ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 289+290 อำลา/ข้าไม่มีลูกสาวเลว ๆ เยี่ยงนาง!
บทที่ 289 อำลา
อวิ๋นซิ่วชิงยังคงบังคับให้ผูเว่ยชางกิน ในขณะที่พ่อเฒ่าอวิ๋นก็เอาแต่บอกว่าเขาควรใส่ใจกับอะไรเมื่อจะต้องทำพิธีเซ่นไหว้ก่อนเปิดร้าน
ชายหนุ่มรับฟังชายชราขณะรับประทานอาหาร และเขาก็ยังต้องใส่ใจกับการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ ของอวิ๋นซิ่วชิงด้วย
ผูเว่ยชางเป็นคนใจดี จึงไม่ยอมให้พ่อเฒ่าอวิ๋นที่อยู่อีกฝั่งมองเห็นสิ่งผิดปกตินี้
หลังจากที่พ่อเฒ่าอวิ๋นบอกชายหนุ่มเกี่ยวกับสิ่งที่ควรทำก่อนเปิดร้านแล้ว ก็หันไปมองอวิ๋นซิ่วชิงซึ่งไม่ยอมพูดอะไรสักคำ
เมื่อเห็นพ่อเฒ่าอวิ๋นมองมา นางก็รีบคีบอาหารในชามมากินเป็นชิ้นสุดท้าย
เมื่อเห็นชามเปล่าของอวิ๋นซิ่วชิง พ่อเฒ่าอวิ๋นก็พยักหน้าด้วยความพอใจ อย่างไรก็ตาม ชายชราก็ยังคงรู้สึกว่าอวิ๋นซิ่วชิงยังไม่ได้กินอะไรเข้าไปมากนัก จึงต้องการตักอาหารเพิ่มให้อีก
แต่เมื่อเขาหันมองอีกครั้ง จานบนโต๊ะก็พลันหายไป พ่อเฒ่าอวิ๋นเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย มันเร็วเกินไปที่จะอิ่ม ตอนนี้ยังมีอะไรให้กินอีกมาก!
อวิ๋นซิ่วชิงเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองพ่อเฒ่าอวิ๋น ก่อนจะรีบผลักผูเว่ยชาง ชายหนุ่มหันกลับมามองสงสัย และก็เห็นอวิ๋นซิ่วชิงขยิบตาให้
ผูเว่ยชางคุ้นเคยดี จึงรู้ว่านางหมายถึงอะไร
หลังจากเรอแล้ว เขาก็พูดขึ้นว่า “ท่านลุง พวกเราต้องไปแล้ว”
พ่อเฒ่าอวิ๋นรู้ว่าทั้งสองคนกำลังจะไปทำเรื่องสำคัญ เขาจึงไม่คิดจะรั้ง
”ดี เดินทางระวังด้วย อย่าทิ้งชิงเหนียง การเปิดร้านไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย เจ้าเองก็ควรระวังตัวด้วย”
”ข้าเข้าใจแล้ว พวกเราจะจัดการทุกอย่างเอง” ผูเว่ยชางตอบรับอย่างสุขุม
พ่อเฒ่าอวิ๋นชอบความสุขุมของผูเว่ยชาง ซึ่งนั่นทำให้เขาเชื่อใจชายหนุ่มอย่างมาก
ผูเว่ยชางและอวิ๋นซิ่วชิงไปที่ห้องของอวิ๋นซิ่วชิงเพื่อยกสัมภาระ และหลังจากวางสัมภาระของอวิ๋นซิ่วชิงไว้บนแคร่รถม้า ชายหนุ่มก็รอให้อวิ๋นซิ่วชิงและพ่อของนางบอกลากัน
”ท่านพ่อ ข้าจากไปคราวนี้ ข้าไม่รู้ว่าข้าจะกลับมาอีกเมื่อไหร่ ท่านควรดูแลตัวเองเมื่อท่านอยู่คนเดียวที่นี่”
”พ่อจำได้ดี! เจ้าเองก็เช่นกัน ดูเจ้าสิ ผอมขนาดนี้ หลังจากที่เจ้าออกไปข้างนอกแล้วเจ้าควรกินให้มากขึ้น อย่าลดน้ำหนัก และในฐานะผู้หญิง เจ้าก็ควรระวังตัวในทุกที่” พ่อเฒ่าอวิ๋นยังลังเลที่จะปล่อยอวิ๋นซิ่วชิงอยู่กับผูเว่ยชางสองต่อสอง จึงเอ่ยย้ำเตือนอีกครั้ง
หลังจากพ่อเฒ่าอวิ๋นและอวิ๋นซิ่วชิงอำลากันเสร็จสิ้น หญิงสาวก็ขึ้นรถม้าพร้อมโบกมือลาพ่อเฒ่าอวิ๋น ซึ่งชายชราก็โบกมือตอบกลับและเดินจากไป
เมื่อพ่อเฒ่าอวิ๋นกลับไปที่ห้องของตัวเอง ก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ หมูและไก่ที่เขาเลี้ยงไว้กำลังส่งเสียงร้อง
มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน!
วันนี้ฮูหยินอวิ๋นคิดว่าถ้าพ่อเฒ่าอวิ๋นไม่ยอมเปิดประตูห้องให้นาง นางจะจุดไฟเผาประตูนี้! นางไม่เชื่อหรอกว่าหากไฟไหม้แล้วพ่อเฒ่าอวิ๋นจะไม่ยอมเปิดประตู
ก่อนหน้านี้ฮูหยินอวิ๋นไปที่ห้องครัวเพื่อเอาหินเหล็กไฟ แต่ทันทีที่นางออกจากสนามด้านข้าง นางก็เห็นผูเว่ยชางไปหาพ่อเฒ่าอวิ๋น นางเดาว่าอีกฝ่ายคงมาพบกับอวิ๋นซิ่วชิง
นางรู้ว่าพวกเขาจะต้องคุยกัน และรู้ว่าโอกาสกำลังจะมาถึง เพราะหากอวิ๋นซิ่วชิงออกไป พ่อเฒ่าอวิ๋นก็จะต้องออกไปส่งอย่างแน่นอน นางสามารถใช้โอกาสนี้เข้าไปในห้องของพ่อเฒ่าอวิ๋นได้
ทันทีที่ฮูหยินอวิ๋นหยิบหินเหล็กไฟมาแล้ว นางก็ซ่อนตัวอยู่ในลานกว้าง
เมื่อเห็นว่าพ่อเฒ่าอวิ๋นกำลังยืนส่งอวิ๋นซิ่วชิงอยู่ นางก็ออกมาจากลานกว้างทันที และตรงไปที่ห้องของพ่อเฒ่าอวิ๋น
…
บทที่ 290 ข้าไม่มีลูกสาวเลว ๆ เยี่ยงนาง!
ฮูหยินอวิ๋นแอบเข้าไปในห้องของพ่อเฒ่าอวิ๋นและเริ่มรื้อเตียงของเขา
นางจำได้ว่าที่เตียงมีกลไก หลังจากคลำหาเป็นเวลานาน ในที่สุดนางก็พบปุ่มของกลไก ในขณะที่นางกำลังจะกดมัน ทันใดนั้นเสียงของพ่อเฒ่าอวิ๋นก็ดังขึ้นมาจากข้างหลัง
”เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?!” ทันทีที่พ่อเฒ่าอวิ๋นเข้ามาในห้อง เขาก็เห็นฮูหยินอวิ๋นคลานอยู่ข้างเตียง นึกสงสัยว่านางกำลังทำอะไรอยู่
ฮูหยินอวิ๋นตกใจกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของพ่อเฒ่าอวิ๋น นางหันหลังกลับทันที “ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย ข้าเพิ่งเข้ามาดู”
พ่อเฒ่าอวิ๋นไม่เชื่อฮูหยินอวิ๋น “ออกไปเสีย!”
”ทำไมข้าถึงต้องไป? นี่ก็คือห้องของข้าเหมือนกัน!” ฮูหยินอวิ๋นพูดจบก็นั่งลงเก้าอี้ข้าง ๆ
”เจ้าช่างไร้ยางอาย! ทุกอย่างในคฤหาสน์นี้ไม่ได้เป็นของเจ้าอีกต่อไป ออกไปเสีย! ข้าไม่อยากเจอเจ้า!!!”
พ่อเฒ่าอวิ๋นไม่อยากมองหน้าอีกฝ่ายตรง ๆ นางไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่เมื่อครอบครัวอวิ๋นล้มละลาย ฮูหยินอวิ๋นก็เปลี่ยนไปมาก
นางไม่เพียงแต่ใจร้ายเท่านั้น แต่ยังไม่มีเหตุผลและน่ารำคาญอีกด้วย
”เจ้าไม่รู้หรือว่าทำไมข้าถึงย้ายไปห้องอื่น? เจ้าเข้าข้างอวิ๋นซิ่วชิง นังสารเลวนั่นไม่สนใจลูกชายของเจ้าเลย ถ้าข้าไม่ย้ายไปที่ห้องอื่น ทำไมข้าจะต้องดูเจ้าและนังผู้หญิงคนนั้นรังแกลูกชายของข้าด้วย?!!”
เสียงโหยหวนของฮูหยินอวิ๋นคำรามใส่พ่อเฒ่าอวิ๋น
ฮูหยินอวิ๋นเคยอาศัยอยู่ในลานคฤหาสน์และนอนห้องเดียวกันกับพ่อเฒ่าอวิ๋น
ทว่าต่อมาอวิ๋นหมิงเซียวเป็นหนี้การพนันจำนวนมาก หลังจากนั้นฮูหยินอวิ๋นก็ไม่โง่เขลาพอที่จะเห็นว่าพ่อเฒ่าอวิ๋นไม่ชอบอวิ๋นหมิงเซียว
ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อนางต้องการชำระหนี้การพนันของอวิ๋นหมิงเซียวด้วยทรัพย์สินของอวิ๋นซิ่วชิง พ่อเฒ่าอวิ๋นก็ยังพยายามหยุดนาง เช่นนี้จะไม่ให้นางโกรธได้อย่างไร?!
หลังจากตอนนั้นนางก็ไปอาศัยอยู่ในห้องข้างคฤหาสน์ของอวิ๋นหมิงเซียวด้วย เวลานั้นนางคิดว่าถ้าพ่อเฒ่าอวิ๋นสามารถไปง้อนางได้ นางจะกลับมาที่คฤหาสน์นี้
แต่ไม่คาดคิดว่าหลังจากที่นางไปอาศัยอยู่ในห้องอื่น พ่อเฒ่าอวิ๋นไม่เพียงแต่จะไม่ง้อนาง แต่ยังล็อกประตูห้องเพื่อป้องกันไม่ให้นางเข้ามา นางจึงต้องยอมเป็นขี้ข้านังเฉียวฮุ่ย และอาศัยอยู่ในห้องด้านข้าง
”หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ! อวิ๋นซิ่วชิงไม่ได้เป็นหญิงสารเลว!!! ชิงเหนียงเกิดมาจากครรภ์ของเจ้า เจ้าพูดแบบนี้ได้อย่างไร? นางยอมเจ้าทุกอย่างแล้ว! นางเคยให้เงินเพื่อชำระหนี้พนันของอวิ๋นหมิงเซียวไปแล้ว แล้วเจ้าต้องการให้นางทำอะไรอีก? คุกเข่าลงและคำนับเจ้าทุกวันหรือ?!!!”
พ่อเฒ่าอวิ๋นโกรธเมื่อได้ยินว่าฮูหยินอวิ๋นยังคงด่าทออวิ๋นซิ่วชิง
”นั่นคือสิ่งที่นางควรทำ ข้าเบ่งนางออกมาและให้ที่อยู่ที่กินกับนาง นางก็ควรยอมข้า! ไม่อย่างนั้นนางก็คือนังลูกอกตัญญู!!”
ฮูหยินอวิ๋นคิดอยู่เสมอว่านางไม่ได้ทำอะไรผิดต่ออวิ๋นซิ่วชิง แต่อวิ๋นซิ่วชิงกลับทำผิดกับนางมาโดยตลอด!
”ชิงเหนียงเป็นลูกสาวของเจ้า” คิ้วของพ่อเฒ่าอวิ๋นขมวดแน่น เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในใจของฮูหยินอวิ๋น
”ลูกสาวหรือ? ข้าไม่มีลูกสาวอย่างนาง ถ้าข้ารู้ว่านางจะปฏิบัติต่อข้าเยี่ยงนี้ ข้าน่าจะบีบคอนางให้ตายเสียตั้งแต่แรกเกิด! นังสารเลว!”
ฮูหยินอวิ๋นพูดอย่างดุดัน นางไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่ออวิ๋นซิ่วชิง ยกเว้นเพียงความเกลียดชัง
ถ้าไม่ใช่เพราะอวิ๋นซิ่วชิง ลูกชายของนางจะมีสภาพเช่นนี้หรือ?
อวิ๋นหมิงเซียวสำคัญเป็นอันดับหนึ่งในใจของนาง ส่วนอวิ๋นซิ่วชิงก็แค่เกิดมาเพื่อรับใช้พวกเขาเท่านั้น
พ่อเฒ่าอวิ๋นอดไม่ได้ที่จะเงื้อมือขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดเลวร้ายจากฮูหยินอวิ๋น
ฮูหยินอวิ๋นตกตะลึง นางแต่งงานกับครอบครัวอวิ๋นมานานกว่ายี่สิบปีแล้ว แต่สามีของนางไม่เคยทุบตีนางเลยสักครั้ง
นี่เป็นครั้งแรกที่ฮูหยินอวิ๋นไม่สามารถทนได้ “ไอ้แก่!! เจ้า!! เจ้า!! จะทุบตีข้าหรือ?!!!”
YOU MAY ALSO LIKE
