บทที่ 13: ดีแต่เห่า ใครๆ ก็ทำได้

อาหารค่ำของปราสาทหลวงก็ไม่ได้หรูหราอลังการทุกมื้อหรอกนะ

บางทีก็มีเมนูธรรมดาๆ เหมือนพวกอาหารชุดสไตล์ญี่ปุ่นออกมาบ้างเหมือนกัน

คงเป็นเพราะถ้าให้พวกเรา 30 ชีวิตกินแต่อาหารหรูๆ ทุกมื้อ เดี๋ยวจะเคยตัวจนพอใจกับชีวิตแบบนั้นไปซะก่อนล่ะมั้ง

ให้ได้ลิ้มลองชีวิตหรูหราพอประมาณ แล้วก็ดึงกลับมาสู่ความเป็นจริงพอประมาณ

เอ๊ะ หรือว่าฉันจะคิดมากไปเองวะเนี่ย

วันนี้เป็นสเต๊กแฮมเบิร์กกับผักเคียง ซุปข้าวโพด แล้วก็ข้าวบาร์เลย์

ถึงจะบอกว่าไม่หรูหรา แต่แค่นี้มันก็เกินพอแล้วล่ะมั้ง

ไม่สิ ต้องบอกว่าแค่มีข้าวให้กินทั้งๆ ที่ไม่ได้จ่ายเงินสักบาทนี่ก็บุญหัวแล้ว

「อิทาดาคิมัส (จะทานแล้วนะครับ)」

「คำว่า “อิทาดาคิมัส” ที่ทุกท่านพูดกันน่ะ มีความหมายว่าอย่างไรหรือคะ」

ไม่รู้ทำไมองค์หญิงคนโตแห่งตระกูลทาทัลท์ถึงมาโผล่อยู่ข้างๆ ฉันได้ก็ไม่รู้

เธออุตส่าห์มานั่งลงข้างๆ ฉันที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวแล้วก็ชวนคุยซะงั้น

ถึงตอนนี้คนจะน้อย แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีใครอยู่เลยสักหน่อย

พวกแก๊งเด็กเกเรกับนักเรียนหญิงบางส่วนก็กำลังกินข้าวกันอยู่ตามปกติ

รู้สึกเหมือนโรงอาหารที่ปกติก็เสียงดังจอแจอยู่แล้วมันยิ่งหนวกหูขึ้นไปอีก

แต่ว่าองค์หญิงคนโตหาได้แคร์ไม่

เธอยังคงจ้องมองฉันอย่างละเอียดลออพลางชวนคุยเรื่องสัพเพเหระที่เจ้าตัวเองก็คงไม่ได้สนใจอะไรนักหนาหรอก

「ไม่ต้องระแวงขนาดนั้นก็ได้ค่ะ ว่าแต่ เมื่อสักครู่ลืมแนะนำตัวเองไปเลยสินะคะ ดิฉันชื่อ ลาซูลี ทาทัลท์ หลังจากนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ」

[เพิ่มโปรไฟล์ของ “ลาซูลี ทาทัลท์” ในรายชื่อผู้ติดต่อแล้ว]

ระหว่างที่แนะนำตัว เธอก็จับมือฉันอย่างเป็นธรรมชาติซะงั้น

ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นพวกผู้หญิงเจ้าเล่ห์ยังไงก็ไม่รู้

ฉันไม่ได้มีภูมิต้านทานผู้หญิงในชีวิตจริงสูงอะไรขนาดนั้น แค่โดนสัมผัสตัวเบาๆ ก็ใจเต้นตึกตักแล้ว

นี่ฉันมันใจง่ายขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย?

ลาซูลีจับมือฉันไว้ไม่ยอมปล่อย

รู้สึกเหมือนสติมันเริ่มจะล่องลอยยังไงก็ไม่รู้

พวกผู้ใหญ่เขาบอกว่าเมาเหล้ามันเป็นแบบนี้รึเปล่านะ หรือว่ามันจะคล้ายๆ กัน

「เป็นอะไรรึเปล่าคะ?」

เหมือนตอนกลางวันเลย เธอสบตาฉันแล้วถามด้วยความเป็นห่วง

ดวงตาของเธอมันสวยเกินกว่าจะใช้คำว่า “สวย” ธรรมดาๆ มาอธิบายได้ มันมีเสน่ห์ดึงดูดจนแทบจะละสายตาไม่ได้เลย

สติทั้งหมดของฉันแทบจะถูกดูดเข้าไปในดวงตาคู่นั้นที่เหมือนจะดูดกลืนทุกสิ่งทุกอย่าง

「อ๊ะ! นี่แน่ะ! ทำอะไรอยู่น่ะ!?」

「อ๊ะอ๊ะ เป็นอะไรไปจ๊ะ ถึงได้โกรธขนาดนั้น เบอร์รีสท์」

「ท่านพี่ลาซูลีต่างหากล่ะคะ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้กันแน่!?」

พอได้ยินเสียงของเบอร์รี่ สติของฉันก็ค่อยๆ กลับมาชัดเจนขึ้น

เมื่อกี๊รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่ตัวเองเลย

หรือว่า… องค์หญิงคนโตคนนี้จะใช้สกิลสายลุ่มหลงกับฉันเข้าให้แล้ว!?

ไม่สิ น่าจะใช่แน่ๆ

ไม่รู้เหมือนกันว่าการที่ทำให้ฉันกลายเป็นหมากตัวหนึ่งของเธอแล้วมันจะได้ประโยชน์อะไร แต่ที่แน่ๆ คือฉันกำลังโดนหมายหัวอยู่

นี่มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันคิดไปเองแน่ๆ

「ก็แค่คุยกันนิดหน่อยเองค่ะ」

「มู~ ชิโร่เองก็ทำหน้าหื่นเกินไปแล้วนะ!」

「ไม่ใช่ซะหน่อย ว่าแต่ ขอบใจนะที่ช่วย」

「ช่วย? ช่วยอะไรเหรอ?」

「เรื่องของฉันน่า ใช่ไหมล่ะครับ คุณลาซูลี」

ฉันลองหยั่งเชิงดู

ประมาณว่าฉันพอจะเดาออกนะว่าคุณกำลังจะทำอะไรน่ะ

จากนี้ไปคงต้องระวังองค์หญิงคนโตคนนี้ไว้ให้ดีแล้วล่ะ

ต่อให้จะหน้าตาสวยแค่ไหน แต่การที่จะโดนหลอกใช้เป็นหมากโดยไม่รู้ตัวน่ะมันยอมไม่ได้หรอกนะ

「คิกคิก คุณนี่น่าสนใจจริงๆ เลยนะคะ ยิ่งทำให้… อ๊ะ เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร เชิญทานอาหารให้อร่อยนะคะ」

ยังจะมีแผนอะไรอีกรึเปล่านะ เธอเดินออกจากโรงอาหารไปพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูเหนือกว่า

เบื้องหลังของเธอคนนั้นมันซ่อนอะไรไว้กันแน่

คงต้องลองสืบดูอย่างระมัดระวังซะแล้ว

「เบอร์รี่ก็จะกลับห้องแล้วเหมือนกัน แต่มีเรื่องหนึ่งที่ต้องบอกไว้ก่อน! คนที่สนิทกับชิโร่ก่อนน่ะไม่ใช่ท่านพี่ลาซูลีนะ แต่เป็นเบอร์รี่ต่างหาก! เรื่องนั้นน่ะ อย่าลืมซะล่ะ!」

「เข้าใจแล้วๆ จำไว้แล้วน่า」

「ถ้าเข้าใจแล้วก็ดีมาก งั้นไว้เจอกันนะ」

ผู้หญิงนี่มันอะไรกันนะ คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ น่ากลัวชะมัด

แต่ที่แน่ๆ คืออย่าไปทำให้พวกเธอโกรธจะดีที่สุด เพื่อความปลอดภัยของตัวเองแล้ว คงต้องพยายามหลีกเลี่ยงการเข้าใกล้องค์หญิงคนโตไว้ก่อน

เท่านี้ก็ได้อยู่คนเดียวสักที

อุตส่าห์เชฟทำสเต๊กแฮมเบิร์กอร่อยๆ มาให้ทั้งที ถ้าไม่รีบกินตอนที่ยังร้อนๆ อยู่มันก็เสียมารยาทแย่เลย

ว่าตามตรง กระเพาะของฉันมันก็เริ่มจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ท้องมันร้องประท้วงดังโครกครากอยู่เนี่ย

ฝีมือการย่างสเต๊กแฮมเบิร์กก็สุดยอดอยู่แล้วนะ แต่ซอสเดมิกลาสที่น่าจะทำเองตั้งแต่ต้นนี่สิ ทั้งกลิ่นหอมเข้มข้นที่ผสมผสานกับน้ำจากเนื้อจนชวนให้น้ำลายสอ

มันอร่อยเลิศเลอซะจนอยากจะเรียกเชฟมาขอบคุณด้วยตัวเองเลยจริงๆ

「แต่ว่า ก่อนอื่นต้องซุปข้าวโพดก่อน」

「เฮ้ย ฟุรุอิ มีเรื่องจะคุยด้วย ออกมาเจอกันหน่อยดิ๊」

「…ฉันกำลังจะกินข้าวอยู่นะ」

พวกเด็กเกเรเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันที่กำลังจะได้กินข้าวสักที แล้วก็ชวนคุย

ฉันไม่ได้สนิทสนมอะไรกับพวกนี้เลยสักนิด

แล้วสีหน้าของอีกฝ่ายมันก็ดูโกรธๆ ด้วย

หมายความว่าโอกาสที่จะได้คุยเรื่องสนุกๆ น่ะมันเป็นศูนย์

ถ้างั้น จะมาเสียเวลาอันมีค่าในการกินข้าวของฉันทำไมกันเล่า

「แกกวนตีนเรอะ!?」

ฉันโดนกระชากคอเสื้อ ช้อนที่กำลังจะตักซุปข้าวโพดเลยร่วงหล่นลงพื้น

พวกผู้หญิงที่เห็นเหตุการณ์ก็กรีดร้องออกมา

ไม่อยากจะตกเป็นเป้าสายตาเลยนะ แต่รอบข้างมันก็ยิ่งเสียงดังจอแจเข้าไปใหญ่

「อา อุตส่าห์ทำมาให้ตั้งเยอะ เสียดายของชะมัด」

ความรู้สึกผิดที่ทำอาหารเสียของมันดันมากกว่าความกลัวที่โดนพวกเด็กเกเรหาเรื่องซะงั้น

「เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะน่า แกอย่ามาทำกร่างหน่อยเลย!」

「ไม่พอใจที่เห็นฉันเก่งขึ้นกว่าแกงั้นเรอะ? หรือว่าไม่พอใจที่ฉันได้คุยกับสี่พี่น้องคนสวยนั่นกันแน่?」

เอาจริงๆ ฉันก็พอจะเดาได้อยู่หรอกนะ

มองจากมุมคนอื่นแล้ว สภาพแวดล้อมของฉันมันน่าอิจฉาจริงๆ นั่นแหละ

ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่การที่จะมาโดนไอ้พวกนี้กระชากคอเสื้อน่ะมันยอมไม่ได้โว้ย

「เมื่อกี๊แกพูดจาไม่เข้าหูเลยนะเว้ย!」

อารมณ์ขึ้นอยู่ฝ่ายเดียวเลยนี่หว่า

อีกฝ่ายมันไม่ได้คิดอะไรก่อนจะทำเลยสักนิด

เพราะงั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องไปอารมณ์เสียตามไปด้วยหรอก

「ปล่อยมือได้แล้วน่า มันเจ็บนะเฟ้ย」

ฉันจับแขนที่กระชากคอเสื้อฉันไว้

แล้วก็ค่อยๆ ออกแรงบีบ

ไอ้เด็กเกเรทำหน้าเบ้ด้วยความเจ็บปวด

ถ้าเจ็บก็ปล่อยสิวะ ยังจะดื้อด้านจับไว้อีก

ถ้างั้นฉันก็คงต้องใช้ไม้ตายสุดท้ายแล้วล่ะ

ฉันใช้มืออีกข้างจับข้อศอกมันไว้ แล้วก็เตะตัดขาให้มันล้มลงไปกองกับพื้น

แบบนี้มันต้องเสียงดังแน่ๆ แถมยังดูรุนแรงอีกต่างหาก คงจะตกเป็นเป้าสายตาแน่ๆ

แต่ถ้าไม่ทำถึงขนาดนี้ ก็คงจะป้องกันตัวเองไม่ได้

พวกสมุนของมันรีบวิ่งกรูเข้ามาจะแยกฉันออก

วิธีที่ใช้ก็คือความรุนแรงแบบไร้ทักษะ

อยากจะถามจริงๆ ว่าที่ฝึกซ้อมกันมาตั้งนานเนี่ย ได้เรียนรู้อะไรไปบ้างวะ

หลังจากนั้นก็ไม่ต้องพูดอะไรมากแล้ว

ต่อให้พวกมันจะยกโขยงกันมาอีกกี่คน ผลลัพธ์มันก็ไม่เปลี่ยนไปหรอก

พวกเด็กเกเรนอนร้องโอดโอยอยู่บนพื้น

ถ้าพวกมันรู้จักประเมินกำลังตัวเองซะบ้าง เรื่องมันก็คงไม่จบลงแบบนี้หรอก

「บัดซบเอ๊ย!」

พวกมันสบถคำหยาบคายทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากโรงอาหารไป

หวังว่าคราวนี้คงจะเข็ดแล้วเลิกทำตัวเป็นนักเลงข่มขู่คนอื่นไปทั่วได้แล้วนะ

ฉันทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไปขอช้อนใหม่แล้วก็กินข้าวต่อ

โดยที่ไม่รู้เลยว่ากำลังจะมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นในไม่ช้า

 

Translater : Eidolon
www.nekopost.net/editor/78229