บทที่ 96 มอบ

ทว่าสมกับที่เป็นเย่หมิงจู ไม่นานก็กลับสู่อารมณ์เดิมแล้วยิ้มเย้ย “เธอเป็นเพื่อนรักฉัน พูดอย่างนี้ฉันก็เสียใจเป็นนะ”

“ถ้าเธอมา ใจดวงนี้ของฉันก็จะสงบลงเสียที”

ดวงตาคู่นั้นของเย่หมิงจูจริงใจมาก “ฮวนฮวน ขอบคุณที่มาร่วมงานแต่งฉันนะ”

ถ้าไม่เห็นโฉมหน้าแท้จริงของเย่หมิงจู ฉือฮวนอาจถูกเธอหลอกไปแล้ว

เธอระงับอารมณ์ที่แท้จริงแล้วส่งกล่องให้เย่หมิงจู “ของขวัญแต่งงานนี่ฉันให้เธอ”

ฉือฮวนชะงักครู่หนึ่งแล้วยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม “สุขสันต์วันแต่งงานนะ เย่หมิงจู”

ดวงตาเย่หมิงจูเปล่งประกาย จากพฤติกรรมที่ผ่านมา ของที่ฉือฮวนให้มาทุกครั้งล้วนมีมูลค่าไม่ใช่น้อย เธอถึงขั้นไม่ปกปิดความดีใจสักนิดแล้วกำลังจะฉีกกล่องต่อหน้าผู้คน

มือขาวซีดของฉือฮวนหยุดไว้

“ไม่ต้องรีบ รอไม่มีคนค่อยแกะ ของไม่เหมาะกับการแกะต่อหน้าผู้คน”

เย่หมิงจูสงสัยยิ่งกว่าเดิม แต่กลับอดทนไม่แกะมัน

“ฮวนฮวน รีบนั่งเร็ว กินลูกอมมงคลสักเม็ดสิ”

อีกสักครู่คงมีละครสนุก ๆ ให้ดู ฉือฮวนนั่งลงอย่างสงบ

ในห้องบ่าวสาวมีคนไม่น้อย เฉิงจื่อเฉียนและพวกพี่สาวมาแล้ว เขาเทียวไปเทียวมาระหว่างลานบ้านและในห้องเพื่อทักทายแขก

ตามธรรมเนียมของชาวบ้าน หญิงสาวหลายคนจึงอยู่เป็นเพื่อนเย่หมิงจูที่ห้องเจ้าสาว

ถึงจะบอกว่าหญิงสาว แต่จริง ๆ คนส่วนใหญ่แต่งงานแล้ว ผู้หญิงอายุยี่สิบกว่าในหมู่บ้านล้วนมีคู่ครองกันหมด มีเพียงเย่หมิงจูที่เป็นปีศาจวานร เลือกไปเลือกมาจนกลายเป็นสาวแก่

หลังจากฉือฮวนนั่งลง ดวงตาของเย่หมิงจูกลับจดจ่อที่ร่างสืออวี่ไป๋

เธอหยิบลูกอมมงคลออกมากำหนึ่งแล้วยัดใส่มือสืออวี่ไป๋อย่างเขินอาย ปัดนิ้วมือไปมาราวกับเขี่ยฝ่ามือเขาเล่น

สืออวี่ไป๋เหลือบตาขึ้นมา ดวงตาดุดันมองเธออย่างรังเกียจ

ดวงตาน่าหลงใหลของเย่หมิงจูมีประกายแวบผ่าน ถึงขั้นพูดเร่งอย่างไม่เกรงกลัว “กินสิคะ ไม่ต้องเกรงใจ!”

สิ้นเสียง รังสีอันตรายก็แผ่จากชายเสื้อของเขา

เจตนามาดร้ายในดวงตาคู่นั้นทำให้เย่หมิงจูใจกระตุก เธอพลันยิ้มออกมาอย่างกระอักกระอ่วน

ตอนนั้นเองที่เงาร่างหนึ่งปรากฏตรงประตู “หมิงจู!”

เมื่อเห็นร่างเฉิงจื่อเฉียน สันหลังของเย่หมิงจูก็เย็นวาบ เธอรีบหันกลับไปดู

หลังจากเฉิงจื่อเฉียนเห็นฉือฮวนและสืออวี่ไป๋ ดวงตาเขาก็ฉายแววดีใจ ถึงขั้นลืมทุกอย่างรอบตัว เดินมาตรงหน้าฉือฮวนอย่างไม่รีรอ แล้วพูดเหมือนไม่มีใครอยู่ด้านข้าง “ฮวนฮวน คุณมาแล้ว!”

“คุณไม่โกรธผมแล้วใช่ไหมครับ?”

แม้อยู่ต่อหน้าเย่หมิงจู เฉิงจื่อเฉียนก็ลืมสิ้น “ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณไม่ได้โกรธผมใช่ไหมครับ?”

ฉือฮวนมองเฉิงจื่อเฉียนอย่างเย็นชา

เธอไม่เข้าใจว่าเฉิงจื่อเฉียนเอาความกล้าจากไหนมาตามรังควาน นี่คืองานแต่งของเขาและเย่หมิงจูชัด ๆ หน้าหนาจนต้องเปลี่ยนมุมมองใหม่แล้ว

เฉิงจื่อเฉียนซึ่งกำลังดื่มด่ำกับการได้ของกลับคืนมาจะสนใจใครที่ไหน?

ไม่รู้ทำไมตอนกำหนดเรื่องงานแต่งของเขาและเย่หมิงจู ใจที่มีต่อเย่หมิงจูพลันชืดลง

ช่วงเวลาที่ติดคุกกลับคิดถึงแต่ฉือฮวนไม่หยุด

สิ่งที่ไม่อยู่ในครอบครองถึงจะดีที่สุด

ยิ่งฉือฮวนปฏิเสธเขาเท่าไร เขาก็ยิ่งมั่นใจว่าคนที่เขาชอบคือฉือฮวน

แต่การกระทำของเฉิงจื่อเฉียนเท่ากับการตบหน้ากันอย่างโจ่งแจ้ง เย่หมิงจูพลันเหมือนโดนน้ำสาดหน้า เธอขึ้นเสียงสูงเตือนเขา

“เฉิงจื่อเฉียน!”

เสียงนี้ปลุกเฉิงจื่อเฉียนให้ตื่นในพริบตา

ชายหนุ่มถึงตระหนักว่าเขาทำอะไรโง่เง่าลงไป

เมื่อเห็นสายตาเย็นเยียบเหยียดหยามของฉือฮวน เฉิงจื่อเฉียนจึงหน้าละห้อย

วินาทีต่อมา ข้อมือเขาพลันปวดแปลบอย่างรุนแรง

เมื่อมองกลับไป เห็นใบหน้าเย็นชาของสืออวี่ไป๋อยู่ตรงหน้า “เหมือนเจ้าบ่าวจะจำคนผิดนะ เย่หมิงจูอยู่ตรงนั้น”

สืออวี่ไป๋บีบกระดูกข้อมือของเฉิงจื่อเฉียนแล้วกระชากออกจากข้างกายฉือฮวน การสะบัดลวก ๆ ของเขาเกือบทำให้เฉิงจื่อเฉียนล้มจับกบ

เฉิงจื่อเฉียนขบกราม อยากฉีกกระชากสืออวี่ไป๋จนแทบทนไม่ไหว แต่สถานการณ์ไม่เอื้อ การกระทำของเขาเมื่อครู่ก็ผิดปกติ จึงไม่เหมาะจะวู่วาม

บรรยากาศดิ่งลงอย่างเห็นได้ชัด

เหล่าหญิงสาวที่อยู่ในห้องบ่าวสาวไม่กล้าหายใจแรง

ใครจะคิดว่าเฉิงจื่อเฉียนจะทำเรื่องแบบนี้ต่อหน้าผู้คนกัน

เฉิงจื่อเฉียนพูด “หมิงจูไม่ติดใจหรอก ผมแค่ดีใจเกินไปหน่อยที่เห็นฉือฮวน”

“ฮวนฮวนมางานแต่งของพวกเรา หมิงจูต้องดีใจยิ่งกว่าใครแน่นอน”

เบ้าตาของเย่หมิงจูแดงเรื่อ โกรธการกระทำไร้ยางอายของเฉิงจื่อเฉียนจนตัวสั่น แต่ก็ต้องช่วยเขาแก้สถานการณ์ เธอฉีกยิ้มแข็ง ๆ “ใช่ค่ะ ฉันไม่จุกจิกหรอกค่ะ”

“ฉือฮวน อวี่ไป๋ ที่พวกเธอมางานแต่งของฉัน ฉันดีใจมากจริง ๆ หลังจากนี้พวกเรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันใช่ไหม?”

ฉือฮวนไม่ตอบ เธอเดินไปข้างสืออวี่ไป๋อย่างเงียบเชียบแล้วจับมือเขานิ่ง ๆ

รังสีอาฆาตรอบกายสืออวี่ไป๋พลันเปลี่ยนไป เขาหลุบตามองใบหน้าเล็กของฉือฮวน สายตาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนในพริบตา

คำพูดเป็นมิตรของเย่หมิงจูไม่ได้รับการตอบกลับ เธอจึงมองฉือฮวนอย่างน้อยใจ

ไม่รอให้เธอได้ขุ่นเคือง ข้างนอกก็มีเสียงดังขึ้นมากะทันหัน

“เฉิงจื่อเฉียน ไสหัวออกมาซะ!”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ คนในห้องต่างตกตะลึง มองหน้ากันอย่างทำอะไรไม่ถูก มีแค่ฉือฮวนที่รู้สึกตื่นเต้น

ดีมาก ของขวัญชิ้นใหญ่ที่ให้เฉิงจื่อเฉียนและเย่หมิงจูมาถึงแล้ว

ดวงตาเป็นประกายวิบวับของเธอพลันตกอยู่ในสายตาสืออวี่ไป๋

ฉือฮวนและสืออวี่ไป๋สื่อสารผ่านสายตา

‘เกิดอะไรขึ้นครับ?’

ฉือฮวนขมวดคิ้ว

‘แค่ดูก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอคะ?’

สืออวี่ไป๋เก็บสายตา

ขณะเดียวกันทุกคนต่างถูกเสียงข้างนอกดึงดูดความสนใจ

ข้างนอกตะโกนมาสองรอบแต่ไม่เห็นเฉิงจื่อเฉียน เสียงนั่นจึงทวีความโกรธ ตะโกนเรียกอย่างไม่สนใคร

“เย่หมิงจู เฉิงจื่อเฉียน พวกแกไสหัวออกมาซะ!”

“คุณเป็นใครน่ะ ไม่รู้เหรอว่าวันนี้เป็นวันแต่งงานของพวกเขา? มีอะไรก็พูดดี ๆ รอเวลาอื่นค่อยมาหาก็ได้ คุณจะมาพังสถานที่ในวันมงคลไม่ได้นะ!”

“ฉันมาหาพวกมันนั่นแหละ แล้วก็ต้องพูดวันนี้ให้ชัดเจนด้วย”

“หมิงจูเป็นของฉัน สินสอดก็ให้ไปแล้ว เธอมีสิทธิ์อะไรมาแต่งกับเฉิงจื่อเฉียนลับหลังฉัน?”

“รีบไสหัวออกมาพูดให้ชัดเจนซะ!”

เมื่อบ้านเฉิงเห็นคนก่อเรื่องจะปล่อยไปได้อย่างไร ทั้งเด็กและผู้ใหญ่หลายคนต่างลุกขึ้นมาจับคนคนนั้นแล้วกำลังจะนำไปโยนออกจากบ้าน

ใครจะคิดว่าความเคลื่อนไหวนี้จะทำให้ชายคนนั้นเดือดดาลโดยสมบูรณ์ เมื่อผ่านโต๊ะตัวหนึ่งก็เอาเท้าไปขัดทำให้โต๊ะยกขึ้น

บนโต๊ะมีอาหารที่ทำเสร็จเรียบร้อยวางอยู่ ถ้วยชามพลันกระแทกกัน น้ำแกงเครื่องดื่มสาดกระเซ็น

เสียง ‘เคร้ง’ ดังขึ้น ทุกคนนิ่งอึ้งแล้วค่อย ๆ หันไปทางต้นเสียง

ฉือฮวนเห็นฉากนี้ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

ละครตลกถึงจุดสุดยอดแล้ว

เธอยกยิ้มอย่างคนที่ชอบดูเรื่องสนุกและไม่รังเกียจที่เรื่องจะบายปลาย “หมิงจู มีคนมาหาเธอแน่ะ”

ใบหน้าเย่หมิงจูขาวซีด!