– โอโตเมะ อามายะ –

สัปดาห์ที่สุดแสนวุ่นวายดำเนินผ่านไปแล้วครึ่งหนึ่ง ฟังดูแล้วเหมือนจะเป็นเรื่องดี แต่ฉันคิดว่าอีกครึ่งที่เหลืออยู่นี่แหละคือความวุ่นวายที่แท้จริง

ข้ามเรื่องวุ่นวายที่อาคิยามะก่อไปได้เลย ความโด่งดังของเขาทำเอาคนทั้งโรงเรียนแฮ่มาดูชมห้องเรียนของเรากันไม่เว้นแต่ละวัน ให้อารมณ์คล้ายๆ สมัยปี 1 ที่สาวๆ แห่มาดูนิโนะมิยะ แค่หนนี้หนักกว่าเพราะมีทั้งผู้ชายและผู้หญิง

เซริคาดการณ์ว่าเรื่องแบบนี้จะจบลงในเวลาไม่ถึง 1 เดือน และบอกให้ฉันทนๆ เอาหน่อยเพราะเป็นคนที่เข้าไปเกี่ยวข้องกับอาคิยามะมากที่สุด ส่วนอีกคนก็คือโฮตานิที่ลำบากเพราะแบกรับชื่อเด็กใหม่ร่วมกัน ช่วงนี้จึงมักจะกลายเป็นแพะแทนอาคิยามะอยู่บ่อยๆ

– [ “ช่วงที่โดนพักการเรียนนี่ฝากเธอดูโซเฮย์ด้วยได้มั้ย หมอนั่นเป็นเพื่อนใหม่คนแรกที่ฉันหาได้ในโรงเรียนนี้เลยนะ…” ] –

เพราะคำขอของอาคิยามะ สองวันนี้ฉันจึงมานั่งกินข้าวกลางวันที่โต๊ะของเซริ เมกุมิกับอาโอะจังก็เลยต้องตามมาด้วย แม้โฮตานิจะไม่ได้เข้าร่วมกลุ่ม แต่เขาก็อยู่ในระยะสายตาที่พอจะพูดคุยกันได้ การทักทายและการพูดคุยกันบ้างเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างเขาและพวกเราจึงเกิดขึ้นบ้างเป็นครั้งคราว ซึ่งเท่าที่ได้สัมผัสก็ดูเขาเป็นคนดีคนหนึ่ง

ทว่านั่นก็เป็นเพียงความรู้สึกของฉัน ด้านเซรินั้นมองว่าโฮตานิเป็นพวกดีเกินไป ส่วนเมกุมิยังไม่ไว้ใจและขอเวลาดูก่อน อาโอะจังซึ่งอยู่ตรงกลางระหว่างทั้งคู่จึงเงอะๆ งะๆ ไม่รู้ว่าจะเอาไงดี

“ฉันไม่ได้กลัวเขาแล้วนะคะ แค่ยังไม่รู้ว่าจะรู้สึกกับเขายังไงดี แบบว่ามันยังตะขิดตะขวงใจอยู่หน่อยๆ น่ะค่ะ”

อาโอะจังบอกความรู้สึกของเธอออกมาทำให้เมกุมิที่เถียงกับเซริอยู่ร้องเฮ เพราะมีคนคิดแบบเดียวกัน คะแนนจึงกลายเป็น 2 ต่อ 1

“อามายะก็คิดแบบเดียวกับฉันนะ ใช่มั้ยอามายะ”

“อะ… อื้ม…”

“อามายะไม่นับ เพราะโดนอาคิยามะฝากมา ย่อมต้องเข้าข้างหมอนั่นอยู่แล้ว”

“แบบนี้ไม่แฟร์เลย”

เซริบ่นอุบอิบพลางปิดปากหาวทำให้เสียงที่พูดออกมาแปลกจนเกือบฟังไม่รู้เรื่อง

ฉันหันหน้าละสายตาจากเมกุมิและอาโอะจังกลับมามองต้นเสียงหาวที่อยู่ข้างๆ กัน จึงทันเห็นเซริที่ใช้นิ้วปากหยดน้ำตาออกจากหางตา

“ช่วงนี้เธอได้พักดีๆ บ้างหรือเปล่า?”

ฉันมองหน้าเพื่อนสาวที่ตอนนี้หมองลงจนสังเกตได้ ท่าทางของเธอตั้งแต่เปิดเรียนมานี่ดูเหมือนคนที่นอนไม่พอ ซึ่งเทอมที่แล้วไม่เป็นแบบนี้

เซริ : “ก็ได้พักนะ”

เมกุมิ : “แต่อาการของเธอเนี่ยมันอาการของคนพักผ่อนไม่เพียงพอชัดๆ”

อาโอะ : “นั่นซิคะ”

เซริ : “อืมม… ช่วงนี้ฉันทำงานพิเศษเยอะขึ้นน่ะ หงหัยห้างฮายฮะหังไห้ฮิน (สงสัยร่างกายจะยังไม่ชิน) ”

เซริหาวอีกครั้งพร้อมกับตอบไปด้วย คราวนี้เธอพูดภาษาอะไรไม่รู้

อามายะ : “แม่เธอยังไม่หายดีเหรอ?”

ฉันถามเธอเพราะเป็นห่วง แต่เซริกลับสลดลงแวบหนึ่งก่อนจะตอบคำถาม

เซริ : “หายดีแล้ว… แต่เพราะไม่ไปทำงานบ่อยๆ เลยถูกเลิกจ้างแล้วน่ะ ตอนนี้ก็น่าจะกำลังหางานใหม่อยู่มั้ง…”

อาโอะ : “แบบนี้ก็แย่ซิคะ”

เมกุมิ : “เธอจะไหวเหรอแบบนี้ ทั้งเรียน ทั้งทำงาน?”

เซริ : “ก็ยังไหวแหละ เงินที่เก็บไว้ก็ยังพอมี ค่าใช้จ่ายก็มีแค่ค่ากินอยู่ในชีวิตประจำวัน ส่วนค่าเทอมถ้ายังทำคะแนนได้ตามเป้าก็ยังได้ทุนอยู่”

เมกุมิ : “มีอะไรให้พวกเราช่วยก็บอกมาได้เลยนะ”

อาโอะจัง : “ใช่ค่ะ บอกมาได้ทุกเรื่องเลย”

อามายะ : “ถ้าต้องการความช่วยเหลือต้องบอกฉันทันทีนะ ห้ามเกรงใจเด็ดขาด”

เซริ : “อื้มม… ขอบคุณนะทุกคน ฮ้าววว…”

เห็นเพื่อนสาวยังคงหาวซ้ำแบบนี้แล้วก็ได้แต่สงสัยว่าเพื่อนทำงานพิเศษอะไรกันแน่ ยิ่งเมื่อนึกถึงตอนที่เธอโทรมาเมื่อคืนก่อน นั่นไม่ใช่เวลาการทำงานพาร์ทไทม์ของเด็ก ม.ปลายชัดๆ

เมกุมิ : “แต่ว่าก็ว่าเถอะ พ่อคนที่เธอต้องดูแลนี่ไม่ไปซื้อน้ำนานไปหน่อยเหรอ? ไม่ใช่ว่าโดนใครดักตีไปแล้วหรอกนะ”

เมกุมิทักขึ้นเมื่อเห็นว่าโฮตานิที่อาสาไปซื้อน้ำให้พวกเราหายไปนานจนผิดสังเกต

อามายะ : “อาจจะรอคิวล่ะมั้ง?”

เซริ : “จะว่าไปนะอามายะ ไอ้ข่าวลือเกี่ยวกับโฮตานิเนี่ย ไม่ใช่ว่าจริงๆ แล้วมันควรจะเป็นของอาคิยามะคุงหรอกเหรอ?”

อามายะ : “เฮะ?”

เมกุมิ : “นั่นซิ ฉันว่ามันดูเหมือนเป็นเขามากกว่าเหมือนกัน”

อาโอะ : “นั่น… ซิคะ”

เจอสามเสียงเป็นเอกฉันท์ตรงหน้าฉันเองก็พูดอะไรไม่ออก อันที่จริงแม้แต่ตัวฉันเองก็คิดว่าข่าวลือเกี่ยวกับเด็กใหม่พวกนั้น มองยังไงมันก็น่าจะมีอาคิยามะเป็นต้นแบบ

หรือก็คือคนในข่าวลือนั่นคืออาคิยามะนั่นเอง…

อามายะ : “ก็… น่าจะเป็นงั้นแหละ”

อาโอะ : “เอ๊ะ! งั้นหมายความว่าอาคิยามะคุงเป็นเด็กเกเรเหรอคะ?”

อามายะ : “ใจเย็นก่อนอาโอะจัง อาคิยามะเป็นคนดีแน่นอนฉันรับประกัน แค่ข่าวลือมันเกินจริงไปหน่อยเท่านั้น”

อยากจะอธิบายยืนยันกับเพื่อนๆ ว่าอาคิยามะเป็นผู้บริสุทธิ์ เป็นคนดี ไม่มีพิษไม่มีภัย แต่ก็พูดได้ไม่เต็มปาก โชคดีเหลือเกินที่โฮตานิกลับมาพร้อมบรรดาน้ำในอ้อมแขน หัวข้อสนทนานี้จึงได้ถูกบรรดาชาต่างๆ ชำระล้างไป

                                                                     —

คาบสุดท้ายของวันนี้เป็นคาบการเรียนรู้ด้วยตัวเองอย่างที่หาได้ยากยิ่ง อาจารย์สึบุซึกิเข้ามาแจกเอกสารรายวิชาเลือกต่างๆ ที่เด็กปีสองต้องเลือกเรียนพร้อมกับกำชับว่าต้องส่งเอกสารเหล่านี้คืนภายในวันศุกร์เท่านั้น

“หากมันผู้ใดช้าเกรงว่ามันผู้นั้นจะต้องมีอันเป็นไปในทางที่ไม่ใช่เรื่องดี”

อาจารย์ทิ้งคำพูดไว้แค่นี้แล้วจึงเดินลงจากลังไม้ที่ซ่อนไว้ในโพเดียมไปนั่งมองเหล่าบรรดานักเรียนที่มุมห้องเงียบๆ

“เมื่อกี้มันภาษาของยุคสมัยไหนน่ะ?”

เมกุมิที่ลุกเดินมารวมตัวกับฉันพร้อมอาโอะจังถามออกมาเบาๆ เป็นเหตุให้โดนอาโอะจังหยิกเอวไปหนึ่งทีฐานนินทาอาจารย์

ฉันเลิกสนใจทั้งคู่ที่ยังเถียงกันเบาๆ และเลือกที่จะไปปรึกษาเซริแทน ตั้งใจว่าจะเลือกลงวิชาเลือกที่เหมือนๆ กันเพื่อที่จะได้ช่วยเหลือกันได้ แต่มันก็มีบางวิชาที่ความสนใจของเราทั้งคู่ไม่ตรงกัน

“ไหน เธอสนใจอยากลงวิชาอะไรบ้าง?”

“มีคหกรรม ดาราศาสตร์ คอมพิวเตอร์ประยุกต์ ภาษาที่สามเพื่อการสื่อสาร แล้วก็จัดสวน”

“ไหงมันกระจัดกระจายแบบนั้นล่ะ?”

เซริมองฉันแบบคนไม่เข้าใจโจทย์คณิตศาสตร์ที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะบอกความสนใจของตัวเองออกมาบ้าง

“คอมพิวเตอร์ประยุกต์ ภาษาที่สามเพื่อการสื่อสารนี่น่าสนใจ คหกรรมฉันไม่ถนัดเลย ดาราศาสตร์เฉยๆ แต่ถ้าเป็นการเงินและการบัญชีอันนี้น่าสน จัดสวนเนี่ย… เรียนไปทำไมกันนะ?”

คุยไปคุยมาเมกุมิกับอาโอะจังก็เข้ามาร่วมวงด้วย สุดท้ายก็สรุปออกมาได้เป็นดังนี้

ฉันเลือกคหกรรม คอมพิวเตอร์ประยุกต์ ภาษาที่สามเพื่อการสื่อสาร

เซริเลือกคหกรรม ภาษาที่สามเพื่อการสื่อสาร การเงินและการบัญชี

เมกุมิเลือกคหกรรม คอมพิวเตอร์ประยุกต์ นันทนาการ

ส่วนอาโอะจังเลือกคหกรรม ภาษาที่สามเพื่อการสื่อสาร และวรรณกรรมและภาษา

กลายเป็นว่ามีทั้งวิชาที่เรียนด้วยกันทุกคน และวิชาที่แยกกันไปเรียน เราปรึกษากันอีกครู่หนึ่งก่อนที่ฉันจะเป็นคนรวบรวมไปส่งอาจารย์

“ทำงานได้รวดเร็วดีมากคุณโอโตเมะ”

“ขอบคุณค่ะ”

ฉันขอบคุณอาจารย์สึบุซึกิผู้ซึ่งมีบุคลิกขัดกับภาพลักษณ์ภายนอก และยืนรอให้เธอตรวจความเรียบร้อยของเอกสาร ทันทีที่เธอพยักหน้าฉันก็เตรียมจะกลับมานั่งที่ ทว่าอยู่ดีๆ อาจารย์ก็บอกให้รอก่อน

“เธอสนิทกับอาคิยามะคุงใช่มั้ย?”

เป็นคำถามที่ไม่คิดว่าจะถูกถามจากผู้เป็นอาจารย์ แต่ก็เป็นคำถามที่เข้าใจได้อีกนั่นแหละ

[‘โดนถามรอบที่เท่าไรแล้วเนี่ย?’]

ฉันตอบไปตามความเป็นจริงว่าเราเป็นเพื่อนกัน จากนั้นอาจารย์ก็หยิบเอกสารขึ้นมาสองใบ

“รู้จักบ้านเขามั้ย? ครูฝากไปให้เขาด้วยได้หรือเปล่า?”

ราวกับรู้คำตอบ อาจารย์ยื่นกระดาษสำรวจรายวิชาเพิ่มเติมนั้นมาให้ฉันทันทีที่ถามจบ แน่นอนว่าฉันไม่มีปัญหาอะไรเพราะตั้งใจว่าวันนี้จะไปหาอาคิยามะอยู่แล้ว

แต่สิ่งที่น่าแปลกใจกลับเกิดขึ้นหลังจากฉันเดินกลับมาที่ที่นั่งอันมีเมกุมิกับอาโอะจังที่กำลังมองเซริให้คำแนะนำโฮตานิเกี่ยวกับการเลือกวิชาเรียน พอนั่งลงข้างๆ เมกุมิก็กระซิบทันที

เมกุมิ : “สองคนนี้ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ”

อาโอะ : “นั่นซิคะ”

อามายะ : “ไม่รู้ซิ”

เซริ : “พูดอะไรฉันได้ยินนะยะ”

โฮตานิ : “อ๊ะ! ขอโทษครับ”

อืมมม… แปลกตาดี

                                                                —

5 โมงเย็น คือเวลามาตรฐานในการกลับบ้านของฉัน แต่วันนี้ต้องเตรียมการสำหรับวันศุกร์มากกว่าปกติ เวลาจึงล่วงเลยมาจนถึง 6 โมงครึ่ง ถึงกระนั้นแสงสว่างของวันนี้ก็ยังไม่ได้หมดไป ดวงอาทิตย์ยังอยู่ที่ชายขอบฟ้า ผลุบๆ โผล่ๆ ให้เห็นเป็นระยะอยู่หลังหมู่เมฆ

อาคิยามะออกมาเปิดประตูให้ทันทีที่ฉันกับยูบิจังมาถึงราวกับว่าเขากำลังรอพวกเราอยู่

ก็แหงล่ะ ฉันส่งข้อความบอกตอนที่ออกจากโรงเรียนนินา…

แต่ลืมบอกไปว่าไม่ได้มาคนเดียว ดังนั้นตอนที่อาคิยามะเห็นยูบิจังมาด้วย ดวงตาที่ปกติจะหรี่ปรือนิดๆ จึงเบิกกว้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“ตามสบายนะ เดี๋ยวฉันเอาน้ำ…”

“ขออนุญาตค่ะ มีแต่น้ำชานะคะรุ่นพี่ เพราะพี่ชายยังไม่ยอมซื้อน้ำอย่างอื่นมาสักที”

“ไม่ใช่ว่าพวกเธอเป็นคนกินกันหมดหรือไง?”

อันนะเอาน้ำมาให้พวกเราและเถียงกับอาคิยามะนิดหน่อย ฉันมองเธอกลับออกไปจากห้องพร้อมกับบ่นว่าอาคิยามะขี้งก ส่วนอาคิยามะก็บอกให้เธอกับเพื่อนๆ ข้างล่างอยู่กันสงบๆ ทั้งคู่ให้บรรยากาศเหมือนคนที่เป็นครอบครัวกันจริงๆ

ดูแล้วเหมือนพี่น้อง… ไม่ก็คู่แต่งงานใหม่

“โทษทีนะ พอดีพวกนั้นชอบมาให้ฉันสอนการบ้านบ่อยๆ น่ะ”

อาคิยามะหันมาขอโทษพวกเรา และถามเข้าเรื่องธุระทันที ฉันเข้าใจดีว่าเขาไม่ได้มีเจตนาจะเร่งให้จบเรื่องเพื่อไล่พวกเราทางอ้อม หากแต่นี่เป็นนิสัยอย่างหนึ่งของเขา

ยูบิจังที่หยุดสอดส่องมองไปมองมาขยับท่านั่งเล็กน้อยเตรียมจะพูดธุระของเราแต่ฉันขอเธอพูดก่อน

ฉันเปิดกระเป๋าแล้วยื่นเอกสารสองใบที่ได้มาจากอาจารย์ให้อาคิยามะ อธิบายว่าเขาจำเป็นต้องเลือกวิชาเรียนเพิ่มเติมให้เรียบร้อยและส่งเอกสารก่อนวันศุกร์

“เธอลงวิชาอะไรไป? เอาเหมือนเธอก็ได้”

“แบบนั้นมันจะมักง่ายไปนะ อย่างน้อยๆ ก็ดูรายวิชาที่แจกมาให้หน่อยเถอะ”

“งั้นเหรอ อืมมม… โซเฮย์เลือกอะไรบ้างล่ะ?”

“นี่นายกะจะลอกเพื่อนอย่างเดียวหรือไง?”

“ฉันเป็นเด็กใหม่นะ ก็ต้องเลือกลอกเพื่อนไปก่อนอยู่แล้วมั้ย?”

“เหตุผลอะไรของนายเนี่ย?”

บ่นไปก็เท่านั้น อาคิยามะดูท่าแล้วไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเลย สุดท้ายเขาก็เลือกลงวิชาเดียวกันฉันทั้งหมดด้วยเหตุผลที่ว่ามีเพื่อนเรียนย่อมดีกว่าไปเรียนคนเดียว

[‘แต่แบบนี้ก็ไม่ได้แย่ละนะ’]

จบเรื่องวิชาเรียนแล้วก็แจ้งเรื่องการทดสอบสมรรถภาพและการตรวจสุขภาพในสัปดาห์หน้า แล้วก็เรื่องสอบกลางภาคในสัปดาห์หลังหยุดยาวโกลเด้นวีค

อาคิยามะทำหน้ามุ่ยบ่นว่าทำไมมันดูมีกิจกรรมเยอะจัง ฉันเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน รู้สึกพวกรุ่นพี่จะเตือนไว้แล้วว่าปี 2 นี้เป็นปีที่กิจกรรมเยอะที่สุด

“เอาล่ะ ต่อไปก็เป็นเรื่องที่ฉันกับยูบิจังอยากขอให้นายช่วย เรื่องเข้าทำงานในทีมสภานักเรียนน่ะ”