บทที่ 64 คล้ายฉบับที่เจ็ดที่คุณเขียนมากนะ

สืออวี่ไป๋ทิ้งสายตาบนใบหน้าเล็กของเธออยู่นาน นานจนเธอแทบหยุดหายใจ เขาถึงจะตอบ

เสียงเขาแหบแห้ง “ไม่เป็นไรครับ”

“นี่เป็นปัญหาของผม ไม่ใช่ของคุณ”

เขามองเธอผ่านแพขนตาหนา

ฉือฮวนไม่เข้าใจ

“หมายความว่ายังไงคะ?”

ราวกับสืออวี่ไป๋โล่งใจ มือใหญ่แสนอบอุ่นลูบผมเธอ พร้อมก้มมองจดหมายรักสีเหลืองซีดกองนั้น

“เดี๋ยวผมจะเก็บไว้ให้เอง”

ฉือฮวนยินดีเป็นอย่างยิ่ง ยังไงของพวกนี้ก็เหมือนเผือกร้อนลวกมือสำหรับเธออยู่แล้ว ไม่นับว่าเป็นอะไร ไม่สู้ส่งให้สืออวี่ไป๋จัดการดีกว่า

แต่หลังจากนั้นฉือฮวนก็เสียใจมากที่ส่งจดหมายรักพวกนี้ให้สืออวี่ไป๋

นี่คือเรื่องราวหลังจากนั้น

เมื่อกลับถึงบ้าน พวกเขากินข้าวพร้อมกันที่บ้านฉือ ไม่นานก็กลับเทศมณฑล

สืออวี่ไป๋เก็บจดหมายกองนั้นไว้ในห้องหนังสืออย่างระมัดระวัง ทุกครั้งที่ฉือฮวนเห็นจดหมายรักพวกนั้น ใบหน้าเล็กก็ซีดเซียวตลอด

ทว่าสืออวี่ไป๋กลับสนใจจดหมายเป็นพิเศษ ฉือฮวนเห็นเขาหยิบจดหมายซีดเหลืองขึ้นมาหนึ่งฉบับแล้วอ่านเงียบ ๆ ใต้แสงไฟ

ทุกครั้งที่เขาแตะจดหมาย ฉือฮวนอยากหายตัวไปทันที

ตอนที่เขาอ่านจดหมาย บางครั้งก็อารมณ์สงบนิ่งถึงขั้นล้อเธอประโยคสองประโยคและแก้ไขไวยากรณ์ให้เธอ

ฉือฮวนรับคำชี้แนะอย่างเจี๋ยมเจี้ยมด้วยใบหน้าแดงแจ๋

แต่อารมณ์มั่นคงของสืออวี่ไป๋มักสลายไปในพริบตา เขามักเหลือบมองเธอพร้อมหยักยิ้มเย็นเยาะหยัน

ทุกครั้งที่เห็นมุมโค้งที่มุมปากเขา เธอก็ชาไปทั้งร่าง

วันนี้ก็เหมือนกัน หลังจากส่งสองแม่ลูกเฉิน ฉู่หนิงหนิงและจางถิงแล้ว เธอก็คิดคำนวณรายได้วันนี้ กำลังจะไปบอกข่าวดีกับสืออวี่ไป๋ กลับเห็นชายหนุ่มนั่งหลังตรงอ่านอะไรบางอย่าง

เธอเดินไปหาด้วยความสงสัย ขณะกำลังจะเอ่ยปากก็ดันเหลือบไปเห็นกระดาษจดหมายสีเหลืองซีดเสียก่อน มุมปากเธอพลันแข็งค้างขึ้นมา ฉือฮวนหมุนตัวจะเดินหนี

เสียงเย็นเอ่ยรั้งเธอ “หนีอะไรครับ?”

ขาของฉือฮวนหยุดชะงักอยู่กับที่ แล้วหันกลับพร้อมยิ้มแห้ง มองสามีด้วยรอยยิ้มตาหยีไม่ได้พูดอะไร

“คุณ…อ่านจดหมายอีกแล้วนะคะ”

เธอเหลือบมองอย่างรังเกียจ จดหมายพวกนี้ทรมานใจเธอไม่น้อย เธอน่าจะไม่ฟังผู้เป็นสามีตั้งแต่แรก แล้วเผามันซะ

ถ้าเป็นอย่างนั้น เธอจะได้ไม่ต้องมาเจออารมณ์ที่คาดเดาไม่ได้ของสืออวี่ไป๋

ช่วงนี้เธอเหนื่อยมากจริง ๆ

“อืม”

สายตาของสืออวี่ไป๋เคลื่อนจากจดหมายแล้วหยุดลงที่ใบหน้าจ๋องอันเห็นได้ชัดของฉือฮวน

“ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้คุณรับปากจะเขียนจดหมายรักให้ผมนี่ เขียนเป็นยังไงบ้างล่ะ?”

ฉือฮวนพลันรู้สึกหืดขึ้นคอ “คะ? ช่วงนี้เหนื่อยมาก ฉันก็เลย…ลืมไปแล้วค่ะ…”

เธอกำลังขายความน่าสงสาร

สืออวี่ไป๋ขมวดคิ้ว “อย่างนี้นี่เอง…”

ตอนที่ฉือฮวนกำลังจะผ่อนหายใจเพราะนึกว่าเขาจะปล่อยเธอไปแล้ว กลับได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาดังขึ้นจากข้างหู

“ที่แท้การชอบใครสักคนก็มีมากมีน้อย ถ้าชอบมากก็เขียนจดหมายหลายฉบับได้ในคราวเดียว ถ้าชอบน้อยก็ไม่ยอมขยับปากกาเลยเพราะเหนื่อยล้า”

ฉือฮวนไหล่สั่น เธอพลันยืดตัวขึ้น

เมื่อเห็นสืออวี่ไป๋ที่เหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม ความเย็นเยียบก็พุ่งจากเท้าขึ้นหัว

“จู่ ๆ ฉันก็ไม่เหนื่อยแล้ว”

“สืออวี่ไป๋ ฉันจะไปเขียนเดี๋ยวนี้แหละค่ะ!”

เธอกำลังจะออกวิ่งอย่างรวดเร็ว

ขอหลบสายตาคมกริบของสืออวี่ไป๋ก่อนแล้วค่อยคิดแล้วกัน!

จากนั้นก็…

“วิ่งไปผิดทางแล้ว…”

สืออวี่ไป๋คว้าคอเสื้อเธอนิ่ง ๆ นิ้วเรียวเห็นข้อนิ้วชี้ไปทางห้องหนังสือ มุมปากยกยิ้มที่ดูยังไงก็เป็นรอยยิ้มเยาะ

ฉือฮวนยิ้มเก้อ ๆ

เธอฝืนยิ้มตาหยีออกมาแล้วถอยหลังเข้าประตูห้องหนังสือทีละก้าว เมื่อสัมผัสลูกบิดประตูก็ปิดประตูเสียงดังปัง

เมื่อมีประตูขวางกั้นสายตานั้น ใจที่เต้นอย่างบ้าคลั่งของฉือฮวนก็เริ่มกลับเป็นปกติ

ณ ห้องรับแขก มือเรียวยาวของสืออวี่ไป๋กำแน่น กระดาษจดหมายที่เรียบและเหลืองซีดพลันถูกขยำ

ช่วงเวลาหลังกินข้าวเย็นเสร็จของทุกวันกลายเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดของฉือฮวน เธอกัดปากกาพยายามเค้นสมองว่าเขียนยังไงถึงจะดูจริงใจและร้อนแรง ต้องเขียนยังไงถึงจะดูแปลกใหม่ ไม่ซ้ำกับคำและรูปแบบของจดหมายรักก่อนหน้านั้น

นี่ทำให้ฉือฮวนลำบากแทบแย่

คำวิจารณ์ของสืออวี่ไป๋ยิ่งทำให้หน้าเธอยับย่นมากองรวมกัน

“จดหมายฉบับนี้คล้ายฉบับที่เจ็ดที่คุณเขียนมากนะ”

“คำซ้ำครับ เหมือนที่ผมเจอในฉบับที่เก้าเป๊ะ”

“ผมคิดว่าคุณเขียนได้จืดชืดมาก ยังห่างชั้นจากความร้อนแรงที่คุณเขียนก่อนหน้า”

นิ้วเรียวเห็นข้อของสืออวี่ไป๋เคาะบนโต๊ะ เขากึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้มภายใต้ไฟสีขาวนวล “ฮวนฮวน เขียนใหม่ครับ”

“ใส่อารมณ์ลงไปหน่อย เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในนั้น”

ฉือฮวน…

ทำไมเมื่อก่อนไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าสืออวี่ไป๋หน้าเนื้อใจเสือ*[1] ขนาดนี้?

เธอสงสัยว่าสืออวี่ไป๋แค่อิจฉาที่เธอเคยเขียนจดหมายรักให้เฉิงจื่อเฉียนมากมายขนาดนั้น เขาหึงหวงไหน้ำส้มแตกเลยใช้ข้ออ้างมาทรมานเธอ!

แต่ชายหนุ่มไม่ได้บีบคั้นจนเธอทนไม่ไหว ตอนที่เธอจะระเบิดอารมณ์ใส่ เขาก็จะใช้นัยน์ตาอ่อนโยนและเจ็บปวดจ้องเธอ

“ไม่อยากเขียนจดหมายรักให้ผมแล้วใช่ไหม?”

เขานวดกลางหว่างคิ้ว แผ่กลิ่นอายเศร้าสร้อยหงอยเหงา

“ไม่เป็นไรครับ ฮวนฮวน ไม่ต้องฝืนตัวเองนะ”

“ผมไม่บังคับคุณอยู่แล้ว”

ฉือฮวน “…”

ทุกครั้งที่เป็นแบบนี้ ความละอายและความปวดใจก็ถมทับเธอ

ความรู้สึกแตกสลายของสืออวี่ไป๋มันมากเกินไป เพียงดวงตาที่เอ่อล้นด้วยความหม่นหมองมองเธอ ใจเธอก็บางเหมือนกระดาษที่ม้วนเป็นก้อน อ่อนยวบยาบ

“ใครว่าล่ะคะ ฉัน…ฉัน…เต็มใจเขียนแน่นอนค่ะ”

“ฉันชอบคุณ การเขียนจดหมายเป็นการแสดงออกถึงความในใจ”

“หรือว่าคุณต้องการปฏิเสธความรู้สึกฉัน? ไม่อยากให้ฉันจีบคุณแล้ว?”

ตอนนี้สืออวี่ไป๋กลับเปลี่ยนไปเป็นจนปัญญาและเอ็นดูแทน

“จะเป็นอย่างนั้นได้ไงครับ ฮวนฮวน ผมไม่มีวันปฏิเสธคุณหรอก”

ฮวนฮวน…

ทุกครั้งที่สถานการณ์กลับตาลปัตรแบบนี้ ฉือฮวนก็จะนิ่งงัน

เกิดอะไรขึ้น!

ทั้งที่เธอกำลังจะโมโหแท้ ๆ ทำไมสุดท้ายถึงกลายเป็นว่าเธอผิดได้ล่ะ!

ฉือฮวนกัดปากอย่างหงุดหงิด ทำให้ปากแดงของเธอมีสีซีด

สืออวี่ไป๋เห็นท่าทางมีชีวิตชีวาของเธอ มุมปากหยักลึกขึ้นเรื่อย ๆ ในมุมลับสายตาอีกฝ่าย

ขณะที่ฉือฮวนมองอุบายของสืออวี่ไป๋ไม่ออก สือเยี่ยนน้อยกลับรู้ทุกอย่างดี

พอถึงเวลานี้ทุกครั้ง สือเยี่ยนก็มองฉือฮวนเหมือนอยากพูดอะไร แต่เจอสายตาเตือนของสือวี่ไป๋ตลอด

สือเยี่ยนได้แต่กลืนคำพูดลงไป

ในใจเขาดูถูกวิธีจีบภรรยาแบบนี้ของสืออวี่ไป๋มาก แต่เมื่อเห็นความสัมพันธ์ที่กลมเกลียวขึ้นเรื่อย ๆ ของพ่อแม่ เขาก็ได้แต่ทน

ฉือฮวนถูกทรมานทรกรรม ทุกวันต้องเค้นเขียนจดหมายรักออกมา

…

แม่เฉิงเห็นว่าเรื่องการปล่อยตัวเฉิงจื่อเฉียนออกจากคุกยังไม่มีความเคลื่อนไหว สุดท้ายก็อดที่จะไปหาเฉิงชิงชิงไม่ได้

เฉิงชิงชิงที่ได้ยินว่าจดหมายรักทั้งหมดตกอยู่ในมือสืออวี่ไป๋แล้ว พลันลุกขึ้นพรวด

“เธอเลอะเลือนไปแล้วหรือไง!”

“ทำไมถึงให้จดหมายไปหมดเลยล่ะ!”

แม่เฉิงก็กระวนกระวายเหมือนกัน “งั้นฉันมีทางเลือกไหม? ใครจะรู้ว่าสืออวี่ไป๋จะไม่สนเรื่องโดนสวมหมวกเขียวกันล่ะ?”

“แถมมันยังทำถึงขั้นข่มขู่ฉัน บอกว่าถ้าไม่ให้ก็จะปล่อยเฉิงจื่อเฉียนอยู่ในคุกจนคุกทะลุไปเลย”

“ฉันไม่มีทางเลือกจริง ๆ ก็เลยส่งจดหมายคืนไป”

ลูกตาของเฉิงชิงชิงกลิ้งกลอกไปมา ไม่ช้าก็มีแผนในใจ

[1] หน้าเนื้อใจเสือ หมายถึง หน้าตาใจดี แต่ภายในกลับโหดร้าย