บทที่ 69 ตก

หลังฉือฮวนจากมา ตระกูลเฉิงและตระกูลเย่ต่างก็กล่าวโทษและโยนความรับผิดชอบใส่กัน ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องยุ่งเหยิงในพริบตา

เธอเดินไปหาสืออวี่ไป๋ด้วยรอยยิ้มจนคิ้ววาดโค้ง

“พวกเราไปกันเถอะ”

สืออวี่ไป๋มองคิ้วเจ้าเล่ห์ของเธอ แล้วยิ้มมุมปากจาง ๆ “ปีศาจตัวป่วน”

“คุณไม่ชอบเหรอ?”

ฉือฮวนเลิกคิ้วถาม

“เอ่อ…ชอบนะ”

สืออวี่ไป๋ตอบกลับ

มุมปากของฉือฮวนยิ้มกว้างขึ้น เธอเริ่มจับมือเขา “หลังจากดูการแสดงเรื่องเยี่ยมจบฉันก็เพลียมาก เราควรกลับบ้านเมื่อไร?”

“ไปที่สำนักงานและหอพักกับผมก่อน ผมจะเก็บข้าวของทำความสะอาด”

พูดจบทั้งสองก็เดินเคียงข้างกันเข้าไปในอาคารสำนักงานรัฐบาลท้องถิ่น นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของฉือฮวนที่มาถึงสถานที่ทำงานของสืออวี่ไป๋

พูดตามตรง ฉือฮวนแปลกใจเกี่ยวกับสืออวี่ไป๋ เธออยากรู้มาตลอดว่าสืออวี่ไป๋อาศัยความอุตสาหะแบบไหนในการปีนขึ้นสู่บัลลังก์ของชายที่ร่ำรวยที่สุด

การเติบโตด้านจิตใจในช่วงหลายสิบปีมานี้ต้องยากกว่าคนทั่วไปแน่

ห้องทำงานของสืออวี่ไป๋ตั้งอยู่ที่มุมตะวันตกเฉียงใต้ของอาคารสำนักงาน ก่อนเข้าไป ฉือฮวนกำหมัดแน่น เดินตามหลังสืออวี่ไป๋อย่างประหม่าจนสูดหายใจเข้าลึก ๆ หลายครั้ง

“คุณอยากให้ฉันไปด้วยจริง ๆ เหรอ?”

ฉือฮวนถามอย่างไม่มั่นใจ ในเมื่อผู้ชายหลายคนมีข้อห้ามไม่พาภรรยาไปที่ทำงาน

“ถ้าไม่ชอบจะไม่ไปก็ได้นะ”

คำตอบของสืออวี่ไป๋เย็นชา

แต่ฉือฮวนก็เข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ของคำพูดของเขาทันที ถ้าเธอไม่ไปจริง ๆ กลัวว่าเขาคงจะผิดหวังไม่น้อย

จะว่าไปสืออวี่ไป๋ทำงานในสำนักงานรัฐบาลท้องถิ่นมาหลายปีแล้ว แต่ภรรยาเขาไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าเพื่อนร่วมงานเลย

นอกจากนี้ยังมีข่าวลือไม่น่าฟังแพร่สะพัดไปทั่ว เธอไม่รู้จริง ๆ ว่า สืออวี่ไป๋สามารถทนได้ยังไงในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

“ถ้าคุณไม่รังเกียจ ฉันก็จะเข้าไป”

ฉือฮวนจับแขนของสืออวี่ไป๋อย่างยินดี จากนั้นก็รู้สึกว่าอารมณ์ของเขาดีขึ้นบ้าง

เมื่อเปิดประตู ทันทีที่ทั้งสองปรากฏตัวที่ประตู เสียงในสำนักงานใหญ่ก็ดูจะเงียบลงทันที

ดวงตานับไม่ถ้วนจ้องใบหน้าฉือฮวน

ฉือฮวนเข้าใจท่าทีของคนเหล่านี้ ตระกูลเฉิงมาก่อปัญหาไว้ที่สำนักงานรัฐบาลท้องถิ่น เธอยังมีหน้าอยู่กับสืออวี่ไป๋ได้อย่างไร?

แม้แต่สืออวี่ไป๋ก็ถูกสายตาไม่ประสงค์ดีจับจ้อง

มีคนผิวปากพลางมองที่ฉือฮวนอย่างไร้ศีลธรรม และถามว่า “อวี่ไป๋ นี่คือใคร?”

นัยน์ตาของสืออวี่ไป๋เป็นประกายเย็นชา ริมฝีปากของเขาเม้มเหมือนมีดกรีด ไม่ตอบกลับ

หัวใจของฉือฮวนถูกบีบรัดแน่น เธอเริ่มกล่าวสวัสดี “สวัสดีค่ะทุกคน ฉันคือคนรักของสืออวี่ไป๋”

“โอ้ ที่แท้ก็พี่สะใภ้ สืออวี่ไป๋ทำงานในสำนักงานรัฐบาลท้องถิ่นมาหลายปีแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่พี่สะใภ้แวะมา!”

ประโยคนี้แฝงนัยยะบางอย่าง ทำให้ใบหน้าฉือฮวนรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา

คนกลุ่มหนึ่งเฝ้ามองฉือฮวนด้วยความสนุกสนาน

“พี่สะใภ้ กลุ่มคนที่อยู่ข้างนอกเอะอะต้องการพบสืออวี่ไป๋คือใครเหรอ?”

“ได้ยินมาว่าคุณมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับพวกเขา?”

คนที่ถามคำถามนี้กับคนที่ผิวปากเป็นคนคนเดียวกัน เสื้อกล้ามที่สวมอยู่นั้นเบี้ยวจนมาอยู่ตรงคอ

ขณะที่เขากำลังพูด หลัวเชี่ยนลอบยิ้มอยู่ด้านข้าง ราวกับเธอกำลังดูละครเรื่องเด็ด

ทันทีที่เห็นหลัวเชี่ยน ฉือฮวนก็เข้าใจทุกอย่าง

ครั้งสุดท้ายที่เธอมาที่สำนักงานรัฐบาลท้องถิ่น เธอบังเอิญจับได้ว่าหลัวเชี่ยนตามเกาะแกะสืออวี่ไป๋ เธอวางแผนจะทำลายชื่อเสียงตัวเองแล้วใช้ประโยชน์จากโอกาสนั้นเลื่อนตำแหน่งหรือไม่?

เกรงว่า…ฉันคงไม่อาจปล่อยให้เธอสมปรารถนาแล้วละ

ฉือฮวนสางผมของเธอให้เรียบ ทุกคนนึกว่าเธอจะละอายใจ แต่เธอกลับยิ้มพร้อมคิ้ววาดโค้ง

“ไม่รู้จะเริ่มเล่ายังไง เอาเป็นว่าเป็นคนจากหมู่บ้านเดียวกัน และพวกเขาก็ตามติดหนึบเหมือนแผ่นกอเอี๊ยะ”

“งั้น… คุณกับพวกเขารู้จักกันเหรอ?”

ฉือฮวนมองตรงไปยังชายหนุ่มที่ถามคำถาม

ชายคนนี้ไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะสงบและใจเย็นขนาดนี้ ท่าทางใจเย็นนี้ทำเอาเขาตกตะลึงไม่น้อย

หลังจากตกตะลึง หม่าฮว๋ายเหรินก็พูดว่า “อวี่ไป๋ ฉันเพิ่งเอาจดหมายให้ผู้อำนวยการ นายอยากจะลาออกจริง ๆ เหรอ?”

“อะไรนะ? ลาออก?”

คำพูดของหม่าฮว๋ายเหรินเสมือนก้อนหินตกน้ำ ทำให้เกิดคลื่นนับพันในทันที

“สืออวี่ไป๋ คุณอยากลาออกเหรอ?”

คนกลุ่มหนึ่งมองสืออวี่ไป๋ด้วยความประหลาดใจ

คนที่สะเทือนอารมณ์ที่สุดคือหลัวเชี่ยน

เธอไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน มองสืออวี่ไป๋ราวกับว่าเธอกำลังมองคนโง่หรือคนบ้า

“ใช่”

สืออวี่ไป๋ตอบเบา ๆ แล้วหันกลับมาแล้วพูดกับฉือฮวนว่า “นั่งลงที่โต๊ะทำงานผม เดี๋ยวผมกลับมา”

“ได้”

สืออวี่ไป๋นำฉือฮวนไปที่โต๊ะของเขา หันหลังเดินออกจากออฟฟิศใหญ่พร้อมกับหม่าฮว๋ายเหริน

ฉือฮวนนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ตอนแรกเธอถูกดึงดูดด้วยรูปถ่ายครอบครัวบนโต๊ะ ครอบครัวสามคนถ่ายในสตูดิโอถ่ายภาพหลังจากที่เธอให้กำเนิดสือเยี่ยน

เพราะเธอต่อต้านการแต่งงานครั้งนี้อย่างสุดใจ ถึงขั้นเกลียดลูกชายตัวเอง ลูกจึงไม่ได้อยู่ในอ้อมแขนของแม่ แต่ถูกอุ้มไว้ในอ้อมแขนของสืออวี่ไป๋

ดวงตาของฉือฮวนเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความรังเกียจ ในขณะที่ดวงตาของสืออวี่ไป๋เย็นชาและสับสนเล็กน้อย เมื่อเขามองกล้อง ความสับสนเล็กน้อยนั้นถูกแทนที่ด้วยความระมัดระวังและความตื่นตัวเป็นส่วนใหญ่

เยี่ยนเยี่ยนน้อยลืมตาโตสีขาวดำด้วยความสับสน บางทีอาจรู้สึกถึงบรรยากาศน่าอึดอัดระหว่างพ่อแม่ เขากำหมัดเล็ก ๆ สองหมัดและเม้มริมฝีปากสีชมพูแน่น

นี่คือภาพครอบครัวที่ไม่มีความสุข

หลังจากให้ความร่วมมืออย่างเหนียวแน่นในการถ่ายภาพ ฉือฮวนไม่สนใจเลย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารูปถ่ายล้างเสร็จเมื่อไร

คิดไม่ถึงว่าสืออวี่ไป๋จะเอาภาพถ่ายใส่กรอบเรียบร้อยและวางไว้บนโต๊ะ

ฉือฮวนอดไม่ได้ที่จะมองรูปถ่ายพลางตกอยู่ในภวังค์

ในหูยังได้ยินเสียงซุบซิบของคนอื่นไม่หยุด

ก่อนหน้านี้ต่อหน้าสืออวี่ไป๋ คนเหล่านี้อาจกังวลไม่กล้าพูด

ตอนนี้สืออวี่ไป๋ไม่อยู่ที่นี่และหม่าฮว๋ายเหรินก็ไม่อยู่เช่นกัน จึงเริ่มเยาะเย้ยเธอต่อหน้า

“ทำไมสืออวี่ไป๋ถึงลาออก? เรื่องวันนี้ขัดขวางการปฏิบัติหน้าที่ตามปกติของสำนักงานรัฐบาลท้องถิ่นของเราเหรอ?”

“ฉันเดาว่าคงมีส่วนเกี่ยวข้องกับคนไร้ยางอายแน่”

เสียงนั้นเป็นของหลัวเชี่ยนอย่างชัดเจน

“จุ๊ จุ๊ ถ้าฉันมีภรรยาแบบนี้ จะทุบตีเธอจนแยกทิศไม่ถูกเลย กล้าสวมเขาให้สามี ไม่รักชีวิตแล้วหรือไง!”

“สืออวี่ไป๋แสนดีจริง ๆ เกิดเรื่องทะเลาะกันถึงขั้นนี้ ยังไม่ยอมทิ้งภรรยาของเขาอีก”

“แต่ใบหน้าเธอก็สวยจริง ๆ”

มีคนพูดด้วยน้ำเสียงลามกและสูดปากของเขา

“ภรรยาที่สวยขนาดนั้น ให้คุณ คุณจะเอาไหม?”

หลัวเชี่ยนเริ่มเสนอเพื่อนร่วมงานด้วยคำพูดแปลก ๆ

คนที่พูดรีบปฏิเสธ “น้ำใจผู้หญิงยากจะยอมรับ ฉันไม่มีโชคแบบนั้น โชคลาภแบบนี้ยกให้สืออวี๋ไป๋ดีกว่า”

หมัดที่กำแน่นอยู่แล้วของฉือฮวนยิ่งกำแน่นขึ้นอีก

เธอคอยเตือนตัวเองอยู่ในใจเรื่อย ๆ ว่าคนเหล่านี้เป็นเพื่อนร่วมงานของสืออวี่ไป๋ ตอนนี้เขากำลังจะลาออกแล้ว ดังนั้นอย่าสร้างปัญหาในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้

แต่เห็นได้ชัดว่าบางคนไม่อยากให้มันง่ายสำหรับเธอ

เมื่อเห็นเธอก้มศีรษะลงและไม่พูดอะไร หลัวเชี่ยนก็กัดฟัน ก้าวไปข้างหน้าเพื่อดันไหล่ฉือฮวน

“ฉือฮวน คุณไม่มีความละอายเลยเหรอ? คุณทำให้สืออวี่ไป๋ถึงขั้นลาออก ยังมีหน้าอยู่เคียงข้างเขาอีก!”