บทที่ 97 ฉาก

เฉิงจื่อเฉียนโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เขาหันกลับมาและถามว่า “หมิงจู เกิดอะไรขึ้น?”

ฉือฮวนมองเหตุการณ์นี้และอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะในใจ ไม่ว่าชาติก่อนหรือชาตินี้ เย่หมิงจูก็เป็นดอกฟ้า*[1] ที่สวยที่สุดในใจของเฉิงจื่อเฉียน เขาจะรู้ได้ยังไงว่าดอกฟ้าที่เขารำพันถึงนั้น จริง ๆ แล้วเป็นผู้หญิงชั่วร้ายจับปลาหลายมือ*[2]?

ความแตกต่างนั้นมากเกินไป เขาไม่มีวันเชื่อหากไม่มีหลักฐานปรากฏตรงหน้า

ใบหน้าของเย่หมิงจูซีดลง ร่างกายของเธอรู้สึกชาดิก เธอไม่เคยคิดเลยว่าคนคนนั้นจะมาที่ประตูบ้าน!

“ฉะ…ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน!”

เย่หมิงจูรู้ว่าเธอจบเห่แล้ว เธอก่อเรื่องอื้อฉาวในงานแต่งงานจนกลัวว่าชีวิตนี้คงจะไม่มีวันสงบสุขอีกเลย ภายใต้ความหวาดกลัวแรงกล้า เธอหลั่งน้ำตาและทำได้เพียงแสดงท่าทีน่าเวทนาเท่านั้น

“จื่อเฉียน ฉันไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ ต้องมีใครสักคนใส่ร้ายฉันแน่!”

พูดจบเธอก็มองฝ่าฝูงชนอย่างรวดเร็ว เล็งไปที่ฉือฮวนเกือบจะในทันที

ทันทีที่ดวงตาของทั้งสองสบกัน แววตาเย่หมิงจูก็ฉายแววเกลียดชัง เธอกล้ำกลืนความอัปยศเพ่งมองฉือฮวน

ฉือฮวนเกือบคิดว่าเย่หมิงจูจะฉีกหน้าเธอต่อหน้าฝูงชน

แต่ไม่เลย เย่หมิงจูกลับรีบถอนสายตาออกไปด้วยเหตุผลบางอย่าง และเริ่มมองเฉิงจื่อเฉียนด้วยท่าทางน่าสงสาร

ทั่วร่างกายของเฉิงจื่อเฉียนเต็มไปด้วยความโกรธ แม้แต่อากาศในห้องเจ้าสาวก็ถูกแช่จนแข็งยะเยือก

สาว ๆ ในห้องเจ้าสาวต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ในความคิดที่สับสนวุ่นวาย เย่หมิงจูก็พบข้อแก้ตัวอย่างรวดเร็ว ฉือฮวนเห็นว่าหมิงจูเขย่งตัวใกล้หูของเฉิงจื่อเฉียนก็มุ่งความสนใจไปทันที เธอจ้องริมฝีปากของเย่หมิงจูโดยไม่กะพริบตา

เสียงของเย่หมิงจูเบามาก แทบจะไม่ได้ยินแม้แต่เสียงลม มีเพียงเฉิงจื่อเฉียนเท่านั้นที่ได้ยิน แต่เธอก็มองเห็นได้ชัดเจน

“จื่อเฉียน เขาน่าจะเป็นชายชราที่เคยพูดว่าอยากแต่งงานกับฉัน”

“ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น จื่อเฉียน ฉันไม่อยากแต่งงานกับเขาเลย มันเป็นความปรารถนาของเขาคนเดียว!”

ฉือฮวนนึกว่าเย่หมิงจูจะมีข้อแก้ตัวดี ๆ ไม่คิดเลยว่าจะไร้ไหวพริบขนาดนี้

สิ่งที่เธอไม่คาดคิดยิ่งกว่าก็คือเฉิงจื่อเฉียนเชื่อจริง ๆ ความโกรธบนใบหน้าเขาพลันถูกแทนที่ด้วยความสงสารและความเจ็บปวดใจอย่างเห็นได้ชัด

มือข้างหนึ่งของเขากำหมัดแน่น แต่อีกมือหนึ่งลูบไหล่เย่หมิงจูอย่างปลอบโยน “ไม่ต้องกลัว ผมจะจัดการเอง”

หัวใจของเย่หมิงจูสั่นรัวอยู่ในอก ก่อนที่จะรู้สึกโล่งใจ

พูดจบเฉิงจื่อเฉียนก็เดินออกจากห้อง

ฉือฮวนคิดว่าเขามีวิธีแก้ปัญหาที่ชาญฉลาด ใครจะคิดว่าสิ่งที่ตามมาคือเสียงคำรามน่ากลัว

“เฮ้ย!”

“ให้ตายเถอะ แกเป็นใคร กล้าดียังไงมาตีฉัน!”

ก่อนที่ชายคนนั้นจะพูดจบ หมัดของเฉิงจื่อเฉียนก็ซัดรัวเหมือนเม็ดฝน คนที่เข้าร่วมงานเลี้ยงแต่งงานล้วนเป็นญาติและเพื่อนฝูงของตระกูลเฉิง ย่อมทนไม่ได้กับการวิวาท หลายคนจึงจับชายคนนั้นไว้แน่นเพื่อให้เฉิงจื่อเฉียนทุบตีรุนแรงขึ้น

ฉือฮวนรีบดึงสืออวี่ไป๋ออกจากห้องอย่างรวดเร็ว และเริ่มเฝ้าดูด้วยความสะใจ

ชายผู้ถูกทุบตีสวมชุดลายพราง ตัวสูงและแข็งแกร่งเช่นกัน หากมองใกล้ ๆ จะสังเกตเห็นว่าเขามีใบหน้าหล่อเหลาไม่ใช่ชายชราอย่างที่เย่หมิงจูพูด และไม่มีทางที่คนใจสกปรกและคนตาบอดเพราะรักจะมองเห็น

ฉือฮวนเท้าคางมองเหตุการณ์นี้อย่างเพลิดเพลิน เธอเผลอเหลือบมองสืออวี่ไป๋และเห็นว่าเขาเลิกคิ้ว

ท่าทางนั้นดูเหมือนกำลังถามว่านี่คือของขวัญที่เธอมอบให้พวกเขาเหรอ?

ฉือฮวนบีบฝ่ามือของเขา ส่งสัญญาณให้คอยดูอย่างอดทน เพราะละครตอนที่สนุกกว่าอยู่หลังจากนี้

ในตอนแรกชายคนนั้นมีท่าทีดุดัน ตะโกนด่าและสาปแช่ง แต่จากนั้นก็ค่อย ๆ ยอมจำนนภายใต้หมัดของเฉิงจื่อเฉียนและเริ่มวิงวอนร้องขอความเมตตา

“ไว้ชีวิตผม ผมจะไม่ด่าคุณแล้ว แต่คุณต้องให้ความยุติธรรมกับผม!”

ดวงตาและลูกตาของชายคนนั้นแดงก่ำ เมื่อเขาตะโกนเส้นเลือดที่คอและหน้าผากก็ปูดโปน ราวกับว่าเขาเสียใจและอับอายอย่างมาก

บางคนทนไม่ไหวจึงปล่อยมือเขาไป

“แกต้องการความยุติธรรมอะไรอีก? ไม่รู้เหรอว่าวันนี้ตระกูลเฉิงกำลังจะจัดงานแต่งลูกสะใภ้เข้าบ้าน”

“แกสร้างเรื่องวุ่นวายให้ลูกสะใภ้คนอื่นในงานแต่งงาน ที่ตีแกยังน้อยไป!”

เส้นเลือดบนหน้าผากของชายคนนั้นเต้นตุบ ๆ โกรธจนอยากโวยวาย แต่ก็ทำได้เพียงระงับมันไว้เนื่องจากความอ่อนแรง “ผมจะทำยังไงดี สินสอดหนึ่งร้อยหยวนมอบให้กับเย่หมิงจูไปแล้ว เธอก็พูดตลอดว่าจะแต่งงานกับผมเร็ว ๆ นี้!”

“แต่ผมรอแล้วได้อะไร รอจนเธอแต่งงานกับเฉิงจื่อเฉียน!”

“เย่หมิงจู คุณหลอกลวงความรู้สึกและเงินผม!”

“วันนี้ถ้าไม่ออกมาพูดกันให้ชัดเจน ผมจะแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้!”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ทั้งงานก็เกิดความโกลาหล

ถึงยังไงในช่วงทศวรรษ 1980 เงินหนึ่งร้อยหยวนก็ไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ และเจ้าสาวที่กำลังจะแต่งงานจับปลาเผื่อไว้สองมือจริงหรือ?

ญาติและเพื่อนฝูงที่มาทานอาหารในงานแต่งงานกลายเป็นกลุ่มคนมุงทันที

“จื่อเฉียน นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“คุณบอกว่าหมิงจูรับค่าสินสอดจากคุณ แต่ผิดสัญญาการแต่งงาน พ่อหนุ่ม คุณชื่ออะไร โปรดอธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจนและวางใจเถอะ คนในตระกูลเฉิงของเรามีเหตุมีผล และเราจะให้โอกาสคุณในการอธิบายเหตุผลของคุณ”

คนพูดเป็นผู้ใหญ่ที่ได้รับความเคารพอย่างสูงในตระกูลเฉิง เป็นน้องชายคนรองของคุณปู่เฉิงจื่อเฉียน ชื่อเฉิงฉินฉู่

ฉือฮวนจำท่านได้ ตอนที่เฉิงจื่อเฉียนนอกใจเธอไปหาเย่หมิงจูและตระกูลเฉิงไล่เธอออกไป ผู้เฒ่าผู้เป็นที่เคารพนับถือคนนี้ยืนหยัดพูดปกป้องเธอ

แต่ในเวลานั้นเฉิงจื่อเฉียนร่ำรวย จึงไม่ฟังคำพูดของชายชราเลยสักนิด

ชายชราทำอะไรไม่ถูก สุดท้ายไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากได้แต่ประณามและดูถูกการกระทำของครอบครัวเฉิงจื่อเฉียน ช่วงสุดท้ายในชีวิตที่มืดมนของฉือฮวน ท่านถึงกับส่งเงินสองร้อยหยวนให้เธอด้วย

ฉือฮวนเคารพปู่เฉิงฉินฉู่จากใจจริง

ในเวลานี้ปู่เฉิงฉินฉู่มีศักดิ์และตำแหน่งสูงในหมู่บ้าน ทันทีที่ท่านพูดออกมา ทั้งงานก็เงียบลง หากมีเสียงเข็มหล่นคงได้ยินกันทั่ว

ชายผู้ถูกทุบตีซึ่งจมูกช้ำและใบหน้าบวมรู้สึกขมขื่นเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขาหลั่งน้ำตาอย่างน่าสมเพชต่อหน้าสาธารณชน

“ผมชื่อจางเจิ้ง มาจากครอบครัวจางเถี่ยหนิวในหมู่บ้านหลิวฉุ่ยที่อยู่ติดกัน ผมกับเย่หมิงจูพบกันผ่านการนัดบอด หลังจากพบกันเมื่อปีที่แล้ว เราทั้งคู่ต่างก็ชอบกัน เดิมทีเราตกลงกันว่าเราจะแต่งงานกันในปีนี้หลังจากจ่ายค่าสินสอดแล้ว ไม่คิดเลยว่าพอจ่ายสินสอดให้เธอแล้วก็ไม่มีการติดต่อมาอีกเลย!”

ปู่เฉิงฉินฉู่ยกเปลือกตาขึ้นมองจางเจิ้ง “พ่อหนุ่ม ไม่ต้องร้อง คุณทำอาชีพอะไร?”

“ผมเป็นทหาร”

พอได้พูดเช่นนี้ เอวของจางเจิ้งก็ยืดตรงขึ้นเล็กน้อย

คนอื่น ๆ ในหมู่บ้านเริ่มซุบซิบกันทันทีหลังจากได้ยิน

ในช่วงทศวรรษ 1980 อาชีพทหารเนื้อหอมมากในสายตาของชาวบ้าน อีกทั้งร่างกายของจางเจิ้งยังสวมชุดลายพราง ชาวบ้านจำนวนมากจึงมุงกันดูความตื่นเต้น

บางคนถึงกับจำจางเจิ้งได้อย่างรวดเร็ว

“นี่ลูกชายคนโตของครอบครัวจางเถี่ยหนิวไม่ใช่เหรอ? ฉันเคยพบเขาในช่วงขึ้นปีใหม่!”

เมื่อเห็นว่าความคิดเห็นฝูงชนกำลังเปลี่ยนไป เย่หมิงจูก็ตื่นตระหนกอย่างยิ่ง

“จางเจิ้ง คุณพูดไร้สาระ ฉันไม่ได้รับเงินสินสอดหนึ่งร้อยหยวนของคุณเลย! สินสอดจะต้องจ่ายให้กับแม่สื่อ ไปถามแม่สื่อสิว่าเขาเอาเงินคุณไปหรือเปล่า!”

“ครอบครัวของฉันบังคับให้ฉันไปนัดบอดก็จริง แต่ฉันไม่ชอบคุณตั้งแต่แรกแล้ว!”

[1] 白月光 “แสงจันทร์สีขาว” หมายถึงอยู่ไกลเกินเอื้อม ; ดอกฟ้า

[2] 脚踏几条船 “เหยียบเรือหลายลำ” หมายถึง พยายามรักษความสัมพันธ์สองฝ่ายเพราะตัดใจเลือกไม่ได้; จับปลาสองมือ