CW: มีฉากถึงเนื้อถึงตัวชัดเจน

บทที่ 92 อวี่

ฝีเท้าของฉือฮวนกระย่องกระแย่งจึงถูกสืออวี่ไป๋ถูลู่ถูกังถอยไปข้างหลังเคลื่อนไปทางห้องนอนใหญ่ทีละก้าว

สืออวี่ไป๋วางเธอบนที่นอนเบา ๆ นิ้วเรียวเห็นข้อนิ้วของเขาปลดกระดุมคอเสื้อเธอ พิศมองด้วยดวงตายิ้ม ๆ แล้วค่อย ๆ ปลดออกต่อหน้าเธอ

ท่วงท่าสง่างามและเชื่องช้าของเขาไม่ช้าไม่เร็วเกินไป การหยอกล้อที่แสดงบนหน้าผากทำให้ลมหายใจเธอร้อนดั่งไฟ

เม็ดแล้วเม็ดเล่า เขาปลดกระดุมที่ไหนกัน กำลังปลดใจที่เต้นระรัวของเธอชัด ๆ!

ฉือฮวนถูกยั่วเย้าจนลมหายใจกระชั้น เมื่อเขากดลึกลงมา เลือดในกายเธอก็ร้อนระอุ เขาจูบอย่างละเมียดละไมเหมือนกำลังระบายความรู้สึกลึก ๆ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา

ฉือฮวนกำนิ้วเขาแน่นทีละนิด ลมหายใจถี่กระชั้นและหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ ในช่วงที่ความรู้สึกเอ่อล้น ริมฝีปากแดงของเธออ้าออกเล็กน้อยแล้วขับร้องเสียงครวญครางครั้งแล้วครั้งเล่าข้างหูสืออวี่ไป๋

นิ้วเรียวยาวของเขาลูบไล้เล็กน้อย ในขณะที่ฉือฮวนข่วนร่างกายของสืออวี่ไป๋อย่างสะเปะสะปะ จนเกิดรอยแผลทั่วร่างแสดงถึงความร้อนเร่าของพวกเขา

“ฮวนฮวน…”

ขนาดเสียงพึมพำชื่อเธอยังปนหวาน หวานจนผสมอะไรก็ไม่อาจละลาย

หัวของฉือฮวนว่างเปล่า กำทุกอย่างที่อยู่ข้างมือแน่น คล้ายกำลังคว้าฟางเส้นสุดท้าย

และสืออวี่ไป๋เป็นคนสำคัญที่เธอต้องคว้าให้แน่นหลังเกิดใหม่มา

ในตอนที่สุขสมที่สุด หางตาของเธอมีน้ำตาซึมจากการตอบสนองของร่างกาย ทั้งที่ควรมีความสุข แต่เสียงสะอื้นไร้สิ้นสุดกำลังกลืนกินเธอ

“สืออวี่ไป๋ คุณจะอยู่กับฉันตลอดไป ไม่จากไปไหนใช่ไหมคะ?”

“แน่นอนครับ”

สืออวี่ไป๋ขมวดคิ้ว โกรธที่เธอไม่เชื่อใจเขา เขาก้มหน้าแล้วออกแรงกัดปากเธอเหมือนสัตว์ตัวน้อยกำลังกัดแทะ

ความเจ็บต่อเนื่องผสมปนเปกับความสุข น้ำตาที่หางตาของฉือฮวนไหลมากกว่าเดิม

เบ้าตาเธอแดง ไล่ต้อนคำตอบอย่างดื้อดึง “ถ้าฉันทำผิดล่ะคะ?”

“ทำอะไรผิดครับ?”

ทั้งที่เป็นช่วงเวลาที่พลุ่งพล่านมากที่สุด สืออวี่ไป๋ราวกับสัมผัสได้ถึงบางอย่างจึงหยุดการกระทำลง

“ไม่ว่าเรื่องอะไร คุณจะให้อภัยฉันใช่ไหมคะ?”

ฉือฮวนว้าวุ่นใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้เธอพลันเข้าใจว่าทำไมเธอถึงว้าวุ่น ไร้หนทางและถึงขั้นร้องไห้ขนาดนี้แม้กำลังหวานล้ำปานน้ำผึ้ง

เพราะความสุขนี้เป็นสิ่งที่ไขว่คว้ามา เธอเคยทำผิดพลาดมาก่อน ชีวิตก่อนก็ผิด เดิมคิดว่าเกิดใหม่แล้วจะสามารถชดเชยความผิดพลาดในชีวิตนี้ได้

แต่ขณะที่ทะลุมิติมา ความผิดพลาดก็ก่อรูปแล้ว

แม้เธอจะพยายามปกปิด แต่เธอก็ยังกลัววันที่กระดาษไม่อาจห่อไฟ กลัวว่าความสุขในมือจะเป็นแค่ดอกไม้ในกระจก ดวงจันทร์บนผิวน้ำ แค่แตะก็สลาย

สืออวี่ไป๋มองเธออย่างล้ำลึกจากบนลงล่าง ไม่เปล่งเสียงสักแอะ

“ถ้าไม่ใช่ความผิดทางศีลธรรม ผมก็ไม่จุกจิกหรอก ฉือฮวน คุณน่าจะรู้ว่าผมชอบคุณ”

ราวกับความเร่าร้อนที่อ้อยอิ่งบนร่างของสืออวี่ไป๋ลดลงเล็กน้อย อากาศในห้องเหมือนจะเบาบางไปมาก

ฉือฮวนกระวนกระวายใจ เธอรีบกอดแล้วปกปิดด้วยการซุกหัวที่อกเขา

“ฉันรู้ค่ะ ฉันก็ชอบคุณเหมือนกันค่ะ อวี่ไป๋”

เธอร้องไห้ น้ำตาจากหางตาหลั่งรินจนเปียกชุ่มบ่าของสืออวี่ไป๋

นัยน์ตาสืออวี่ไป๋มีแววมาดร้ายแวบผ่าน เขาก้มหน้าจูบหางตาเธอหนัก ๆ แล้วตรึงเธอไว้ที่หมอน

ฉือฮวนไม่กล้าขยับ ส่วนลึกของหัวใจเต็มไปด้วยความปวดร้าว เธอเกร็งร่าง อวัยวะที่ขยับอย่างเดียวก็คือนิ้วมือ เธอสอดนิ้วเข้าไปในเสื้อเชิ้ตกึ่งปิดกึ่งเปิดของเขาแล้วปลอบโยนความอบอุ่นเล็กน้อยบนผิวเนื้อของเขา

จูบของสืออวี่ไป๋ราวกับฝนโปรยปราย เขาจูบบนหางตา ขนตา เปลือกตา จมูกโด่งเล็ก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาใส ติ่งหูกลมกลึงและลำคอขาวระหงของเธอ เขามองเส้นเลือดปูดของเธอตอนถูกปลุกเร้าและมองประกายวิบวับในดวงตาของเธอ

สุดท้ายก็จูบปิดปากเธออย่างไม่รู้จักพอ

“ชอบผมเหรอครับ?”

สืออวี่ไป๋ขมวดคิ้ว ใบหน้าเคร่งขรึมเผยความต้องการอันมืดมิดและรังสีความชั่วร้าย “แสดงให้ผมดูหน่อยสิ”

ลมหายใจของฉือฮวนร้อนไหม้ในลำคอ เธอถามเขาเสียงสั่น “แสดงยังไงคะ?”

“เรียก”

“เอ๋?”

เสียงท้ายของคำว่า “เอ๋” ในประโยคนี้ถูกลากยาว เปลี่ยนเป็นความไพเราะและยืดยาว ขนตาของฉือฮวนสั่นระริก นัยน์ตามีหมอกก่อตัว

เธอมองเขาผ่านแสงสลัว รอบกายสืออวี่ไป๋ราวกับมีฟิลเตอร์

“เรียกชื่อผมสิครับ”

“อวี่ อวี่ไป๋”

“ครับ ต่อสิ”

สืออวี่ไป๋ดูดเม้มติ่งหูเธอ ความรู้สึกในอกของฉือฮวนพลันแตกกระเจิงราวกับมีอะไรบางอย่างแตกออกมาในร่าง

นัยน์ตาชุ่มน้ำของเธอเป็นประกาย จับไหล่ของสืออวี่ไป๋อย่างไม่อาจทานทน

“ชอบผมจริง ๆ ใช่ไหมครับ?”

“ชะ…ชอบค่ะ…”

สืออวี่ไป๋กัดไหล่เธออย่างแรง “ถ้าทิ้งร่องรอยของผมไว้ คุณคงไม่ติดใจใช่ไหมครับ?”

“ฉัน…”

ฉือฮวนพูดไม่ออก ความเสียดแทงแผ่ไปทั่วประสาท กลบความหวานก่อนหน้านี้เสียมิด

เธอตกตะลึง สืออวี่ไป๋ตรงหน้าเป็นสืออวี่ไป๋ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ความร้ายกาจและความเย็นเฉียบล้อมร่างเขา ใบหน้าทั้งน่ากลัวและมืดมน

“ฮวนฮวน ยั่วยุผมแล้วก็ต้องจ่ายค่าตอบแทนนะ”

นิ้วมือเรียวจนเห็นข้อนิ้วของเขาลูบไล้นิดหน่อยบนรอยฟันเด่นชัดบนหัวไหล่ขาวกระจ่างของเธอ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดอย่างเป็นห่วงด้วยเสียงเบา “เจ็บไหมครับ?”

“เสียใจภายหลังไหม?”

ฉือฮวนรู้สึกกลัวจาง ๆ จากเหตุการณ์นี้ เบื้องลึกในจิตใจราวกับมีความกลัวไม่อาจอธิบายได้พุ่งพรวดขึ้นมา แต่มันเลือนรางเกินไป เธอจึงไม่อาจเข้าใจสาเหตุได้ในชั่วขณะ

เธอกัดปากแล้วส่ายหน้า

“ผมพูดชัดเจนแล้วตอนที่อยู่โรงแรมในคืนนั้น ถ้าคุณยั่วยุผม คุณอย่าได้คิดหนีไปตลอดชีวิต แต่คุณไม่เชื่อฟัง สิ่งที่คุณพูดเมื่อกี้เพราะกำลังปูทางหนีเพื่อตัวเองอยู่หรือเปล่า?”

สืออวี่ไป๋บีบจมูกเธอ แล้วกล่าวอย่างไม่พอใจ “คนขี้โกหก!”

“ฉันไม่ใช่…”

“อวี่ไป๋ ฉันเคยทำผิดจริง ๆ ค่ะ”

“ความผิดอะไรครับ แค่บอกความจริงตอนนี้เท่านั้น”

ฉือฮวนน้ำท่วมปาก

เธอโชคดีมาตั้งเท่าไร จดหมายนั้นก็จมก้นแม่น้ำแล้ว เฉิงจื่อเฉียนและเย่หมิงจูจะแต่งงานกัน ทุกอย่างสำเร็จแล้ว ความเป็นจริงแน่นอนแล้ว คงไม่ถูกพบหรอกมั้ง?

นัยน์ตาเธอเป็นประกายเล็กน้อย กอดสืออวี่ไป๋เข้าอกอย่างกะทันหัน

เธอสัมผัสได้ถึงร่างกายสั่นเบา ๆ ของสืออวี่ไป๋ เสียงเขาดังขึ้นจากเหนือศีรษะ “ผมให้โอกาสคุณแล้วนะครับ”

ฉือฮวนไม่พูดไม่จา นำความเปราะบางซุกในอ้อมกอดสืออวี่ไป๋

“สืออวี่ไป๋ ฉันแค่คิดว่าฉันมีความสุขเกินไป กลัวว่าความสุขนี้จะหลุดลอยไป เพียงไม่ระวังนิดเดียวก็คว้าไว้ไม่อยู่แล้ว”

“ไม่แน่นอนครับ”

เธอถูกมือใหญ่อันอบอุ่นลูบผม “จากวันนี้จนวันสุดท้ายผมจะมีแค่คุณ”

ใบหน้าของฉือฮวนถูกสืออวี่ไป๋ประคองไว้ในอุ้งมือแล้วบังคับให้สบดวงตาที่มีคลื่นใต้น้ำอันลึกล้ำของเขา

“คุณเป็นเด็กดีนะ ฮวนฮวน ขอแค่คุณเป็นเด็กดี…”

…ผมจะยกชีวิตทั้งหมดให้คุณ

สืออวี่ไป๋ไม่ได้พูดหกคำสุดท้ายออกไป มุมปากยกขึ้นอย่างร้ายกาจ มองริมฝีปากแดงนุ่มของเธอราวกับถูกน้ำวนดูด เขาเอียงคอแล้วจูบหนัก ๆ ลงไป

นิ้วของฉือฮวนงอทีละนิ้ว

เส้นสายที่เครียดตึงในร่างกายพลันขาดผึงในชั่วพริบตา ลมหายใจในลำคอก็ค่อย ๆ ผ่อนลง เธอคล้องคอสืออวี่ไป๋อย่างช้า ๆ

และเธอกำลังกอดความสุขในชาตินี้ของเธอ

สืออวี่ไป๋ ครั้งนี้ความตายก็ไม่อาจแยกเราจากกันได้!