บทที่ 138 ขาดสารอาหาร

“สีหน้าเธอไม่ค่อยดีเลย น้ำตาลตกหรือเปล่า?” ลู่ซือเจี้ยถามด้วยความเป็นห่วง

หลี่เฟยฮวาลูบศีรษะเบา ๆ ราวกับจะช่วยปลุกตัวเองให้ตื่นเต็มตา ก่อนตอบกลับ “ก็รู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อย อาจจะเพราะช่วงนี้อดนอนมากเกินไปไม่ได้พักผ่อนเลย… วันหยุดสุดสัปดาห์นี้ ฉันตั้งใจจะพักให้เต็มที่สองวัน คงจะดีขึ้นเอง”

ลู่ซือเจี้ยทำหน้าไม่สบายใจ “ถ้างั้นลองลาครึ่งวันดีไหม? ตอนนี้สีหน้าเธอไม่ค่อยดีเลยจริง ๆ”

หลี่เฟยฮวาถูแก้มของตัวเองจนเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ แล้วถามด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้ดูดีขึ้นหรือยังล่ะ?”

ลู่ซือเจี้ยถอนหายใจเบา ๆ พร้อมมองหลี่เฟยฮวาด้วยสายตาเหมือนจะพูดว่า เธอนี่มันจริง ๆ เลย

ในที่สุด เมื่อเห็นว่าหลี่เฟยฮวาเดินได้โดยไม่มีปัญหา ลู่ซือเจี้ยก็คลายความกังวลลง ทั้งสองจึงรีบออกจากหอพักแต่เพราะใช้เวลาในห้องนานเกินไป ทำให้ต้องวิ่งไปที่คณะ

อากาศข้างนอกเริ่มเย็นลง ลมหนาวพัดผ่านเป็นระยะ ทำให้หลี่เฟยฮวารู้สึกมึนงงเล็กน้อย แต่เมื่อนึกถึงว่าช่วงบ่ายยังมีเรียน เธอจึงเร่งฝีเท้าไปจนถึงห้องเรียน

หลี่เฟยฮวามาสายเล็กน้อย แต่โชคดีที่ลู่อันหยางจองที่นั่งไว้ให้เธอแล้ว

เมื่อเห็นสีหน้าซีดเซียวของหลี่เฟยฮวา ลู่อันหยางก็อุทานออกมาทันที “หลี่เฟยฮวา! คุณไม่เป็นอะไรแน่นะ?”

เธอทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ พลางตอบกลับอย่างเหนื่อยล้า “ไม่มีอะไรหรอก แค่พักผ่อนน้อยไปหน่อยเท่านั้น”

พูดจบ หลี่เฟยฮวาก็หาวยาว ทันทีที่เธอหาวเสร็จ ดวงตาก็เริ่มเห็นภาพดาวพร่างพรายตรงหน้า

ดูเหมือนว่าอาการจะรุนแรงขึ้นกว่าเดิม

หลี่เฟยฮวากะพริบตา พยายามทำตัวให้ปกติ เธอนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทางเดิมอยู่นานจนกระทั่งรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

ไม่นานนัก อาจารย์ผู้สอนก็เดินเข้ามาในห้อง หลี่เฟยฮวาฝืนตัวเอง เปิดหนังสือเรียนออกด้วยความยากลำบาก ลมเย็นที่พัดเข้ามาจากหน้าต่างทำให้เธอรู้สึกหนาวจนต้องห่อตัวอยู่ในเสื้อผ้า

ขณะที่อาจารย์กำลังบรรยาย หลี่เฟยฮวารู้สึกว่าความเหนื่อยล้ากำลังครอบงำ เปลือกตาของเธอหนักอึ้งจนแทบลืมไม่ขึ้น

ลู่อันหยางที่นั่งข้าง ๆ สังเกตเห็นความผิดปกติ จึงกระซิบถามด้วยความกังวล “คุณแน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไรจริง ๆ?”

หลี่เฟยฮวาพยายามจะตอบ แต่ไม่รู้ทำไมถึงพูดไม่ออก เธออ้าปาก แต่เสียงกลับไม่ยอมออกมา

ลู่อันหยางเห็นท่าทางของเธอแปลกไป จึงลองเรียกอีกสองครั้ง แต่ไม่มีเสียงตอบรับ

“ลู่อันหยาง หลี่เฟยฮวา พวกเธอสองคนคุยอะไรกัน?”

เสียงของอาจารย์ที่ดังขึ้น ทำให้ทั้งสองสะดุ้ง ลู่อันหยางยังไม่ทันตอบ หลี่เฟยฮวาก็ลุกขึ้นยืนโดยไม่รู้ตัว

แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไร ภาพตรงหน้าก็เริ่มขาวโพลน เสียงรอบตัวคล้ายจะเบาลง ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงโต๊ะและเก้าอี้ลั่นดังเอี๊ยดอ๊าด

ในหัวของหลี่เฟยฮวา มีเพียงความคิดเดียวแล่นผ่าน *“น่าอายจริง ๆ”*

และยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ โลกของเธอก็มืดลงทันที…

ณ โรงพยาบาล

เสียงพูดแปลกหูดังแทรกเข้ามาในภวังค์ครึ่งหลับครึ่งตื่นของหลี่เฟยฮวา

“คนไข้ประหยัดมากตอนอยู่มหาวิทยาลัยหรือเปล่าครับ? ผลตรวจพบว่าเธอมีอาการขาดสารอาหารเล็กน้อยนะ”

ขาดสารอาหาร?

หรือว่ากำลังพูดถึงฉัน?

‘ไม่น่าใช่หรอก… ฉันไม่เคยลำบากเรื่องกิน อยากกินอะไรก็กิน หวงหมิงลู่ก็หาเงินเก่ง จะใช้ยังไงก็ไม่หมด แล้วแบบนี้จะขาดสารอาหารได้ยังไง?’

‘ต้องไม่ใช่ฉันแน่ ๆ!’

เสียงความวุ่นวายดังขึ้นในห้องพัก ราวกับมีใครบางคนเดินมายืนอยู่ข้างเตียงของเธอ ความคิดในหัวหลี่เฟยฮวาก็พลันหยุดลง เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ

และต้องตกตะลึง เมื่อเห็นหวงหมิงลู่ สามีที่เธอไม่ได้พบมานานเกือบเดือน

“หวงหมิงลู่?” เธออุทานออกมาด้วยเสียงตกใจ รีบลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างรวดเร็ว “ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่!”

หวงหมิงลู่เห็นท่าทางรุนแรงของเธอ จึงขมวดคิ้วพร้อมพูดเตือนด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “เธอยังให้น้ำเกลืออยู่ ระวังเลือดไหลย้อนสิ”

หลี่เฟยฮวากระพริบตาถี่ ๆ พยายามรวบรวมสติ มองไปรอบตัว และพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในโรงพยาบาล

‘นี่ฉัน… เกิดอะไรขึ้นกันแน่?’

เธออ้าปากค้าง ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสับสน “ฉัน… เป็นอะไรไปเหรอ?”

หวงหมิงลู่ถอนหายใจเบา ๆ ราวกับพยายามระงับความกังวล “เธอเป็นลมในห้องเรียน ลู่อันหยางพาเธอมาส่งโรงพยาบาล หลังจากตรวจร่างกาย หมอบอกว่าเธอขาดสารอาหาร”

“หา?” หลี่เฟยฮวาอุทานด้วยความตกใจ “ฉันเนี่ยนะขาดสารอาหาร? เป็นไปได้ยังไง!”

แม้ว่าร่างกายเธอจะบอบบางไปบ้าง แต่ด้วยวัยเพียง 20 ปี ต่อให้นอนดึกตื่นสายมาตลอดเดือน เธอก็ไม่คิดว่าอาการจะถึงขั้นเป็นลมแบบนี้!

หวงหมิงลู่เห็นเธอมีสีหน้าตกตะลึงก็อดไม่ได้ที่จะเคาะศีรษะเธอเบา ๆ “ยังจะเถียงอีก”

หลี่เฟยฮวาทำหน้าน้อยใจ เบ้ปากเล็กน้อยพลางมองหน้าเขาอย่างขัดเคือง

หวงหมิงลู่ถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “หลี่เฟยฮวา สองเดือนที่ผ่านมา เธอกินแต่ผัดหมี่ซั่วมาตลอดเลยใช่ไหม?”

หลี่เฟยฮวาชะงัก เธอหลุบตาลงมองพื้น ไม่กล้าสบตาเขา “ฉัน… เอ่อ… ก็ไม่ได้กินหมี่ซั่วตลอดสองเดือนหรอก… บางครั้งก็เปลี่ยนไปกินอย่างอื่นบ้าง…”

หวงหมิงลู่เลิกคิ้ว ก่อนเค้นถามต่อ “แล้วมื้อกลางวันล่ะ เธอกินอะไร?”

หลี่เฟยฮวายังคงหลบสายตา ตอบเสียงเบา “…ผัดหมี่ซั่ว”

ชั่วขณะนั้น บรรยากาศในห้องผู้ป่วยเงียบสนิท

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ เสียงหัวเราะแปลก ๆ ก็ดังขึ้น หวงหมิงลู่หัวเราะในลำคอก่อนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“หลี่เฟยฮวา ในอีกครึ่งปีข้างหน้า เธอต้องบอกลาผัดหมี่ซั่วของเธอแล้วล่ะ”

“!!”

หลี่เฟยฮวาเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสีหน้าตกใจ น้ำตาเริ่มเอ่อคลอในดวงตา เธอรู้สึกว่าสาเหตุที่ทำให้ตัวเองขาดสารอาหารนั้นช่างน่าอับอายเกินไป จึงรีบก้มหน้าลงอีกครั้ง ทำท่าเหมือนไม่อยากสนใจใคร

เธอรู้สึกอับอายจริง ๆ ที่ตัวเองซึ่งตั้งใจจะกินข้าวทุกวัน กลับกลายเป็นคนขาดสารอาหารเพราะกินแต่อาหารเดิมซ้ำ ๆ

ในใจเธอแอบคิดอยากถามว่า ถ้ากินผัดหมี่ซั่วสัปดาห์ละครั้งจะได้ไหม แต่คำพูดนั้นกลับติดอยู่ในลำคอ ไม่กล้าเอ่ยออกมา

หมอที่อยู่ข้าง ๆ ซึ่งฟังบทสนทนามาตลอดก็อดรู้สึกแปลกประหลาดไม่ได้ แต่ยังคงรักษามารยาทด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ต่อไปควรกินอาหารที่หลากหลายและมีประโยชน์มากขึ้นนะครับ ถ้าเป็นไปได้ กินเนื้อสัตว์และผักผลไม้ให้ครบ และอย่าลืมพักผ่อนให้เพียงพอ การเป็นลมครั้งนี้ไม่ได้เกิดจากการขาดสารอาหารเพียงอย่างเดียว แต่การอดหลับอดนอนก็มีส่วนสำคัญ”

หลี่เฟยฮวายังคงก้มหน้า ไม่กล้าพูดอะไร

หวงหมิงลู่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบคุณหมอ “ขอบคุณมากครับ ต่อไปผมจะดูแลเธอให้ดีขึ้น”

คุณหมอพยักหน้าอย่างพอใจ “ดีแล้วครับ คนไข้ยังเรียนอยู่ใช่ไหม? ผมแนะนำให้ลาหยุดกลับบ้านพักผ่อนสักสองวัน ให้ร่างกายฟื้นตัวเต็มที่ก่อนค่อยกลับไปเรียน ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงอยู่แล้ว อย่าอดนอนแบบนี้อีกเลย”

คุณหมออธิบายเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย ขณะที่หวงหมิงลู่ตั้งใจฟังและถามแทรกเป็นระยะ

แม้เขาจะไม่ใช่คนที่มีปัญหาสุขภาพ แต่คำเตือนเกี่ยวกับอันตรายจากการอดนอนก็ทำให้เขารู้สึกกังวลอยู่ไม่น้อย

ก่อนคุณหมอจะเดินออกจากห้อง หวงหมิงลู่ย้ำกับเขาอีกครั้ง “ผมจะดูแลเธอเองครับ”

หลี่เฟยฮวาซึ่งนั่งหดตัวอยู่บนเตียงคนไข้ ทำตัวราวกับอยากจมหายไปในเตียงด้วยความอับอาย

หลังจากคุณหมอออกไป เธอจึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ถามด้วยน้ำเสียงเบา “เอ่อ… ฉันจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่?”

หวงหมิงลู่ลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง ก่อนตอบ “พรุ่งนี้เช้าก็กลับบ้านได้แล้ว”

หลี่เฟยฮวาพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ ไม่พูดอะไรต่อ

หวงหมิงลู่ถอนหายใจ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เธอได้ยินคำพูดของหมอแล้วใช่ไหม? ลาหยุดสักหนึ่งสัปดาห์ แล้วพักผ่อนที่บ้านให้เต็มที่ดีกว่า”

หลี่เฟยฮวาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อนึกถึงว่าเธอเรียนหลักสูตรเกือบเสร็จแล้ว และการหยุดพักหนึ่งสัปดาห์ไม่น่าจะกระทบอะไร เธอจึงพยักหน้าตอบ “ก็ได้”