Translator : Eidolon

www.nekopost.net/editor/78229

https://novel.dek-d.com/EidolonPlus/profile/writer/

https://eidolon.readawrite.com

https://www.facebook.com/gazcha

บทที่ 4 หัวพ่นไฟ

จริงสิ น่าจะยังมีน้ำมันก๊าดที่ใช้เมื่อหน้าหนาวเหลืออยู่นะ ถ้าเอาไปราดในหลุมแล้วจุดไฟ… ไม่ได้สิ ถ้ามันลามไปติดต้นไม้ในสวนจนไฟไหม้ขึ้นมาล่ะก็แย่แน่

แล้วอีกอย่าง การทำอะไรแบบนั้นในดันเจี้ยนมันจะปลอดภัยเหรอ? ยิ่งคิดก็ยิ่งกังวลไม่จบไม่สิ้น

ถ้าอย่างนั้น――

ยูมะเดินไปยังห้องครัว แล้วรื้อค้นข้าวของในตู้กับข้าว

“รู้สึกว่าตอนที่ครอบครัวไปทำบาร์บีคิวกันจะเคยใช้เจ้านั่น… อยู่นี่เอง!”

สิ่งที่เขาพบคือหัวพ่นไฟแก๊สแบบทอร์ช เป็นอุปกรณ์ที่ใช้ต่อเข้ากับแก๊สกระป๋องสำหรับใช้ในครัวเรือน ทำให้สามารถพ่นเปลวไฟออกมาได้เหมือนกระป๋องสเปรย์

เขากลับลงไปที่สวนอีกครั้ง แล้วเดินไปยังหลุม เมทัลสไลม์ยังคงหยุดนิ่งอยู่กับที่ภายในนั้น

การเข้าใกล้เป็นอันตราย เขาจึงสอดเข้าไปแค่ขาข้างเดียว ยื่นแขนออกไปแล้วหันหัวฉีดของหัวพ่นไฟแก๊สไปทางมัน ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นโลหะ ยังไงก็คงทนความร้อนไม่ได้แน่

เขาเหนี่ยวไกจุดไฟ เปลวไฟจากหัวพ่นพุ่งออกไปสัมผัสผิวของเมทัลสไลม์

สไลม์รับรู้ได้ถึงความผิดปกติ มันรีบกระโดดถอยแล้วเคลื่อนไหวไปมาอย่างรวดเร็วภายในหลุม

“อ๊ะ! บ้าจริง อย่าขยับสิโว้ย!”

ยูมะพยายามขยับหัวพ่นไฟแก๊สเพื่อเล็งเปลวไฟให้โดนมัน แต่เมทัลสไลม์ที่กระโดดหย็องๆ หลบเปลวไฟก็พุ่งเข้าชนขาของยูมะ

“โอ๊ย!!”

ความเจ็บปวดแล่นปราดไปทั่ว ยูมะคลานออกมาจากหลุมแล้วดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด เขากุมข้อเท้า กลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้น

“อ๊าาาาาาาา! ไม่เอาแล้วโว้ยยย ไอ้ตัวแบบนี้มันจะไปล้มได้ยังไงกัน!!”

ไอ้หลุมนี่ต้องหาไม้กระดานอะไรมาปิดแล้วทำเป็นว่าไม่เคยเห็นมันซะเลยดีกว่า ยูมะคิดเช่นนั้นพลางเดินขากะเผลกกลับเข้าบ้าน

เจอเรื่องซวยสุดๆ เลย ถ้าไม่ไปเจอเจ้าบ้านั่นก็คงไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ ยูมะบ่นอุบอิบในใจพลางทิ้งตัวลงนอนทำหน้าบึ้งอยู่บนโซฟา

ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย… แม้จะคิดเช่นนั้น แต่เรื่องของหลุมนั่นก็ยังคงติดอยู่ในใจเขาไม่หาย

หรือว่าวิธีของเรามันไม่ดีเอง…? น่าจะมีวิธีอื่นอีกสิ อย่างเช่น เทน้ำลงไปในหลุมให้สไลม์มันขาดอากาศหายใจอะไรแบบนั้น

ยูมะส่ายหัว ก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามันหายใจหรือเปล่า แล้วอีกอย่าง ถึงหลุมมันจะเล็ก แต่การจะทำให้น้ำท่วมได้ก็ดูจะลำบากน่าดู

ถ้าอย่างนั้น จะทำยังไงดี… ยูมะครุ่นคิดอย่างหนัก สำหรับคนที่ไม่เคยเข้าดันเจี้ยนมาก่อนอย่างเขา ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าควรจะทำอะไรดี

“ถ้าสามารถหยุดการเคลื่อนไหวของเจ้านั่นได้ล่ะก็…”

ในตอนนั้นเอง บางสิ่งบางอย่างก็แวบเข้ามาในหัวของยูมะ หยุดเหรอ? หยุดการเคลื่อนไหว?

‘หยุดการเคลื่อนไหวแล้วค่อยกำจัดซะ’ เขารู้สึกคุ้นกับวลีนี้มาก เหมือนจะเป็นสโลแกนโฆษณาสเปรย์ฆ่าแมลงที่เคยฉายในทีวี

สเปรย์ทำความเย็น -85°C ที่ใช้หยุดการเคลื่อนไหวของแมลงสาบที่วิ่งพล่านได้ในทันที

แค่หยุดการเคลื่อนไหวของมันได้ การกำจัดหลังจากนั้นก็เป็นเรื่องง่าย

วิธีนี้น่าจะใช้ได้ผลกับเมทัลสไลม์ด้วยหรือเปล่านะ? ทั้งที่เป็นโลหะแต่กลับยืดหดแล้วเคลื่อนไหวไปมาได้ แสดงว่าอาจจะใกล้เคียงกับโลหะเหลวก็ได้

ถ้าเป็นเช่นนั้น มันก็น่าจะอ่อนแอต่อความเย็น

ยูมะลุกขึ้น เดินไปยังห้องของตัวเองที่อยู่ชั้นสองแล้วเปิดตู้เก็บของ เขาหยิบกล่องกระดาษแข็งที่อัดแน่นไปด้วยของจิปาถะออกมาแล้วเริ่มรื้อค้น

“เจอแล้ว! นี่ไงล่ะ เจ้านี่เอง”

สิ่งที่เขาหยิบขึ้นมาคือสเปรย์ทำความเย็น เป็นของที่พ่อแม่ซื้อให้ตอนที่เขาเข้าชมรมฟุตบอลเมื่อนานมาแล้ว

แต่เพราะเขาออกจากชมรมในสามวันเลยไม่เคยได้ใช้จริง ไม่นึกเลยว่ามันจะได้มามีบทบาทในที่แบบนี้

เขากลับลงมาชั้นล่างอย่างกระตือรือร้น หยิบหัวพ่นไฟแก๊สที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาด้วย

ยูมะที่ถือกระป๋องสเปรย์ทั้งสองไว้ในมือ มุ่งหน้าไปยังสวนอีกครั้ง

ต่อให้ใช้สเปรย์ทำความเย็นหยุดการเคลื่อนไหวของมันได้ แต่แค่นั้นคงยังกำจัดเมทัลสไลม์ไม่ได้ แต่ถ้าหลังจากนั้นใช้หัวพ่นไฟแก๊สเผามันซ้ำจะเป็นอย่างไรนะ?

เขาจำได้ว่าเคยได้ยินเรื่องอะไรทำนองนี้มาก่อน โลหะที่ถูกทำให้เย็นลงอย่างรวดเร็วแล้วถูกทำให้ร้อนขึ้นในทันทีจะเปราะบางลง

เหมือนเคยได้ยินในทีวีพูดเรื่องการขยายตัวเพราะความร้อนอะไรเทือกนั้น แต่ช่างรายละเอียดมันเถอะ

ยูมะยืนอยู่หน้าหลุม สูดหายใจเข้าลึกๆ

“ถ้าครั้งนี้ยังไม่ได้ผลอีกก็ยอมแพ้แล้ว นี่คือความพยายามครั้งสุดท้าย!”