บทที่ 87 นะ

ขณะที่ฉือฮวนเคลื่อนใบหน้าเข้ามา ริมฝีปากของเขาอ้าออกเล็กน้อย กลิ่นหอมนุ่มลอยเข้าสู่โพรงจมูกเขาอย่างไม่ว่างเว้น ร่างกายของสืออวี่ไป๋พลันลุกโชนด้วยเพลิงกองใหญ่ พานทำให้เลือดในกายเดือดพล่าน

ความยับยั้งชั่งใจทั้งหมดสลายกลายเป็นควันในพริบตา

เขาคว้าไหล่ของฉือฮวน นิ้วเรียวเห็นข้อนิ้วจิกลงเนื้อผ้า ส่งความเร่าร้อนดุจไฟอันบ้าคลั่งกลับคืนไป

ฝ่ายเริ่มก่อนตกอยู่ในกำมือของสืออวี่ไป๋ ลมหายใจทั้งหมดถูกดูดกลืน ท่ามกลางเสียงอันเงียบงันนี้ ข้างหูได้ยินแค่เสียงหัวใจเต้นที่เร็วขึ้นเรื่อย ๆ ราวรัวกลอง

กล้ามเนื้อทั้งร่างเธอเครียดเขม็ง กลัวสืออวี่ไป๋ได้ยินเสียงหัวใจเหมือนกวางกำลังวิ่งเล่นนี้

สายลมอบอุ่นจากไป สายลมหนาวลอยมา เงาสองร่างเกาะเกี่ยวกันตรงที่เดิมอย่างเงียบ ๆ ภายใต้แสงไฟถนน

เมื่อการจูบจบลง ใบหน้าฉือฮวนร้อนดั่งไฟ เธอมองสืออวี่ไป๋ด้วยดวงตาสั่นไหว เขายกยิ้มมุมปาก มือข้างหนึ่งซุกกระเป๋า มองเธอด้วยสายตาลึกล้ำสีหม่นภายใต้แสงไฟถนน

“แค่ก ๆ”

เธอกระแอม พยายามมองข้ามความประดักประเดิดที่ตามติดเป็นเงา

“คุณคิดได้หรือยังครับว่าจะกินอะไร?”

“ก๋วยเตี๋ยวผัดค่ะ”

“ได้ครับ”

ฉือฮวนนึกว่าสืออวี่ไป๋จะแหย่เธอเสียอีก ไม่คิดเลยว่าสิ่งที่เขาเอ่ยกลับเป็นเรื่องดาษดื่นอย่างอาหาร

เธอลอบมองเขา สัมผัสได้ว่าเขายังอารมณ์ดีอยู่ จึงแอบก้าวเข้าไปย่นระยะห่างระหว่างพวกเขา นิ้วมือขาวซีดไต่ขึ้นบนมือใหญ่ที่ดูหยาบกร้านของเขา

สายตาของสืออวี่ไป๋วาดผ่านมา สายตาสองคู่สบกัน ใบหน้าฉือฮวนเบ่งบานราวฤดูใบไม้ผลิแล้วยิ้มให้เขาหวานหยด

กินข้าวเย็นเสร็จ พวกเขาก็กลับโรงแรม เมื่อผ่านห้องของสือจิ้งเสียน ประตูพลันเปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าคุ้นเคยของสือจิ้งเสียน

“โอ้”

สายตาของเธอหยุดตรงมือที่กำลังกอบกุมกันของพวกเขา เธอขมวดคิ้ว “ดูเหมือนจะคืบหน้าไม่เลวเลยนี่”

ฉือฮวนพลันประหม่า กลัวว่าสือจิ้งเสียนจะพูดอะไร

“น้องสะใภ้”

กลัวอะไรได้อย่างนั้น สือจิ้งเสียนเรียกเธอในประโยคต่อมา แถมยังกระดิกนิ้วให้เธออีก สายตาเต็มไปด้วยความล่อลวง

“มานี่สิ พี่ซื้อของขวัญให้เธอด้วยละ รับรองว่าเธอต้องชอบแน่”

ฉือฮวนลังเล กลัวว่าสือจิ้งเสียนจะขุดหลุมอะไรให้เธออีก

ราวกับรู้ความคิดของเธอ สือจิ้งเสียนจึงพูดอย่างหงุดหงิด “อะไร ยังกลัวพี่จะกินเธออีกหรือไง? หรือกลัวว่าพี่จะส่งระเบิดให้?”

เสียงของสืออวี่ไป๋ดังขึ้น “ไปเถอะครับ เดี๋ยวผมจะรอคุณที่ห้อง”

“…ค่ะ”

สือจิ้งเสียนได้รับคำตอบก็รีบดึงเธอเข้าห้องอย่างไม่รีรอ เมื่อประตูปิดลง หล่อนก็อ้าปากถามตรง ๆ อย่างไม่สนอะไร “เห็นสภาพเธอก็รู้แล้วว่าเมื่อคืนพวกเธอไม่ได้นอนใช่ไหมล่ะ?”

ฉือฮวนหน้าแดงทั้งแถบ ลมหายใจตีบตันในลำคอ

“พี่คะ!”

นี่มันหัวข้ออะไรกันเนี่ย!

เธอตามจีบสืออวี่ไป๋แต่ไม่คิดว่าจะคืบหน้าเร็วขนาดนี้ อีกอย่างถ้าสำเร็จเร็วเกินไป อาจจะขาดความสุขจากความรักไปไม่น้อยเลยไม่ใช่หรือ?

“จะอายอะไร? คิดว่าตัวเองเป็นหญิงสาวที่ยังไม่แต่งงานหรือไง ร้ายดียังไงก็เคยคลอดลูกแล้วเถอะ”

สือจิ้งเสียนพูดหยันอย่างเดียดฉันท์ พร้อมคว้ามืออีกฝ่ายเดินไปข้างเตียง หยิบถุงสีชมพูขึ้นมาแล้วเทของทั้งหมดบนเตียง

“นี่คือของขวัญที่พี่เตรียมไว้ให้เธอ อาบน้ำเสร็จก็ใส่ซะนะ รับรองว่าอวี่ไป๋ควบคุมตัวเองไม่ได้แน่”

ฉือฮวนทึ่มทื่อเหมือนไม้สลักรูปไก่ บนที่นอนนุ่มนิ่มมีชุดชั้นในเซ็กซี่หลายรูปแบบปรากฏอยู่ สายเรียวเล็กถึงขั้นห่อหุ้มส่วนลับไม่ได้

สีแดงแผ่ซ่านอย่างรวดเร็วจากใบหูสู่แก้ม เธอกัดปาก ใบหน้าแสดงความต่อต้านและขัดแย้ง

“พี่คะ ของพวกนี้ไม่เหมาะกับฉันหรอกค่ะ จริง ๆ นะคะ ตอนนี้ฉันกับสืออวี่ไป๋…” ไม่เหมาะ

แต่สือจิ้งเสียนไม่ให้โอกาสเธอปฏิเสธ

“นี่พี่ตั้งใจซื้อให้เธอโดยเฉพาะเลยนะ ขนาดตัวเธอเลย ถึงพี่จะอยากใส่ แต่พี่ใส่ได้ไหมล่ะ?”

“ทำสีหน้าอะไรของเธอล่ะนั่น เห็นพี่ซื้อของพวกนี้แล้วคิดว่าพี่ไม่ใช่คนมีเกียรติใช่ไหม? ทำไมเธอไม่ลองคิดดูว่าเธอทรมานอวี่ไป๋ของเรายังไงบ้าง เขาเป็นวัยรุ่นเลือดร้อนพลุ่งพล่านคนหนึ่ง แต่งงานมาสามปี แต่เธอกลับจะให้เขาเป็นพระหรือไง?”

“ผู้ชายทนผู้หญิงแบบเธอไม่ไหวหรอก!”

“พี่ไม่สน วันนี้เธออยากใส่ก็ใส่ ไม่อยากใส่ก็ต้องใส่ คืนนี้ต้องมัดใจสืออวี่ไป๋ให้ได้ ไม่อย่างนั้นพี่จะเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่”

“เธอไม่อยากใช้ชีวิตสงบสุขที่อำเภอหนิงเซียงแล้วหรือ อยากให้อยู่ดี ๆ แม่สามีก็แจ้นมาหาแล้วคอยเฝ้าดูชีวิตพวกเธอหรือไง?”

สือจิ้งเสียนกอดอก กรอกข้อมูลใส่อย่างต่อเนื่องด้วยยิ้มเย็นชา ถึงขนาดทิ้งคำขาดไว้ด้วย

“พี่ดูออกว่าเธออยากใช้ชีวิตร่วมกับอวี่ไป๋จริง เธอทนเห็นอวี่ไป๋ทรมานได้เหรอ?”

“ในเมื่อไม่อยากหย่า อย่างนั้นก็มัดใจเขาให้ได้!”

แก้มฉือฮวนแดงก่ำ เธอเข้าใกล้อย่างลังเล ปลายนิ้วยังไม่ทันแตะก็เหมือนถูกไฟเผาจนต้องหดนิ้ว

“พี่คะ อวี่ไป๋ชอบแบบนี้จริง ๆ เหรอคะ?”

“เหลวไหล! เขาเป็นผู้ชายนะ เขาก็ต้องชอบสิ”

“ค่ะ งั้น…” แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความต่อต้าน แต่ฉือฮวนก็ยังเหลือบตาขึ้นอย่างกล้าหาญ นัยน์ตาฉ่ำน้ำมีความแน่วแน่ “ฉันยอมทำเพื่ออวี่ไป๋ค่ะ จะลองดู”

“นี่สิถึงจะพูดรู้เรื่องหน่อย”

……

ฉือฮวนกำถุงสีชมพูแน่น สูดหายใจเข้าหลายรอบถึงค่อยยกมือขึ้นเคาะประตู

‘แอ๊ด!’ ประตูเปิดออก ร่างสูงสง่าปรากฏตรงหน้า แรงกดดันน่ายำเกรงทำให้ฉือฮวนที่ประหม่าอยู่แล้ว เกือบล้มลงภายในหนึ่งชั่วลมหายใจ

สืออวี่ไป๋เพิ่งอาบน้ำเสร็จ หยดน้ำที่เย็นเล็กน้อยไหลตามผมสั้น มือข้างหนึ่งหยิบผ้าขนหนูมาเช็ด หยดน้ำกระเซ็นทีละหยด โครงร่างเขากำลังบังแสงอยู่ ลายเส้นราวกับถูกสลักทีละส่วน กระแทกหัวใจเธอได้สบาย ๆ

‘ตึกตัก ๆ’ เสียงหัวใจเต้นต่อเนื่องจนกลบเสียงอื่นเกือบหมด

เมื่อนึกถึงเรื่องที่ต้องทำ เธอก็กำถุงแน่นอย่างรู้สึกผิดจนเสียงดังกรอบแกรบ

“เอาอะไรมาน่ะ?”

“เอ๋?”

ฉือฮวนรีบเอาของซ่อนไว้ข้างหลัง แต่ก็ตระหนักได้ว่ายิ่งซ่อนยิ่งน่าสงสัย จึงแสร้งเอามากอดไว้ตรงหน้าอกอย่างสบาย ๆ

“อ๋อ ของขวัญน่ะค่ะ”

เธอฉีกยิ้มกระอักกระอ่วน “ของขวัญที่พี่ให้มาค่ะ”

สืออวี่ไป๋ขมวดคิ้ว ถอยออกจากตรงประตูให้เธอเดินเข้ามา

ตรงประตูค่อนข้างแคบ ตอนเดินผ่านก็ปัดผ่านร่างกายของสืออวี่ไป๋ ผิวขาวซีด ร่องกล้ามเนื้อแยกชัดเจน กล้ามเนื้อเป็นมัดทิ่มตาเธอ

กลิ่นหอมสดชื่นถ่ายเทเข้าลมหายใจไม่ยั้ง ร่างฉือฮวนถูกทาบทับด้วยเงาร่างของสืออวี่ไป๋ในทันที

หลับตาก็เป็นเขา ลืมตาก็เป็นเขา

“ฉันไปอาบน้ำก่อนนะคะ”

ฉือฮวนกอดถุงสีชมพูแล้ววิ่งฉิวไปทางห้องอาบน้ำ

สืออวี่ไป๋ไม่เข้าใจ เขาปิดประตูแล้วพูดว่า “พี่ให้อะไรคุณมาครับ?”

สิ่งที่ตอบกลับมาคือเสียงประตูห้องน้ำปิดดัง ‘ปัง’

สืออวี่ไป๋ชะงักเท้า

ตามมาด้วยเสียงแหลมสูงราวเสียงขั้นคู่สามของฉือฮวนซึ่งดังมาจากในห้องน้ำ

“ความลับค่ะ!”

“นี่เป็นความลับระหว่างผู้หญิง ไม่สะดวกบอกคุณค่ะ”

ประโยคสุดท้ายเปลี่ยนเป็นเสียงอู้อี้

มุมปากสืออวี่ไป๋หยักยิ้ม นั่งบนโซฟาแล้วเปิดหนังสือเล่มหนึ่งอย่างไม่ใส่ใจ

เสียงซ่าของน้ำสะท้อนข้างหู ฟังไปฟังมา สืออวี่ไป๋ชักเริ่มฟุ้งซ่าน