ดูเหมือนว่าอาสุมิเคยคิดว่าอิโอริไม่ได้สนใจตัวเธอเลย

ปกติแล้วก็มีคนพยายามเข้าหาเธอในฐานะคนรักบ้าง หรือพยายามสร้างความสัมพันธ์ด้วยสารพัดวิธี

 

แต่สำหรับอิโอริ แม้จะรู้ตัวตนของกันและกัน นั่งกินข้าวด้วยกัน จัดห้องด้วยกัน แต่เขาก็ไม่เคยแสดงท่าทีจะรุกล้ำเลย

นั่นแหละคงเป็นสิ่งที่ทำให้อาสุมิรู้สึกประหลาดใจ

แต่แน่นอน อิโอริก็เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง

 

ไม่ใช่ว่าจะไม่เห็นความสวยของเธอ หรือไม่รู้สึกอะไรเลย โดยเฉพาะตอนที่ใกล้ชิดกันแบบเมื่อกี้ มันก็ต้องรู้สึกเป็นธรรมดา

แค่เขาควบคุมมันเก่งกว่าผู้ชายวัยเดียวกันเท่านั้นเอง และเขาก็พยายามไม่แสดงมันออกมา

 

“ที่จริงเพราะนายดูไม่สนใจอะไรฉันเลย เลยเริ่มรู้สึกไม่มั่นใจขึ้นมานิดหน่อยเลยนะคะ”

“ไม่มั่นใจงั้นเหรอ พูดถึงเรื่องนี้ เธอก็ไม่ค่อยจะรังเกียจฉายาอย่าง ‘ท่านนักบุญ’ เลยนี่นะ”

“ก็ถือว่าเป็นคำชมไงคะ ฉันไม่ได้เกลียดมันหรอก”

 

ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง อาสุมิก็ใส่ใจกับภาพลักษณ์ของตัวเองอยู่ไม่น้อย เดิมทีนึกว่าเธอเป็นคนเย็นชา แต่นี่ก็แค่คนธรรมดาเหมือนกัน

คิดดูดีๆแล้ว ปกติฉายาแบบนั้นใครได้ก็คงรำคาญแต่นี่เธอกลับรับไว้หน้าตาเฉย

 

“จริงๆ แล้วฉันมีความต้องการการยอมรับกับอยากแสดงออกมากกว่าคนทั่วไปอีกนะคะ?”

“ไม่แปลกหรอก ฉันก็เหมือนกัน”

 

อาสุมิแตะปลายนิ้วชี้ลงบนริมฝีปากแล้วเผยรอยยิ้ม บอกความจริงที่คนทั่วไปอาจไม่กล้ายอมรับออกมาอย่างตรงไปตรงมา

ก็แน่นอนว่าคนที่ชอบอยู่หน้ากล้อง ย่อมมีความต้องการพวกนั้นอยู่บ้าง

อิโอริในฐานะนักวาดก็เข้าใจได้อยู่

 

“ได้ยินแบบนี้ก็โล่งใจดีนะคะ”

“ก็จริงล่ะ ปกติใครจะปล่อยให้สาวสวยแบบมินาเสะอยู่นิ่งๆ กันล่ะ”

“พูดชมกันจังเลยนะคะ”

“ก็แค่ผมเธอปลิวตามลม ฉันก็อดมองไม่ได้แล้ว แถมรูปร่างก็ดี บางครั้งฉันยังไม่รู้จะวางสายตาไว้ตรงไหนเลย คิดมาตลอดว่าเธอเป็นคนที่สวยมากเลยนะ”

“…ห-เหรอคะ…”

“แล้วก็ ฉันคิดว่าเธอเท่มากเลยนะ เรียนก็เก่ง ทำงานบ้านก็เก่ง ยังเป็นสตรีมเมอร์อีก ทั้งหมดนี้มันต้องใช้ความพยายามมากแน่ๆ ฉันนับถือจริงๆ นะ”

 

คงเป็นเพราะอารมณ์พาไป

คำชมมากมายหลุดออกมาจากปากอิโอริเหมือนกับไหลตามกระแสของบทสนทนา

 

แม้ว่าเธอจะชินกับการถูกชม แต่คำพูดจากอิโอริที่ปกติไม่เคยพูดแบบนี้มาก่อนก็ทำให้เธอประหลาดใจไม่น้อย

และแก้มของเธอก็เริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ

 

“จู่ๆมาชมกันขนาดนี้ อะไรกันคะเนี่ย…”

 

อาสุมิถามเสียงอ้อมแอ้มด้วยใบหน้าแดงก่ำ

 

“เปล่าหรอก ก็แค่ความรู้สึกจากใจเฉยๆ น่ะ”

“งั้นเหรอคะ…”

 

เพราะเป็นคำพูดที่หลุดออกมาเองอย่างเป็นธรรมชาติ มันเลยไม่ได้มีความหมายมากไปกว่านั้น

อิโอริแกล้งทำเป็นนิ่งแล้วเบือนหน้าหนี ก่อนจะหันไปจัดการพับชุดที่ใช้สำหรับข้อมูลอ้างอิง

ส่วนอาสุมิก็กลับไปรีดผ้าและจัดเก็บชุดต่างๆ ด้วยท่าทีปกติ

 

“โจมตีมาแบบไม่ให้ตั้งตัวแบบนี้มันโกงกันนะคะ…”

 

แล้วอาสุมิก็พึมพำออกมาเบาๆ พร้อมกับใบหน้าที่แดงกล่ำ

ในห้องซักล้างที่มีแค่เสียงเครื่องซักผ้ากลั่นกึก…บรรยากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นหวาน ๆ ของน้ำยาปรับผ้านุ่ม และอะไรบางอย่างที่หวานกว่านั้นอีกนิด