– โอโตเมะ อามายะ –

ฉันกับเพื่อนๆ ที่ลงทะเบียนเรียบร้อยแล้วพากันออกมานั่งรอบนอัฒจันทร์พลางพูดคุยถึงการทดสอบของพวกผู้ชายด้านล่าง

หัวข้อการพูดคุยนั้นก็ไม่แตกต่างจากคนอื่นๆ ที่ขึ้นมานั่งรอเหมือนกัน มีทั้งเรื่องที่ว่าครั้งนี้ใครจะได้ลำดับหนึ่งหรือชมรมกีฬาไหนจะได้ลำดับสมรรถภาพสูงสุด เรื่องพวกนี้มีคนบันทึกสถิติและเก็บข้อมูลกันแบบเรียลไทม์ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าใครเป็นคนทำ แต่มันมีผลรายงานกันเว็บบอร์ดโรงเรียนด้วย

หรือจะเรื่องของดาวเด่นตัวเต็งเอสของชมรมต่างๆ ที่ถูกมองว่าน่าจะเป็นท็อปของการทดสอบ

เมกุมิ : “อามายะ ทำไมเจ้าของเสื้อเธอถึงได้ไปจับคู่กับเอสชมรมกรีฑาได้ล่ะ?”

[‘นั่นน่ะสิ’]

อามายะ : “ฉันก็สงสัยอยู่ นึกว่าเขาจะจับคู่กับโฮตานิซะอีก”

เซริ : “โฮตานิจับคู่กับยามาโมโต้น่ะ”

เมกุมิ : “เอ๊ะ? ไหนน่ะ เธอมองเห็นด้วยเหรอ?”

เซริ : “นั่นไง ตรงนั้นน่ะ ห่างจากพวกอาคิยามะไปหน่อย”

อาโอะ : “เซริจังตาดีจังเลยนะคะ ตอนนี้ฉันยังมองไม่เห็นเลย”

เมกุมิ : “นั่นซิ ตรงไหนน่ะ”

เซริ : “ก็นั่นไง เห็นหรือยัง?”

เซริชี้ไม้ชี้มือให้พวกเราดูโฮตานิที่ตอนนี้กำลังทดสอบแรงบีบมือโดยมียามาโมโต้คอยเชียร์อยู่ข้างๆ ซึ่งก็น่าแปลกที่ว่าพอมองเห็นแล้วกลับรู้สึกว่ามันสังเกตง่ายมาก เพราะยามาโมโต้มีรีแอคชันที่โดดเด่นจนสะดุดตา

เมกุมิ : “ก็ออกจะเด่น ทำไมตอนแรกมองไม่เห็นนะ?”

เซริ : “ค่าสายตาเธอเท่าไร?”

แล้วทั้งสองก็นั่งเกทับกันด้วยค่าสายตาและผลการตรวจสุขภาพเมื่อเช้า

อาโอะ : “อาคิยามะคุงรู้จักกับนิโนะมิยะคุงเหรอคะ?”

อาโอะจังถามขึ้นมาขณะที่ฉันหันกลับมามองดูอาคิยามะอีกครั้ง

อามายะ : “คิดว่านะ ทั้งคู่จบจาก ม.ต้น ที่เดียวกัน แต่ฉันไม่เคยถามหรอก”

อาโอะ : “งั้นเหรอคะ”

อาโอะจังเงียบเสียงไป เซริกับเมกุมิยังคงเกทับกันอยู่ แว่วๆ เหมือนจะเปลี่ยนไปเกทับเรื่องผลการเรียนแล้ว ส่วนฉันนั่งมองไปยังพื้นที่ด้านล่างเงียบๆ

ท่ามกลางเหล่านักเรียนชายเกือบๆ สองร้อยคน มีกลุ่มคนอยู่ไม่กี่คนที่ดูโดดเด่นขึ้นมาท่ามกลางการทดสอบในร่ม

เสียงฮือฮาดังขึ้นทุกครั้งที่มีคนสร้างสถิติใหม่ในรายการต่างๆ พวกเขาเหล่านั้นจะยิ้มแย้มราวกับผู้ชนะ บางคนหันมาโบกไม้โบกมือให้กับพวกผู้หญิงที่นั่งรอบนอัฒจันทร์ เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดและเสียงโห่ร้องได้เป็นระยะ

นิโนะมิยะเองก็เช่นกัน ฉันเห็นเขาทดสอบไปเรื่อยๆ ตามรายการทดสอบ เพียงแต่น่าแปลกที่ครั้งนี้เขาไม่มีรอยยิ้มการค้าบนหน้าเหมือนทุกที แม้แต่ตอนที่ทำสถิติสูงสุดในการทดสอบลุก-นั่งจนเรียกเสียงกรี๊ดจากแฟนคลับได้เขาก็ยังไม่ยิ้ม

แปลก… แต่ก็ช่างเขาเถอะ

ฉันไม่ได้สนใจนิโนะมิยะเพราะตัวเขาเองหรอก แต่สนใจเพราะเขาบังเอิญเข้ามาอยู่ในกรอบสายตาเท่านั้น

ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะคนที่ฉันสนใจจริงๆ จับคู่อยู่กับเขา เจ้าของเสื้อวอร์มที่อยู่ในกระเป๋าของฉัน

อาคิยามะทำการทดสอบไปเงียบๆ ฉันไม่รู้ว่าผลการทดสอบของเขาเป็นอย่างไรเนื่องจากอยู่ไกลกัน แถมสังเกตจากหน้าตาของเขาก็ไม่ได้ อันที่จริงไม่ใช่แค่สังเกตหน้าสีหน้าไม่ได้ แค่มองให้เห็นเต็มหน้ายังยาก

[‘ถ้าบอกให้ไปตัดผมจะยอมไปตัดด้วยกันมั้ยนะ?’]

ในไม่ช้าการทดสอบสุดท้ายของชุดแรกก็มาถึง มันเป็นการทดสอบดึงข้อ ฉันเห็นนิโนะมิยะเข้ารับการทดสอบก่อน ภายในเวลาที่กำหนดเขาทำไปได้ถึง 18 ครั้ง เรียกเสียงฮือฮาและเสียงจากสาวๆ ได้ดังลั่นโรงยิม

นั่นถือเป็นเรื่องปกติ คล้ายๆ ว่าปีที่แล้วก็แบบนี้ ฉันหันเหความสนใจไปที่คนที่เข้ารับการทดสอบต่อจากเขา

อาคิยามะกระโดดขึ้นไปห้อยตัวกับบาร์เดี่ยว เมื่อพร้อมเขาก็เริ่มทำการทดสอบทันที

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติเหมือนที่เคยเป็นมา ฉันนั่งนับจำนวนครั้งพลางรอดูว่าเขาจะหยุดเมื่อไร

[’ 19… 20… 21…’]

เสียงฮือฮาที่ดังกว่าครั้งของนิโนะมิยะดังขึ้นทันทีที่อาคิยามะปล่อยตัวลงมาจากบาร์ ฉันเห็นเขาหันไปขอบคุณอาจารย์ก่อนจะเดินออกจากโรงยิมไป

“ไม่เหนื่อยหรือไงล่ะนั่น?”

“ว่าไงนะคะ?”

“อ่ออ… ไม่มีอะไร พวกเราเองก็ไปเตรียมตัวกันเถอะ”

—

เรื่องราวก่อนหน้านั้นเป็นมายังไงไม่มีใครทราบ แต่ตอนที่ได้ยินว่าเด็กใหม่สายฮาร์ดคอร์ (ฉายาใหม่ของอาคิยามะ) ไปท้าดวลกับเอสของชมรมกรีฑานั้น เมกุมิรีบหันมากระตุกเสื้อฉันหงึกๆ

“อะไรๆ ศึกชิงนางเหรอ~” 

“ชิงนงชิงนางอะไรมิทราบยะ”

ดีดมะกอกใส่หน้าผากเพื่อนสาวผู้ตื่นเต้นกับเรื่องแปลกๆ ไปหนึ่งทีแล้วจึงหันไปคุยกับเซริแทน

“มีเรื่องอะไรกันเหรอ?”

“ปรามเมกุมิที่ตื่นเต้นเกินเหตุน่ะ”

“แล้วเรื่องที่ว่าสองคนนั้นแข่งกันล่ะ อาคิยามะบอกอะไรไว้หรือเปล่า?”

“ไม่นะ เมื่อเช้าก็ไม่ได้พูดอะไร”

“งั้นเหรอ… หรืออาจจะเป็นศึกชิงนางจริงๆ?”

“ใช่มะ? เซริก็ว่างั้นเนาะ”

ส่ายหน้าให้กับเพื่อนสาวสายมโนทั้งสองแล้วจึงชวนอาโอะจังไปหาที่นั่งหลบร้อนเพื่อรอให้พวกผู้ชายทดสอบกันเสร็จ ในตอนนั้นเองที่หันไปเห็นยูบิจังเข้าพอดี เธอกำลังนั่งดูการทดสอบวิ่ง 50 เมตรอยู่กับเพื่อนๆ ฉันเลยเดินเข้าไปหาเธอ

ยูบิ : “อ้าว อามายะจัง ทางนี้ๆ”

ยังไม่ทันจะเดินเข้าไปถึงดียูบิจังก็หันมากวักมือเรียกกันซะก่อน แบบนี้ก็เข้าทางฉันเลย

อามายะ : “มากันนานแล้วเหรอ?”

ยูบิ : “พักนึงแล้ว… สวัสดีคุณอาโออิ คุณซากุระ แล้วก็คุณอาซาคุระ”

หลังการทักทายกันง่ายๆ ฉันตัดสินใจพักหลบร้อนอยู่กับยูบิจังเพราะคุ้นเคยกันดี เพื่อนๆ ของทั้งสองฝ่ายจึงไม่มีปัญหาอะไร

พอนั่งได้ที่ ยูบิจังที่เขยิบมานั่งข้างกันก็หันมากระซิบเบาๆ กับฉัน เรื่องที่ว่าอาคิยามะไปท้าดวลนิโนะมิยะแข่งทดสอบสมรรถภาพ

[‘ยูบิจังก็เอากับเขาด้วย?’]

อามายะ : “ไม่รู้ซิ เพิ่งได้ยินจากเมกุมิเมื่อกี้เอง”

ยูบิ : “คิดว่าใครจะชนะเหรอ?”

อามายะ : “เอ๊ะ? แข่งกันจริงอ่ะ?”

ยูบิจังพยักหน้า แล้วถามย้ำฉันอีกรอบ ท่าทางแม่คนนี้ก็ดูจะสนุกสนานไปกับเขาด้วย

อามายะ : “งั้นก็อาคิยามะ”

ยูบิ : “เอ๋? คิดเหมือนกันแบบนี้แล้วจะพนันกันได้ยังไงล่ะทีนี้”

อามายะ : “อ้าว? ยูบิจังก็คิดว่าอาคิยามะจะชนะเหรอ? ทำไมคิดงั้นล่ะ?”

ยูบิ : “ก็เพราะนิโนะมิยะไม่เคยชนะเลยยังไงล่ะ”

อามายะ : “หมายความว่ายังไง?”

คำถามของฉันไร้ซึ่งคนตอบ เพราะโดนคุณทาคิซาว่าแซวเรื่องเสื้อแฟนเมื่อเช้าเสียก่อน ดูจากท่าทางแล้วคงเป็นเซริ ไม่ก็เมกุมินี่แหละที่ไปเล่าอะไรให้พวกเธอฟัง

ทาคิซาว่า : “ว่าไงโอโตเมะจัง ตกลงเสื้อแฟนจริงหรือเปล่าเอ่ย~~”

อามายะ : “มันจะไปจริงได้ยังไงล่ะ ยืมเสื้อเพื่อนมาปกตินั่นแหละ”

ซาซากิ : “เอ๋… ยืมได้เป็นปกติเลยเหรอ? เพื่อนแน่เหรอแบบนี้”

เมกุมิ : “เนาะๆ แค่ทักไปขอยืมเขาก็เอามาให้ถึงที่แบบนี้ มันอะไรยังไงกันน้า~”

เซริ : “เพื่อนจริงรึเปล่า~~”

อาโอะ : “หุๆๆ”

เถียงกันไปไม่จบไม่สิ้น ฉันเลยทำใจยอมรับเรื่องราวมันแต่โดยดี รู้ตัวอีกทียูบิจังก็สะกิดให้ดูในสนาม

รอบของอาคิยามะกับนิโนะมิยะมาถึงแล้ว

แม้ปากจะบอกว่าไม่ได้สนใจอะไรมากมาย แต่ก็ไม่ใช่จะไม่สนใจเอาซะเลย อืมมม… เอาจริงๆ ก็สนใจแหละ สนใจมากด้วย อยากรู้มันเสียตอนนี้เลยว่าที่คนเขาพูดกันเนี่ยมันจริงมั้ย นึกยังไงถึงได้ไปท้าแข่งกับเอสของชมรมแบบนั้น

แต่ก็นั่นแหละ ฉันในตอนนี้ทำได้แค่นั่งมองอยู่กับเพื่อนๆ ที่เริ่มเจี๊ยวจ๊าวเสียงดังขึ้นมาอีก บวกกับบรรยากาศการเชียร์นิโนะมิยะของบรรดาแฟนคลับด้วยแล้ว เลยดูครึกครื้นเหมือนมานั่งเชียร์กีฬาสีอยู่นิดหน่อย

แต่นี่ไม่ใช่กีฬาสี แล้วความจริงตรงหน้าก็ไม่ใช่เรื่องสวยงามอย่างในโชโจมังงะของเซริ การทดสอบสมรรถภาพร่างกายกลางแจ้ง 4 รายการ อาคิยามะแพ้ราบไป 3 รายการ

จะเรียกว่าแพ้ราบก็ดูไม่ให้เกียรติกันไปสักนิด เพราะแต่ละรายการเขาแพ้นิโนะมิยะไปแบบฉิวเฉียดชนิดที่ว่าไม่ถึง 1 วินาที อย่างการวิ่ง 50 เมตรนี่ฉันถึงกับมองไม่ออกด้วยซ้ำว่าใครเข้าเส้นชัยก่อน

แต่ก็นะ แพ้ก็คือแพ้ ฉันรู้สึกเสียดายนิดหน่อยที่เขาไม่ชนะการแข่ง ทว่ายูบิจังกลับทำหน้าแปลกใจที่ฉันบอกแบบนั้น

“ก่อนหน้านี้อาคิยามะคุงชนะการทดสอบในร่มมาแล้ว 3 อย่าง รวมกับอันนี้ด้วยก็ต่างฝ่ายต่างชนะคนละ 4 แบบนี้เท่ากับเสมอกัน”

“งั้นเหรอ… ฉันไม่เห็นรู้เลย”

[‘ทำไมยูบิจังถึงรู้ล่ะ?’]

ความรู้สึกอิจฉา และไม่พอใจแปลกๆ เกิดขึ้นมาในอก ทิฐิบางอย่างบอกฉันว่าไม่อยากจะแพ้ยูบิจังในเรื่องของอาคิยามะเลย แม้จะเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยก็ตาม

ท่ามกลางแสงแดดยามบ่ายอันแรงกล้า ฉันมองยูบิจังที่ยืนยิ้มให้กัน ฉันคิดว่ามันอาจจะเป็นเพราะแสง หรืออาจจะเป็นเพราะเงาของร่มไม้จึงทำให้รอยยิ้มของเธอดูแปลกไป เหมือนดีใจ คล้ายยิ้มเยาะ ให้อารมณ์เหมือนว่าตัวเองอยู่สูงกว่า และแฝงความท้าทาย

…หรือไม่บางทีฉันอาจจะมองผิดไปเอง

“งั้นเราลองมาแข่งกันบ้างมั้ย? เอาแค่ 4 รายการด้านนอกนี่ก็ได้”

[‘แข่งกันงั้นเหรอ?’]

“คนชนะขออะไรคนแพ้ก็ได้ 1 อย่าง แต่ต้องอยู่ในขอบเขตที่อีกฝ่ายทำได้นะ”

รอยยิ้มยังคงประดับอยู่บนใบหน้างดงามของเพื่อนสาว เป็นรอยยิ้มขี้เล่นที่มักจะเห็นได้บ่อยครั้งยามเมื่อเธอและฉันทำเรื่องไร้สาระด้วยกัน

[‘ไม่อยากจะแพ้เธอเลย’]

ความรู้สึกอยากเอาชนะผลักดันให้ฉันเอ่ยปากรับคำท้าของยูบิจังแม้จะรู้ว่าโอกาสชนะเธอได้นั้นมีน้อยขนาดไหน

อามายะ : “เอาซิ มาแข่งกัน หึๆๆ อย่าคิดว่าฉันจะยอมอ่อนให้ล่ะ”

ยูบิ : “ไม่ต้องการแบบนั้นอยู่แล้ว”

ท่ามกลางแสงแดดแผดกล้าท้องฟ้าโล่งไร้เมฆ ลมเย็นวูบหนึ่งพัดผ่านฉันและยูบิ

ผมยาวสลวยของเธอที่มัดรวบไว้เป็นหางม้าด้านหลังขยับส่ายไปมาเล็กน้อย เห็นแล้วให้ความรู้สึกถึงความเย็นสบายจากสายลม แต่ทว่าในดวงตาที่จ้องมองกันอยู่นั้นกลับเต็มไปด้วยไฟแห่งการต่อสู้

ทาคิซาว่า : “อะไรๆๆ พวกเธอจะแข่งอะไรกัน ให้พวกเราแข่งด้วยซิ”

ซาซากิ : “เอ๋… แบบนี้มันต้องมีเกมลงโทษด้วยถึงจะสนุก เอาเป็นคนแพ้เลี้ยงเครปข้างสถานีเป็นไง”

เซริ : “เลี้ยงทุกคนคงจะไม่ไหว เอาเป็นมีคนแพ้สักสองคนเป็นไง?”

อาโอะ : “เอ่ออ… ฉันไม่แข่งได้มั้ยคะ คือ… ขอเลี้ยงเครปเลยได้มั้ย?”

ทาคิซะว่า : “อะไรกันน่ะ คุณซากุระจะยอมแพ้ง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้หรอกนะ”

เมกุมิ : “นั่นซิอาโอะจัง ของแบบนี้มันต้องลองทุ่มให้สุดตัวก่อนซิ”

อาโอะ : “ไม่ไหวหรอกค่ะ เดี๋ยวได้เป็นลมล้มพับลำบากคนอื่นเปล่าๆ”

สุดท้ายอาโอะจังก็ต้องจำใจลงสนามพร้อมๆ กับพวกเรา

ตรงหน้าเป็นการแข่งขันที่มีเครปแสนหวานข้างสถานีเป็นเดิมพัน ทุกคนตรงนั้นต่างตื่นเต้นกับการแข่งขันที่ดูเหมือนจะเอาจริงเอาจังซะยิ่งกว่างานกีฬาสี

ฉันเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้คนอื่นๆ หรือบางทีอาจจะมากกว่าคนอื่นเล็กน้อย ด้วยเหตุผลอื่นที่แตกต่างออกไป…

…คนชนะขออะไรคนแพ้ก็ได้ 1 อย่าง