บทที่ 1 ชีวิตประจำวันกับดันเจี้ยน

――ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ?

เบื้องหน้าของเขาคือ “เมทัลสไลม์” ที่มีร่างกายเป็นโลหะกำลังสั่นระริก สิ่งมีชีวิตหายากยิ่งบนโลกใบนี้

ผู้ที่เผชิญหน้ากับมันคือ มิทากะ ยูมะ เด็กหนุ่มมัธยมปลายปีสองธรรมดาๆ ที่หาได้ทั่วไป มือซ้ายถือไฟฉาย ส่วนมือขวาถือค้อนธรรมดาๆ ที่ซื้อมาจากโฮมเซ็นเตอร์

สถานที่ปัจจุบันคือภายในหลุมที่ปรากฏขึ้นในสวน

หลุมนี้ลึกเพียงประมาณ 1 เมตร และมีขนาดไม่ถึงเสื่อทาทามิผืนเดียวเสียด้วยซ้ำ เขากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ในชีวิตประจำวันเลยแม้แต่น้อย นั่นคือการต้องงอตัวเหมือนเต่าเพื่อจ้องหน้ากับเมทัลสไลม์

ราวกับเตรียมพร้อมจะกระโจนเข้าใส่ได้ทุกเมื่อ เจ้าสไลม์บิดเร่งร่างกายของมัน

ทำไมถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย… ยูมะกระชับค้อนในมือแน่นด้วยสีหน้าสับสนงุนงง

ย้อนกลับไปเมื่อหลายสิบนาทีก่อน――

“เกี่ยวกับบริเวณที่เกิดการยุบตัวใกล้กับท่าเรือฮารุมิ ทางรัฐบาลได้ส่งทีมสำรวจเข้าไปแล้วค่ะ คาดว่าน่าจะเป็นดันเจี้ยนขนาดเล็กนะคะเนี่ย…”

“ครับ คงงั้นล่ะนะ ตอนนี้ในญี่ปุ่นมีดันเจี้ยนอยู่ห้าแห่ง ถ้าที่นี่ถูกรับรองว่าเป็นดันเจี้ยนด้วย ก็จะนับเป็นแห่งที่หกในรอบสองปีเลยล่ะครับ”

“นี่เราควรถือว่าเป็นเรื่องน่ายินดีหรือเปล่าคะ?”

“อืม แต่ก่อนภาพลักษณ์มันอาจจะดูน่ากลัวไปบ้าง แต่เดี๋ยวนี้คนส่วนใหญ่ก็มองว่าเป็นแหล่งทรัพยากรสำคัญแล้วล่ะครับ”

“แล้วในอนาคตมีโอกาสที่จะเพิ่มจำนวนขึ้นอีกไหมคะ?”

“มีความเป็นไปได้สูงเลยครับ จำนวน “นักสำรวจ” เอกชนก็เพิ่มขึ้นทุกวัน ต่อไปการบุกเบิกชั้นต่างๆ ก็คงคืบหน้าไปอีก พวกเราเองก็ต้องปรับตัวให้ชินกับเรื่องนี้ด้วย”

“นั่นสินะคะ ขอบพระคุณมากค่ะ ที่ให้สัมภาษณ์คืออาจารย์ฮาชิดะ ผู้เชี่ยวชาญด้านดันเจี้ยนค่ะ ต่อไปเป็นพยากรณ์อากาศนะคะ พบกับมานะจังเลยค่าาา!”

ข่าวสารที่ไม่สลักสำคัญยังคงดังออกมาจากโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้

หากเป็นเมื่อก่อน หัวข้อเกี่ยวกับดันเจี้ยนคงได้รับความสนใจจากผู้คนมากมาย แต่ปัจจุบันกลับไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไรอีกแล้ว

ในบ่ายวันหนึ่งของช่วงปิดเทอมฤดูร้อน มิทากะ ยูมะ กำลังนอนแผ่หลาอยู่ในห้องนั่งเล่นที่เปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ เขานอนเหยียดยาวบนโซฟาพร้อมกับสมาร์ตโฟนในมือ พลางดูโทรทัศน์ไปเรื่อยเปื่อย

ไม่มีอะไรทำเป็นพิเศษ ได้แต่นอนเอื่อยเฉื่อยไปวันๆ

ยูมะที่เวลาเหลือเฟือจึงลองค้นหาเว็บไซต์รวมวิดีโอด้วยสมาร์ตโฟน

สิ่งที่ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอแรกสุดคือวิดีโอเกี่ยวกับดันเจี้ยน

“เย้! ดูนี่สิทุกคน นี่คือ [ดันเจี้ยนสีขาว] ที่ซัปโปโร ตอนนี้กำลังลุยชั้นที่ 18 อยู่ มอนสเตอร์หน้าตาอย่างกับภูตเต็มไปหมดเลยโว้ย!”

ชายหนุ่มผมทรงเดรดล็อกกำลังยืนอยู่บนหน้าผาพลางถ่ายเซลฟี่ แม้จะอยู่ในถ้ำ แต่รอบข้างกลับสว่างราวกับเป็นเวลากลางวัน

ภายในดันเจี้ยนมีแหล่งกำเนิดแสงอยู่ตั้งแต่แรก ทิวทัศน์จึงไม่ต่างจากโลกภายนอก เมื่อกล้องที่ใช้ถ่ายเซลฟี่เปลี่ยนทิศทาง ก็ฉายให้เห็นฝูงของอะไรบางอย่างที่กำลังบินอยู่

แวบแรกนึกว่าเป็นนก แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ สิ่งที่กำลังมุ่งหน้ามาคือสิ่งมีชีวิตคล้ายคลีโอเน่ซึ่งมีร่างกายกึ่งโปร่งแสง พวกมันบินผ่านข้างตัวชายหนุ่มไปแล้วทะยานขึ้นสู่เบื้องบน ก่อนจะวาดโค้งแล้วร่อนลงมาอีกครั้ง

“โอ้โห~ หน้าตาน่ารักแต่ดันดุซะนี่! แต่ฉันไม่กลัวหรอกน่า คอยดูแล้วกัน”

ชายหนุ่มหันนิ้วทั้งห้าไปยังเหล่าคลีโอเน่

เกิดประกายแสงเปรี๊ยะๆ ขึ้นที่ปลายนิ้วของเขา ก่อนที่สายฟ้าเส้นบางๆ จะพุ่งออกมา คลีโอเน่ที่สัมผัสกับสายฟ้าต่างก็ถูกไฟช็อตแล้วร่วงลงสู่พื้นทีละตัว

“ฮ่าๆ เป็นไงล่ะ [เวทมนตร์สายฟ้า] ของฉัน เท่ใช่ไหมล่ะ? มอนสเตอร์ระดับนี้หมูๆ อยู่แล้ว!”

ชายหนุ่มยังคงปล่อย “เวทมนตร์” ออกไปอีก สังหารคลีโอเน่ไปหลายตัว และแล้ว――

“อ๊า! ดูนี่สิทุกคน!! มอนสเตอร์มันดรอปศิลาเวทมนตร์ว่ะ นี่มัน [มูนสโตน] ของที่ซื้อขายกันราวๆ 1.4 ล้านเลยนะโว้ย! เยี่ยม วันนี้ดวงดีสุดๆ!”

วิดีโอจบลงด้วยภาพชายหนุ่มที่ดีใจสุดขีด ยอดเข้าชมวิดีโอนั้นทะลุ 1.2 ล้านครั้งไปแล้ว

“หึ ไร้สาระชะมัด!”

ยูมะรู้สึกสะอิดสะเอียนจนต้องปิดวิดีโอทิ้ง

เขโยนสมาร์ตโฟนทิ้งไปแล้วนอนหงายมองเพดาน

เป็นเวลาเจ็ดปีแล้วที่ดันเจี้ยนปรากฏตัวขึ้น แรกเริ่มนั้นมันคือวงกตใต้ดินที่สร้างความหวาดหวั่นและหวาดกลัวให้แก่ผู้คน แต่ปัจจุบันสังคมกลับยอมรับมันในฐานะอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ไปเสียแล้ว

แม้แต่ยูมะที่ไม่ได้สนใจเป็นพิเศษก็ยังพอได้ยินข่าวลือมาบ้าง

สิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จักซึ่งอาศัยอยู่ในดันเจี้ยน สิ่งที่สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นสร้างขึ้นคือศิลาเวทมนตร์ และด้วยศิลาเวทมนตร์นั้นก็ทำให้สามารถใช้เวทมนตร์ได้

เริ่มมีคนที่สามารถทำเงินมหาศาลจากดันเจี้ยนได้เหมือนชายในวิดีโอแล้ว แต่ทว่า…

“อู๋ววว โฮ่งๆ! โฮ่งๆๆ!!”

เสียงสุนัขที่เลี้ยงไว้ดังมาจากในสวน

“อะไรกัน…?”

ยูมะลุกขึ้นจากโซฟาอย่างเกียจคร้านแล้วมองไปยังทิศทางของสวน เจ้ามาเมะโซ สุนัขพันธุ์มาเมะชิบะที่ปกติจะเรียบร้อย กำลังเห่าใส่บางสิ่งบางอย่างไม่หยุด

เกิดอะไรขึ้นกันนะ? ยูมะนึกสงสัยพลางสวมรองเท้าแตะตรงชานเรือนแล้วเดินลงไปยังสวน

แม้จะเป็นบ้านเก่าๆ แต่ก็มีพื้นที่กว้างใหญ่ถึงร้อยห้าสิบสึโบะ สวนก็เลยกว้างกว่าที่คิด

เจ้ามาเมะโซที่ถูกปล่อยให้วิ่งเล่นอิสระอยู่หลังบ้าน กำลังจ้องเขม็งไปยังบริเวณที่มีพุ่มไม้เตี้ยๆ ปลูกอยู่พลางคำราม “อือ…”

“อะไรกัน เป็นอะไรไปหา?”

ยูมะเดินไปยังบริเวณที่มีพุ่มไม้เตี้ยๆ ด้วยท่าทางระอาใจ

ยูมะแหงนมองแสงแดดที่สาดส่องลงมาท่ามกลางอากาศร้อนระอุด้วยความรู้สึกเอือมระอา ต่อให้มีเรื่องเหนือจริงอย่างดันเจี้ยนปรากฏขึ้นมา คนที่ได้ผลประโยชน์จากมันก็มีแค่หยิบมือเดียว

พวกที่บริษัทใหญ่ๆ ลงทุนสนับสนุน

พวกที่มีสมรรถภาพทางกายสูงจนรัฐบาลให้การยอมรับ

พวกที่เดิมทีก็เป็นคนดังอยู่แล้วเลยมีสปอนเซอร์คอยหนุนหลัง

มีแค่คนพวกนั้นเท่านั้นที่ได้กำไร โลกนี้ยังคงไม่ยุติธรรมเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย สำหรับคนธรรมดาสามัญอย่างสมบูรณ์แบบเช่นเขา โอกาสดีๆ ไม่มีทางวนมาถึงตัวเขาหรอก

ยูมะใช้ชีวิตในแต่ละวันไปอย่างหมดอาลัยตายอยาก พลางสบถด่าความเป็นจริงที่ทำอะไรไม่ได้

จนกระทั่งเขาได้พบกับหลุมประหลาด ที่เกิดขึ้นด้านหลังพุ่มไม้ในสวนนั่นเอง

Translator : Eidolon

www.nekopost.net/editor/78229

https://novel.dek-d.com/EidolonPlus/profile/writer/

https://eidolon.readawrite.com

https://www.facebook.com/gazcha