ตอนที่ 242 ห้างการค้าฟู่หลง

………………..

ช่วงก่อนและหลังเทศกาลตวนอู่เป็นช่วงที่ร้อนที่สุด โรงเตี๊ยมจึงเตรียมเครื่องดื่มเย็นไว้

เมื่อวานฉินเหยารับปากซื่อเหนียงว่าจะซื้อของอร่อยๆ ให้พวกนางเป็นการตอบแทน แต่เก็บแผงช้า ร้านอื่นๆ ก็เก็บหมดแล้วจึงซื้อไม่สำเร็จ

ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายแก่ๆ เท่านั้น เวลายังเหลืออีกมาก เครื่องดื่มเย็นของโรงเตี๊ยมเพิ่งจะแขวนป้าย พอเห็นต้าหลางและน้องๆ หน้าแดงก่ำเพราะแดด ฉินเหยาจึงสั่งน้ำแข็งไสห้าถ้วย ห้าแม่ลูกนั่งลงที่โต๊ะว่างในห้องโถง

น้ำแข็งไสถั่วเขียวเย็นชื่นใจถ้วยละแปดสิบเหวิน ตอนที่เด็กรับใช้มาคิดเงิน สี่พี่น้องที่รู้เรื่องเงินทองดีอยู่แล้วดวงตาก็แทบจะถลนออกมา

นี่มันก็แค่น้ำถั่วเขียวเท่านั้น เพราะใส่น้ำแข็งเข้าไปก็ขายราคาแปดสิบเหวินเชียวหรือ

ฉินเหยาโบกมืออย่างใจเย็น “กินเถอะ”

จากนั้นก็หยิบเงินตำลึงหนึ่งก้อนส่งให้เด็กรับใช้ให้ไปหาเงินทอน

กินน้ำแข็งไสถั่วเขียวไปสองสามช้อน นึกถึงหลิวจี้ที่ยังอยู่ในห้อง ฉินเหยาลังเลอยู่สองสามวินาที ก่อนจะสั่งให้เด็กรับใช้ยกไปให้เขาถ้วยหนึ่งด้วย

หลิวจี้ที่อ่านหนังสืออยู่ในห้องรู้สึกปลาบปลื้มจนพูดไม่ออก กินน้ำแข็งไสถั่วเขียวเย็นชื่นใจแล้วรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง เมียจ๋ายังมีเขาอยู่ในใจ!

สี่พี่น้องเห็นว่าทุกคนในครอบครัวได้กิน แถมแม่เลี้ยงก็กินอย่างเอร็ดอร่อย ก็วางใจและลิ้มรสน้ำแข็งไสถั่วเขียวเย็นชื่นใจอย่างมีความสุข

สี่พี่น้องกินน้ำแข็งไสเนื้อเนียนละเอียดเป็นครั้งแรก รู้สึกประหลาดใจที่รสชาติแตกต่างจากน้ำแข็งที่เก็บมาจากชายคาบ้านในฤดูหนาวอย่างสิ้นเชิง

น้ำแข็งไสนี้ละลายในปาก หวานเย็นชื่นใจ แถมยังมีกลิ่นหอมของชา

ซานหลางรีบซดเข้าไปคำใหญ่จนเย็นไปทั้งตัว ถึงกับต้องพ่นลมหายใจออกมา แต่เพราะน้ำแข็งไสถั่วเขียวอร่อยมากจริงๆ จึงฝืนกลืนลงไป

ทว่าน้ำแข็งก็ละลายอย่างรวดเร็ว ที่เหลือก็เป็นเพียงความหวานมันของถั่วเขียว

ในวันที่อากาศร้อนระอุเช่นนี้ การได้ลิ้มรสชาติเย็นชื่นใจนี้ทำให้เหงื่อที่ไหลโทรมกายหายไป เจ้าตัวเล็กหลับตาลงอย่างสบายใจ ขาเล็กๆ สองข้างที่ห้อยลงมาจากเก้าอี้สูงแกว่งไปมาอย่างสนุกสนาน

“อร่อยไหม” ฉินเหยาถามด้วยรอยยิ้ม

“แค่แพงไปหน่อย…” เอ้อร์หลางยังคงเสียดายเงิน

ฉินเหยาลูบศีรษะเขาเบาๆ “ใช้ชีวิตให้มีความสุข อย่าคิดมาก”

เรื่องราวที่ไม่คาดฝันในอนาคตมีมากมายนัก ใครจะรู้ว่าพรุ่งนี้น้ำแข็งไสถ้วยนี้ราคาอาจจะพุ่งสูงขึ้นก็ได้?

ถ้าอย่างนั้นวันนี้พวกนางกินก็เท่ากับได้กำไร

เอ้อร์หลางพยายามยิ้มให้ท่านแม่ อยากจะปลอบใจตัวเองว่าไม่เสียดายเงิน แต่ก็เลียน้ำแข็งไสถั่วเขียวหยดสุดท้ายในถ้วยจนหมดเกลี้ยง

ยังไม่พอ เขายังขอเสี่ยวเอ้อร์ของร้านเอาน้ำเปล่าโดยไม่คิดเงินมาหนึ่งกา เทลงในถ้วย แล้วดื่มรสชาติสุดท้ายจนหมด ท้องป่องจนรู้สึกว่าเงินแปดสิบเหวินที่จ่ายไปนั้นคุ้มค่า

ฉินเหยาเพียงแค่มองอย่างอ่อนโยน ไม่ได้ห้ามปรามเพื่อรักษาหน้าตาหรือสนใจสายตาแปลกใจของผู้อื่น

ครั้งแรกก็เป็นเช่นนี้ ครั้งต่อไปก็จะชิน กินบ่อยๆ ก็จะรู้สึกว่าไม่มีอะไร

วันนี้สี่พี่น้องนำหีบหนังสือพลังเซียนออกไปเพียงสองใบ คือของเอ้อร์หลางและซื่อเหนียง ใบหนึ่งเป็นรุ่นล่าสุด อีกใบหนึ่งเต็มไปด้วยภาพวาดเด็กๆ น่ารัก ใช้สำหรับการประชาสัมพันธ์ก็เพียงพอแล้ว

หลังจากทานน้ำแข็งไสเสร็จ สังเกตเห็นสายตาที่กระวนกระวายอยู่รอบข้าง ฉินเหยาจึงสั่งให้ต้าหลางพาน้องๆ กลับห้องไปทำการบ้านช่วงบ่ายก่อน ส่วนนางจะอยู่ในห้องโถงอีกสักครู่

ต้าหลางเข้าใจ พาน้องๆ กลับห้องพักก่อน เหลือหีบหนังสือสองใบไว้ไม่ได้เอาไปด้วย

ตำราเรียนแสนสำคัญอยู่ในห้องพัก หีบหนังสือตรงนี้ใส่เพียงพู่กัน หมึก กระดาษ และแท่นฝนหมึก ทิ้งไว้ก็ไม่กระทบต่อการทำการบ้านของพวกเขา

เพราะถึงอย่างไรก็ปักป้ายรับจ้างเขียนจดหมาย จะให้ถึงเวลาคนอื่นอยากเขียนจดหมายแล้วกลับไม่มีกระดาษพู่กันให้ก็จะดูไม่สมจริงเกินไป

ทันทีที่ต้าหลางและน้องๆ ทั้งสี่คนเดินออกไปก็มีคนในห้องโถงลุกขึ้นเดินตรงมาหาฉินเหยา

ทั้งสองเผชิญหน้ากัน อีกฝ่ายมองสำรวจนางตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าแล้วจึงถามหยั่งเชิงว่า “สตรีออกหน้าทำการค้า ไม่กลัวเสียชื่อเสียงหรือ”

ฉินเหยาผายมือเชิญให้อีกฝ่ายนั่งแล้วตอบด้วยรอยยิ้มว่า “แคว้นเซิ่งไม่มีกฎหมายข้อไหนที่ห้ามสตรีทำการค้าไม่ใช่หรือ”

“ก็จริง” ผู้มาเยือนยิ้มแล้วนั่งลง หีบหนังสือพลังเซียนสองใบวางอยู่ข้างๆ เขามองฉินเหยาแวบหนึ่ง เห็นนางไม่มีท่าทีจะห้ามจึงเอื้อมมือไปสัมผัส

ยังมีสายตาอีกหลายคู่ที่มองมาทันที แต่เพราะมีคนนั่งลงตรงหน้าฉินเหยาแล้ว ตามกฎเกณฑ์ของวงการที่มาก่อนได้ก่อนพวเขาจึงไม่ได้เคลื่อนไหว

ฉินเหยาเริ่มอธิบายโครงสร้าง วิธีการใช้หีบหนังสือพลังเซียนและส่วนที่สามารถปรับเปลี่ยนได้อย่างอิสระ

ทั้งยังเสริมอีกว่า “หีบหนังสือแบบนี้เป็นรุ่นหลัก แต่โรงงานของเรายังผลิตหีบเดินทาง ซึ่งเป็นกระเป๋าที่มีล้อและสายสะพาย พกพาสะดวก แต่ใหญ่กว่าหีบหนังสือเล็กน้อย ภายในไม่มีช่องมากนัก สามารถใส่เสื้อผ้าและสิ่งของอื่นๆ ที่ใช้ในการเดินทางได้อย่างอิสระทั้งสองด้าน กันฝนกันแดด พกพาสะดวก”

พร้อมกันนั้น นางก็แนะนำกล่องเครื่องเขียนไปด้วย

พูดจบก็ให้เสี่ยวเอ้อร์ของร้านยกน้ำชาและขนมมา ฉินเหยาจึงถามถึงชื่อแซ่และฐานะของอีกฝ่าย

“แซ่เจี่ยง ชื่ออักษรตัวเดียวว่าเหวิน เป็นรองผู้ดูแลห้างการค้าฟู่หลงสาขาตลาดตะวันออก” เจี่ยงเหวินตอบ

เขาอายุประมาณสี่สิบปี รูปร่างสูงผอม ท่าทางสุภาพเรียบร้อย หากไม่ใช่เพราะดวงตาอันเฉียบคมคู่นั้นเปิดเผยตัวตนเสียก่อน คนนอกมองคงคิดว่าเขาเป็นบัณฑิตที่กำลังศึกษาเล่าเรียน

ฉินเหยาถามด้วยความสงสัยว่า “ห้างการค้าฟู่หลงปกติทำการค้าอะไรบ้างหรือ”

เจี่ยงเหวินตอบว่า “ของป่าในชนบท ผ้าป่านไหมแพร สี่สมบัติประจำห้องหนังสือ ล้วนมีหมด”

ฟังดูหลากหลาย แต่ก็สะท้อนให้เห็นว่าอีกฝ่ายมีระบบขนส่งสินค้าที่แข็งแกร่งมาก จึงสามารถรวบรวมสินค้าจากทั่วทุกสารทิศมาได้

ฉินเหยารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าหีบหนังสือพลังเซียนจะสามารถดึงดูดห้างการค้าที่ใหญ่ขนาดนี้มาได้

แต่ก็เพราะอยู่ที่เมืองหลวงของมณฑลเท่านั้น ถึงมีโอกาสแบบนี้

ฉินเหยาเทน้ำชาให้ตัวเองและอีกฝ่ายคนละถ้วย เจี่ยงเหวินยกขึ้นจิบแล้ววางลง ยิ้มแล้วกล่าวว่า

“พูดตามตรง ตั้งแต่ฉินเหนียงจื่อนำหีบหนังสือนี้ออกมาเมื่อวาน ข้าก็รู้สึกว่าของสิ่งนี้จะต้องขึ้นไปอยู่บนชั้นวางสินค้าของห้างการค้าฟู่หลงของข้าอย่างแน่นอน”

หลังจากชมเชยตัวเองแล้วก็ไม่ลืมที่จะบอกฉินเหยาถึงฐานะของอีกหลายๆ เจ้าที่เหลือ ไม่ว่าจะเป็นร้านขายของชำในเมือง ร้านหนังสือ กระทั่งร้านรถโดยสาร แต่เมื่อเทียบกับช่องทางการจัดจำหน่ายของห้างการค้าฟู่หลงของเขาแล้ว ล้วนเป็นน้องๆ ทั้งสิ้น

ฉินเหยาจับความหมายแฝงได้ รองผู้ดูแลผู้นี้ต้องการที่จะเป็นตัวแทนจำหน่ายแต่เพียงผู้เดียว

ฉินเหยาถามลองเชิงว่า “ห้างการค้าของท่านมีสาขาอื่นอีกหรือไม่”

“แน่นอน!” เจี่ยงเหวินยิ้มแล้วใช้นิ้วลากเส้นบนโต๊ะ “ตั้งแต่จังหวัดจื่อจิงไปจนถึงเจียงหนานฝู่ มีสาขาของห้างการค้าฟู่หลงของเราตลอดทาง”

“การขนส่งทางเรือภายในแคว้นก็เป็นสหายเก่าแก่ของเรา” เขายังเปิดเผยข้อมูลสำคัญอีกอย่างหนึ่ง

การมีเส้นทางการขนส่งทางเรือ ช่องทางการจัดจำหน่ายก็จะเปิดกว้างขึ้น เดิมทีทางใต้ก็มีบัณฑิตมากมาย นี่เทียบเท่ากับว่าห้างการค้าฟู่หลงครอบครองกลุ่มลูกค้าที่มากที่สุด

แต่ฉินเหยาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นมากนัก เจี่ยงเหวินเปิดเผยข้อมูลมากมายเพื่อแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งของพวกเขาตั้งแต่แรก เป้าหมายหลักย่อมไม่ใช่เรื่องเหล่านี้

เป็นจริงดังคาด ประโยคถัดมาก็คือถามนางว่า “โรงงานของฉินเหนียงจื่อ เดือนหนึ่งสามารถผลิตหีบหนังสือได้เท่าใดหรือ”

“หากปริมาณผลิตไม่เพียงพอ อาจไม่ถึงเกณฑ์ที่จะใช้เรือขนส่งทางน้ำได้ หากเป็นการขนส่งทางบก แม้ว่าห้างการค้าของข้าจะมีขบวนคารวานที่เป็นพันธมิตรกันอยู่ แต่ต้นทุนก็จะสูงขึ้นมาก…”

พูดมาถึงตรงนี้ จุดประสงค์ก็เปิดเผยออกมาแล้ว “ดังนั้นราคานี่…” ย่อมต้องต่อให้ต่ำที่สุด

………………..