บทที่ 164 เธอชอบเด็กมากใช่ไหม?

เมื่อกลับถึงหมู่บ้านครอบครัวทหาร หลี่เฟยฮวาที่เหนื่อยล้าจากการเดินทางก็นอนหลับสนิททันที ราวกับคนที่ไม่ได้หลับมาหลายวัน

ในขณะเดียวกัน หวงหมิงลู่ที่พักฟื้นร่างกายจนฟื้นตัวดีแล้ว ก็ออกจากบ้านไปหาผู้บังคับการทันที รายงานที่เขียนขึ้นโดยละเอียดได้เสร็จสมบูรณ์ไปตั้งแต่ก่อนหน้านี้ สิ่งที่เขาต้องทำก็เพียงแค่รายงานปากเปล่าต่อหน้าเท่านั้น แต่เมื่อหวงหมิงลู่มาถึงกลับพบว่า ซุนหลงเหยากำลังประชุมกับผู้นำคนอื่น ๆ อยู่พอดี

ในนั้นยังมีผู้เชี่ยวชาญด้านการวิจัยเครื่องบินอีกหลายคน รวมทั้วเหวินเทียนและโจวเฉิงก็อยู่ที่นั่นพอดี

หวงหมิงลู่เคยเห็นเหวินเทียนมาก่อน แต่ไม่ได้ทักทาย

เขามาถึงพอดีตอนที่การประชุมเลิก ทั้งสองคนเดินตรงมาหา “ร่างกายของสหายหลี่ดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

หวงหมิงลู่พยักหน้า “ดีขึ้นแล้วครับ ตอนนี้กำลังพักผ่อนอยู่ที่บ้านครับ พวกคุณอยากจะไปนั่งเล่นที่บ้านสักหน่อยไหมครับ?”

เหวินเทียนและโจวเฉิงยุ่งมากที่สถาบันวิจัย แม้อยากตอบตกลงก็ไม่มีเวลา ได้แต่ส่ายหัวอย่างเสียดาย

แต่ก่อนจากไป พวกเขายิบซองแดงสองซองออกมาจากกระเป๋า “ที่บ้านเกิดของพวกเรามีประเพณีนี้ สหายหลี่เฟยฮวาป่วยก็รับซองแดงไปเพื่อขจัดโชคร้ายหน่อย”

หวงหมิงลู่ได้ยินดังนั้น จึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่ได้เตรียมสิ่งเหล่านี้ไว้ ดังนั้นจึงรับมาโดยไม่ลังเลใด ๆ “ผมจะนำไปให้แน่นอนครับ”

โจวเฉิงและเหวินเทียนมองดูสามีของหลี่เฟยฮวา ยิ่งมองก็ยิ่งพอใจ

แม้อายุยังน้อยแต่ก็เป็นผู้บังคับกองร้อยของเขตทหารแล้ว ถึงแม้อายุจะมากกว่าหลี่เฟยฮวาพอสมควร แต่ดูเหมือนจะเป็นคนที่เอ็นดูเธอ

พวกเราล้วนเป็นผู้ชาย ส่วนใหญ่ก็มีศักดิ์ศรีอยู่บ้าง

อนาคตของหลี่เฟยฮวาไม่อาจคาดเดาได้ แต่หวงหมิงลู่ดูเหมือนจะไม่รู้สึกอึดอัดใจแม้แต่น้อย กลับยังสนับสนุนภรรยาของตนด้วยการกระทำ

“ตอนนั้นคุณช่วยบอกกับสหายหลี่เฟยฮวาหน่อยว่า หลังเปิดเทอมแล้วจะเขียนบทความเกี่ยวกับโดรนได้ไหม”

หวงหมิงลู่เองจบแค่ชั้นประถม แม้ว่าหลายปีมานี้เขาจะได้เรียนรู้อะไรมามากมาย แต่ก็ไม่เคยสัมผัสกับเรื่องทางวิชาการ จึงไม่ได้รับปากในทันที

“ผมจะบอกหลี่เฟยฮวาครับ”

เหวินเทียนพอใจแล้ว จึงออกจากเขตทหารพร้อมกับโจวเฉิง

เมื่อหลี่เฟยฮวาตื่นนอน หวงหมิงลู่ก็กลับมาแล้ว กำลังทำซุซี่โครงหมูตุ๋นข้าวโพดและแครอทอยู่นอกระเบียง กลิ่นหอมเข้มข้นของเครื่องผสมกับกลิ่นหอมของข้าวโพดลอยเข้าจมูกของเธอ

เธอถูกปลุกให้ตื่นด้วยกลิ่นหอมของซุปกระดูกหมู

หวงหมิงลู่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากห้องนอนใหญ่มาสักพักแล้ว ไม่นานก็เห็นหลี่เฟยฮวาเดินออกมาในชุดนอนขนฟู

ชุดนอนขนฟูตัวนี้ก็เป็นผลงานออกแบบของหลี่เฟยฮวาเช่นกัน แม้เขาจะไม่ได้โอ้อวด แต่ภรรยาทหารและเด็ก ๆ ในค่ายต่างก็สวมใส่กัน ได้ยินว่าชุดนอนหนึ่งชุดขายถึงเจ็ดแปดหยวน บางคนถึงกับซื้อไม่ได้เลย!

แต่ทั้งหมดนี้เป็นผลงานออกแบบของภรรยาของเขาเอง

แม้หวงหมิงลู่จะไม่เข้าใจเรื่องความงาม แต่ตอนนี้เขาก็รู้สึกว่าหลี่เฟยฮวาดูดีไปหมดทุกอย่าง

“ตื่นแล้วเหรอ? หิวไหม? เนื้อยังต้องตุ๋นอีกสักพัก ดื่มน้ำซุปรองท้องก่อนไหม?”

หวงหมิงลู่พูดพลางตักซุปใส่ชามให้หลี่เฟยฮวา จากนั้นก็โรยต้นหอมสีเขียวสดลงไปเล็กน้อยเพื่อเพิ่มสีสัน ทั้งกลิ่นหอมและหน้าตาของซุปดูน่าทานจนยากจะปฏิเสธ

หลี่เฟยฮวาที่ตั้งใจจะบอกปัด แต่ไม่ทันไร ท้องของเธอกลับส่งเสียงร้องจ๊อก ๆ ขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ คราวนี้เธอจึงเปลี่ยนใจ ยิ้มเขิน ๆ ก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ดีค่ะ”

หวงหมิงลู่ถือโอกาสเล่าเรื่องบทความให้หลี่เฟยฮวาฟัง จากนั้นก็ถามว่า

“คราวที่แล้วที่ชาวบ้านของเราติดอยู่ในถ้ำ เป็นโดรนของเธอที่ช่วยพวกเราไว้ใช่ไหม”

โดรนได้ขนส่งเสบียงจำนวนมากมาให้ ทำให้พวกเขาไม่ต้องเผชิญกับอุณหภูมิที่ต่ำเกินไปในป่าเขา และไม่ต้องอดตายอีกด้วย

“โดรนแบบนี้สามารถผลิตได้ในปริมาณมากหรือเปล่า?” หวงหมิงลู่ตระหนักถึงข้อดีของโดรน จึงอดไม่ได้ที่จะถาม

“ได้สิ ฉันคำนวณแล้วว่าต้นทุนการผลิตโดรนหนึ่งเครื่องอยู่ที่ประมาณ สี่ร้อยหยวน”

หลี่เฟยฮวาหยุดชั่วครู่แล้วอธิบายว่า “ที่ฉันใช้เงินสี่หมื่นหยวน เพราะยังมีวัสดุสิ้นเปลืองด้วย การทำโดรนครั้งแรกมีอัตราการสูญเสียสูงมาก แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจรูปลักษณ์ภายนอกและอุปกรณ์หลักแล้ว ต้นทุนจึงเหลือเพียงแค่วัสดุเท่านั้น โดรนมีประโยชน์อย่างกว้างขวาง ไม่เพียงแต่ใช้ในการกู้ภัยเท่านั้น หากพัฒนาได้อย่างรวดเร็ว ก็จะช่วยในด้านการทหารได้มากด้วย น่าเสียดายที่ยังไม่ได้ผลลัพธ์ตามที่ฉันต้องการ”

หวงหมิงลู่รู้สึกว่าหลี่เฟยฮวาถ่อมตัวเกินไป “ผู้อำนวยการเหวินบอกว่าโดรนของคุณเยี่ยมมากจริง ๆ อย่าดูถูกตัวเองสิ” หวงหมิงลู่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

หลี่เฟยฮวาได้ยินดังนั้นก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ เธอยิ้มขำก่อนจะพูดเย้าแหย่กลับไป “ฉันไม่ได้ดูถูกตัวเองสักหน่อย”

หวงหมิงลู่เลิกคิ้ว “??”

หลี่เฟยฮวาหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดพร้อมรอยยิ้มกว้าง “นี่ฉันกำลังถ่อมตัวต่างหาก”

หวงหมิงลู่ถึงกับนิ่งไปครู่หนึ่ง “…กินข้าวกันเถอะ”

ต่อมาก็เป็นเสียงหัวเราะของหลี่เฟยฮวา เธอไม่คิดว่าหวงหมิงลู่จะมีด้านที่น่ารักขนาดนี้

หลี่เฟยฮวาไม่รีบร้อนกับบทความเรื่องโดรน เพราะบอกอาจารย์เหวินเทียนแล้วว่าจะทำหลังเปิดเทอม ดังนั้นหลังจากโทรศัพท์บอกอาจารย์เหวิน ว่ายินดีเขียนบทความแล้วเธอก็เริ่มเตรียมของไหว้ตรุษจีน

ปีที่แล้วพวกเขาไม่ได้ฉลองตรุษจีน หลี่เฟยฮวาอยู่โรงพยาบาล รวมถึงเรื่องของตระกูลหวงหมิงลู่ เธอก็ไม่มีอารมณ์ฉลองตรุษจีน

แต่ปีนี้ต่างออกไป

ตอนนี้เธอมีเงินเก็บแล้ว หวงหมิงลู่ยังได้รับรางวัลตอนประชุมใหญ่ปลายปี ทุกอย่างกำลังไปในทิศทางที่ดี

หวงหมิงลู่มีวันหยุดแค่ช่วงบ่ายของวันสิ้นปี ดังนั้นการซื้อของไหว้ตรุษจีนจึงเป็นหน้าที่ของหลี่เฟยฮวาคนเดียว

โชคดีที่ยังมีจางอี้เฉินมาเป็นเพื่อน

รู้ว่าหลี่เฟยฮวาไม่มีประสบการณ์อะไรมากนัก ดังนั้นจางอี้เฉินจึงจัดการทุกอย่างให้

หลี่เฟยฮวารู้สึกซาบซึ้งใจมาก ตอนกลับบ้านจึงแวะซื้อช็อกโกแลตมาให้ลูกชายของจางอี้เฉินสองกำมือ

หลี่เฟยฮวาซื้อช็อกโกแลตมาสามชั่ง ใช้เงินไปทั้งหมดยี่สิบห้าหยวน ราคานี้แพงกว่าเสื้อผ้าหนึ่งตัวเสียอีก จางอี้เฉินบอกว่าไม่เอาอะไรทั้งนั้น

“นี่ฉันซื้อให้เด็ก ไม่ได้ซื้อให้พี่นะ อีกอย่างยังไงก็เอาไว้ให้คนกิน คนอื่นกินได้ แล้วทำไมเจิ้งมู่หยางจะกินไม่ได้ล่ะ?”

จางอี้เฉินรู้ว่าหลี่เฟยฮวาตั้งใจพูดแบบนี้ เธอจึงหาคำปฏิเสธไม่ได้ จึงได้แต่กดหัวลูกชายตัวเองให้พูดขอบคุณ

เจิ้งมู่หยางโตขึ้นอีกหนึ่งปีเมื่อเทียบกับปีที่แล้ว และมีมารยาทมากขึ้นกว่าปีที่แล้ว

รู้ว่าน้าสาสวคนนี้ชอบให้ขนมเขากินเป็นครั้งคราว ดังนั้นจึงพูดจาหวานหู

หลี่เฟยฮวาลูบหัวเจิ้งมู่หยางด้วยความเอ็นดู ก่อนหยิบซองอั่งเปาสีแดงสดออกมาจากกระเป๋า “เจิ้งมู่หยาง สุขสันต์วันปีใหม่นะ”

ดวงตาของเจิ้งมู่หยางเป็นประกาย รอยยิ้มกว้างจนเห็นฟัน “น้า ผมเปิดดูได้ไหมครับ?”

จางอี้เฉินขยับตัวเหมือนจะพูดอะไร เพราะในมุมมองของเธอ การเปิดซองอั่งเปาต่อหน้าผู้ใหญ่นั้นดูไม่สุภาพ

แต่ก่อนที่เธอจะได้พูด หลี่เฟยฮวาก็ยิ้มอ่อนโยนพลางพยักหน้า “มันเป็นของเธอแล้วนะ เธออยากทำอะไรก็ได้”

เจิ้งมู่หยางดีใจจนอดใจไม่ไหว รีบเปิดซองอั่งเปาทันที

ข้างในมีธนบัตรห้าหยวนเต็ม ๆ สำหรับเด็กแล้ว นี่ถือเป็นจำนวนเงินที่มากทีเดียว เจิ้งมู่หยางตื่นเต้นจนกระโดดโลดเต้นไปรอบ ๆ พร้อมเสียงหัวเราะสดใส

จางอี้เฉินที่ยืนมองอยู่ รู้สึกอบอุ่นใจที่หลี่เฟยฮวาให้ความสำคัญกับลูกชายของเธอมากขนาดนี้ เมื่อมีโอกาส หลี่เฟยฮวากำลังจะหันไปหยิบของบางอย่าง จางอี้เฉินจึงดึงเธอไปด้านข้าง พลางกระซิบด้วยรอยยิ้ม “หลี่เฟยฮวา เธอชอบเด็กมากใช่ไหม?”